Φερνάντο, με αφορμή τα σημερινά γενέθλιά σου (20 Μαρτίου) αποφάσισα να σου γράψω ένα γράμμα. Θα αφήσω την πένα μου ελεύθερη και το μόνο σίγουρο θα είναι ότι δεν θα μιλήσω για τα στατιστικά σου γιατί δεν με απασχολούν.
Σε θυμάμαι από τότε που έγινες αρχηγός 19 χρονών στην ομάδα που σε ανέδειξε, την Ατλέτικο. Ευτυχώς δεν έγινες τερματοφύλακας όπως άρχισες. Τότε που φόρτωνες το ένα γκολ μετά το άλλο και σε ήθελαν διακαώς όλοι οι σύλλογοι της Ευρώπης. Τότε που πανηγυρίζατε με τον Ντέμη Νικολαϊδη μαζί. Είχες ήδη τότε από τα 16 σου και το παρατσούκλι “El Niño”, “το παιδί” που δεν σου άρεσε ποτέ. Τότε που όλοι είχαμε όνειρο να σε πάρουμε στο FM αλλά ήταν αδύνατο.
Φερνάντο, πήρα μεγάλη χαρά όταν σε αγόρασε η Λίβερπουλ, που τόσο υποστηρίζω. Ήταν μια μεγάλη μεταγραφική επιτυχία και όλοι ήταν σίγουροι ότι θα πετύχεις. Φερνάντο, τα πράγματα που έκανες στο Λίβερπουλ ήταν ανεπανάληπτα. Βλέπω τα βίντεο με σένα που πρωταγωνιστείς στο “goal of the day” που ανεβάζει επίσημη σελίδα της Liverpool στο facebook και πατάω συνέχεια “like”, “love”, “wow”. Και ανεβάζει πολύ συχνά δικά σου goal. Τι ξετίναγμα, τι εκρηκτικότητα, τι επιτάχυνση, τι ντρίμπλα, τι πάθος, τι “θα σας πάρω το ματς μόνος μου και δεν με νοιάζει τίποτε” attitude είχες ρε παικταρά. Αν έπαιρνες την μπάλα στην περιοχή όλοι ήξεραν που θα κατέληγε με όποιον τρόπο ήθελες. Σε έτρεμαν όλοι οι αμυντικοί και παρακαλούσαν να είσαι τραυματίας. Ακόμη και ο Νεμάνια Βίντιτς, που τότε ήταν στους τοπ 3 καλύτερους αμυντικούς του κόσμου. 4 κόκκινες κάρτες τον ανάγκασες να πάρει για χάρη σου ρε Φερνάντο! 4! Δεν λογάριαζες από άμυνες.
Πως το χάσαμε ρε Φερνάντο το πρωτάθλημα στην δεύτερη χρονιά σου; Ο Ράφα δεν άντεξε τα mind games του Σερ Άλεξ δυστυχώς. Τότε ήσουν σκέτη απόλαυση Φερνάντο. Είχες γίνει και εθνικός ήρωας της χώρας σου πετυχαίνοντας (και) το νικητήριο γκολ στο Ευρωπαϊκό με την Γερμανία στον τελικό. Ρε γαμώτο τι απίστευτο δίδυμο είχες γίνει τότε με τον τεράστιο Στήβι; Δεν χορταίνω να βλέπω τις συνεργασίες σας! Δεν περιγράφεται με άλλη λέξη αυτή η συνεργασία: τηλεπαθητική είναι αυτή η λέξη. Και οι δύο είχατε πει ότι ο ένας έβρισκε τον άλλον ανά πάσα στιγμή. Ο Στήβι έπαιζε λίγο πιο πίσω σου (εκεί που έπρεπε να παίζει και μέχρι το τέλος της καριέρας του) και κάνατε μαζί θαύματα!
Κρίμα που αυτή η απίστευτη φόρα που είχατε (και πολύ πιθανόν να έδινε πρωτάθλημα την επόμενη χρονιά, αν πήγαιναν όλα καλά) σταμάτησε απότομα με τους τραυματισμούς σου. Αυτοί στοίχισαν πολύ στην ομάδα. Ο αρχηγός έπρεπε να τραβάει μόνος του το κουπί. Eκείνος ο τραυματισμός σου τον Απρίλιο σου ήταν γραφτό να σου στοιχίσει και προσωπικά. Έμεινες εκτός στο τέλος της χρονιάς και δεν μπόρεσες να σκοράρεις στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής. Η ομάδα σου ήταν ασυναγώνιστη και το πήρε αλλά εκεί άρχισε να σε παίρνει κάπως από κάτω. Πολλά άλλαξαν. Ο Ράφα έφυγε. O Mασεράνο έφυγε. Ο Πλεσί πήγε στον Παναθηναϊκό (ένα αστειάκι). Ο Στήβι άρχισε να τραυματίζεται. Υπόσχεσαι ότι δεν θα φύγεις και πετάς και 2 γκολάκια στην Τσέλσι τον Νοέμβριο. Αυτό ήταν. Ο Ρώσος κάνει πρόταση καλή. Δέχεσαι.
Φερνάντο, είχες γράψει στην αυτοβιογραφία σου ότι ταυτιζόσουν με τις αξίες του συλλόγου: αφοσίωση, επιμονή, ομαδικότητα, προσπάθεια για υπέρβαση. Δεν σε έκραξα που έφυγες. Δεν ήθελες να μείνεις, ήθελες τίτλους και πανηγύρια, σεβαστό. Ακόμη και ο Στήβι σε συμβούλεψε να κάνεις ότι θεωρείς πιο σωστό για την καριέρα σου. Δεν είχες τίποτε να αποδείξεις, είπε, και ήταν απόλυτα σωστό. Ήσουν ήδη θρύλος του συλλόγου. Η Λίβερπουλ δεν έδειχνε σημάδια ανάκαμψης και πήρες την απόφαση που θα έπαιρναν οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές. Ο Στήβι αποκαρδιώθηκε, οι οπαδοί σε μίσησαν.
Στην Τσέλσι ήσουν σκιά του εαυτού σου. Μέχρι και ιστοσελίδα που μετρούσε τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα αφλογιστίας σου δημιούργησαν. Αυτή την ευκαιρία δεν θα την ξεχάσει ποτέ κανείς. Το είχα δει αυτό το ματς ζωντανά. Είχες κάνει πραγματικά καλό αγώνα τότε, αλήθεια. Eίχες σκοράρει κιόλας αλλά κανείς δεν το θυμάται.
Η ψυχολογία σου ήταν κατεστραμένη. Ένιωθες ξένος. Το σώμα σου δεν είχε την ίδια ευλυγισία. Είχες παίξει τόσα ματς τότε όσο ένας παίκτης γύρω στα 33. Έχασες την αυτοπεποίθησή σου. Δεν μπορώ να πω ότι χαιρόμουν με την κατάστασή σου όσο και να έπαιζες στην μισητή Τσέλσι.
Παρ’όλα αυτά κέρδισες το Champions League, σκοράροντας εναντίον της Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό, το 2012 και το Europa League την επόμενη χρονιά, σκοράροντας πάλι σε τελικό εναντίον της Μπενφίκα. Την κλήση στο Ευρωπαϊκό του 2012 την υποδέχθηκαν όλοι με γέλια και μπόλικο κράξιμο. Παρ’όλα αυτά είχες και πάλι γκολ και ασίστ στον τελικό με την Ιταλία και συνολικά 3 γκολ. Μέχρι το 2013 είχες κερδίσει τα πάντα σαν ποδοσφαιριστής.
Δυστυχώς μετά το καλοκαίρι του 2013 άρχισε η μεγάλη κάθοδός σου. Ήσουν πραγματικά κορεσμένος και κουρασμένος. Σε είχα χαρακτηρίσει μέχρι και “μπελά” στην επίθεση βλέποντας κάτι ευκαιρίες που έχανες, π.χ. στο προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Αλλά δεν πίστευα ότι είσαι ξεγραμμένος από τον ποδοσφαιρικό χάρτη.
Χάρηκα όταν γύρισες στην Ατλέτικο γιατί όλοι πιστεύαμε ότι θα ήταν η τελευταία σου ευκαιρία για να επαναφέρεις τον εαυτό σου εκεί που του αξίζει. Είχες και έναν προπονητή που παίζατε μαζί και θεωρείται μετρ της ψυχολογίας. Και Φερνάντο, χαίρομαι που συχνά πλέον θυμίζεις (σε λιγότερο βαθμό αλλά και πάλι) τον παλιό παικταρά που θαυμάζαμε όλοι. Την ομάδα σου την σέβομαι πολύ αλλά δεν την χωνεύω καθόλου (όπως σέβομαι απεριόριστα και δεν χωνεύω καθόλου και την Μίλαν που έκανες και ένα μικρό πέρασμα), μα όταν σκοράρεις χαίρομαι πολύ και βλέπω πάντα τα γκολ σου.
Φερνάντο, είσαι πολύ μικρός ακόμη (και φαίνεσαι και σαν να μην γέρασες ποτέ) μολονότι είσαι ένας βετεράνος. Είμαι βέβαιος ότι έχεις 2-3 ακόμη καλά χρόνια που μπορείς να δείχνεις την κλάση σου. Δεν είσαι πια 5 φορές πιο γρήγορος από τους αντίπαλους αμυντικούς (είσαι και πάλι γρήγορος, μόνο εσύ ξέρεις πόσο γρήγορος ήσουν στα καλά σου), δεν έχεις την ίδια επιτάχυνση, την ίδια εκρηκτικότητα αλλά μπορείς να ανά πάσα στιγμή να αιφνιδιάσεις έχοντας όπλο την ευστροφία και την εμπειρία σου και να προκαλέσεις ζημιές.
Φερνάντο, πιστεύω έχεις συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορείς να παίξεις όπως αρμόζει στο ταλέντο σου, σε συλλόγους που δεν ταυτίζεσαι και δεν είσαι οπαδός τους. Θες να έχεις κίνητρο την αγάπη για την φανέλα. Γι’αυτό καλύτερα στέριωσε στην Ατλέτικο ή γύρνα στην Λίβερπουλ. Δεν θα είσαι βασικός αλλά θα είσαι μια εξαιρετική λύση. Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να σε δω στην Κίνα ή στο MLS.
Φερνάντο, να ξέρεις, αν η Ατλέτικο κερδίσει κάποιο τρόπαιο με γκολ σου θα έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν συμπαθώ την Ατλέτικο όσο και αν την θαυμάζω όπως είναι τώρα. Μαζί με την Θέλτα για κάποιο λόγο είναι οι δύο ομάδες από Ισπανία που δεν συμπάθησα ποτέ. Θα έχω ανάμεικτα συναισθήματα όπως τότε που χάσαμε τον τελικό από την Μίλαν με 2 γκολ μιας άλλης λατρείας, του Πίπο.
Φερνάντο, το ποδοσφαιρικό σου παραμύθι είναι σπάνιο. Από τα ψηλά, στα ψηλότερα και από εκεί στα χαμηλά και στα βάθη, για να γυρίσεις και πάλι στα ψηλά. Στην ομάδα που σε ανέδειξε, εκεί που τους αγαπάς και σε αγαπούν.
Δεν σε αγαπούν μόνο οι οπαδοί της Ατλέτικο. Σε αγαπούν και αυτοί της Λίβερπουλ, πλην μιας μικρής μάζας φαντάζομαι. Η αποτυχία σου στην Τσέλσι τους κάλμαρε και οι περισσότεροι θαρρώ θυμούνται μόνο τον ασταμάτητο Τόρρες που είχαν στην ομάδα τους.
Αλλά δεν είναι μόνο οι οπαδοί της Ατλέτικο και της Λίβερπουλ. Όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι σε αγαπούν Φερνάντο! Βάλε μια γκολάρα και θα δεις παντού σχόλια στα αθλητικά site πόσο σε αποθεώνουν και πόσο χαίρονται όλοι που επέστρεψες στην κορυφή. Χαίρεται η πλάση όταν σε βλέπει να σκοράρεις Φερνάντο! Όταν τραυματίστηκες στο κεφάλι πρόσφατα όλοι ανησύχησαν και σου εύχονταν ταχεία ανάρρωση γιατί σε θέλουν πίσω. Δεν είσαι μόνο αγαπητός λόγω του παιχνιδιού σου. Σπάνια προκάλεσες με δηλώσεις και εντός γηπέδου, σπάνια ξέφυγες εκτός ορίων, δημιουργώντας μια πολύ συμπαθητική φυσιογνωμία. Μερικοί σου κρατούν και θα σου κρατούν πάντα κακία για το ότι πήγες στην Τσέλσι αλλά στο Μέρσεϊσαιντ όλοι έχουν να λένε τα καλύτερα για τον χαρακτήρα σου και για το έργο σου στην πόλη του Λίβερπουλ. Αυτά δεν τα λέω εγώ. Ο Στήβι τα έχει πει. Όπως είπε πρόσφατα και ότι ο τότε αντικαταστάτης σου επίθεση (και νυν καλύτερος επιθετικός του κόσμου, όπως ήσουν εσύ κάποτε) είναι καλύτερος παίκτης από σένα γιατί κάνει περισσότερα πράγματα μέσα στο γήπεδο. Έφυγε και αυτός σαν εσένα. Αυτόν ήταν αδύνατο να τον κρατήσουμε για πάντα. Έχει μια απίστευτη τρέλα που δεν λογαριάζει τίποτε και διαλύει ότι βρει στον διάβα του όπως εσύ έκανες κάποτε. Αλλά είναι βρώμικος, δαγκώνει, βουτάει, χτυπάει, προκαλεί. Γι’αυτό τον απεχθάνονται πολλοί τον Ουρουγουανό. Αυτή είναι η διαφορά του με σένα Φερνάντο. Εσένα σχεδόν όλοι σε αγαπούν.
Φερνάντο, δεν σου κρύβω ότι μελαγχόλησα την ώρα που έγραφα το κείμενο και συζητούσα με φίλο τι μεταγραφές χρειάζεται η ομάδα μας.
Θέλω να σε ευχαριστήσω εκ μέρους του ποδοσφαιρικού κοινού για την προσφορά σου στο άθλημα και για τις καύλες στιγμές θαυμασμού που μας πρόσφερες.
Χρόνια σου πολλά, να είσαι καλά και να παραμείνεις για πάντα “το παιδί”.
Ισως σας αρεσει
