Η τρίτη ομάδα του Μιλάνου και η ουτοπία της

Του Ιωάννη Κυράπογλου

Η τρίτη ομάδα του Μιλάνου ονομάζεται Βελάσκα και δίνει τεράστια σημασία στις τέχνες. Το Μιλάνο είναι η πόλη των τεχνών, της μόδας και του ποδοσφαίρου, και η Βελάσκα προσπαθεί να συνδέσει αυτά τα τρία στοιχεία. «Το να βλέπεις ποδόσφαιρο, το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι τέχνη», δηλώνει ο πρόεδρός της.

Μπαίνεις στην ιστοσελίδα της και το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι το μότο πως «Η Βελάσκα δεν είναι ποδοσφαιρική ομάδα, η Βελάσκα δεν είναι ένα έργο τέχνης, η Βελάσκα είναι αυτά τα δύο μαζί». Είναι οραματιστές; Παθιασμένοι; Ζούνε σε μια πλάνη; Σημασία για αυτούς έχει να ξεκινήσουν κάτι διαφορετικό, να γίνουν ο τρίτος πόλος στο Μιλάνο, να δημιουργήσουν μια νέα βάση οπαδών στην Ιταλία.

Αυτή τη στιγμή, τη βρίσκουμε να αγωνίζεται στην τελευταία τη τάξει κατηγορία του Ιταλικού Πρωταθλήματος και συγκεκριμένα στη  Centro Sportivo Italiano, όπου φυσικά δεν υποβιβάζεται καμία ομάδα. Δίνει τους εντός έδρας αγώνες της στην έδρα της Τριεστίνα και προσπαθεί να αναρριχηθεί στις υψηλές κατηγορίες. Δεν βιάζεται για αυτό.

Το project της είναι μακροχρόνιο, οι παράγοντές της το χαρακτηρίζουν μια «ουτοπία» και μάλιστα στο σάιτ της ομάδας υπάρχει ειδική ονομαστική αναφορά σε κάθε έναν από τους φιλάθλους που αγόρασαν εισιτήριο διαρκείας και ακολουθούν την ομάδα και την ουτοπία της.

«Κάθε μυαλό είναι ένας κόσμος», διατρανώνουν περήφανα, «κι εμείς έχουμε 30 κόσμους (εννοώντας τον αριθμό των παικτών) περιμένοντας να δούμε τι θα βγάλουν στον αγωνιστικό χώρο». Στο τέλος, άλλωστε, μονάχα ο αγωνιστικός χώρος θα δείξει πού οδεύει αυτό το μεγαλόπνοο πρότζεκτ.

Ποια είναι η σύνδεσή της με την τέχνη και τη μόδα, όμως; Κάπου εδώ αξίζει να ξέρεις πως οι παράγοντές της, η «πνοή» αυτής της ομάδας, οι οποίοι στεγάζονται σε Ιταλία και Γαλλία, συνεργάζονται με διάφορους καλλιτέχνες ανά τον κόσμο οι οποίοι συμμερίζονται το όραμα κι ακολουθούν την ουτοπία, δημιουργώντας έργα τέχνης που παίρνουν μορφή στον αγωνιστικό χώρο: φανέλες, περιβραχιόνια, ακόμα και το νόμισμα που πετάει ο διαιτητής στον αέρα είναι κομψά σχεδιασμένα, αποκλειστικά για τη Βελάσκα.

Το φετινό περιβραχιόνιο σχεδίασε η Πατρίσια Γουόλερ, γερμανίδα καλλιτέχνιδα, η οποία αιτιολόγησε το εκκεντρικό της δημιούργημα λέγοντας πως «Το ποδόσφαιρο είναι μάχη». Ιδού πώς το απέδωσε.

Το περσινό περιβραχιόνιο τιμωρήθηκε για βλασφημία. Έγραφε πάνω «Dio cane» το οποίο είναι η έκφραση των Ιταλών για να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους προς το Θεό, ενώ αυτολεξεί σημαίνει «Ο Θεός είναι σκύλος». Απαγορεύτηκε λόγω της έκφρασης αυτής, ενώ όπως τονίζεται στο σάιτ της ομάδας, δεν είναι «τίποτα άλλο παρά η τυπική έκφραση των Ιταλών για να δηλώσουν απογοήτευση, εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων».

Τις φανέλες τις σχεδίασαν η εταιρία Hummel, δανέζικης «καταγωγής» μαζί με τον Γάλλο street artist ονόματι Zevs, και όπως θα δείτε είναι ένα μήνυμα κατά της εμπορευματοποίησης και της μαζικοποίησης του ποδοσφαίρου στις μέρες μας.

Τέλος, θα δείξουμε το κέρμα του διαιτητή καθώς και το σημαιάκι του κόρνερ και θα κλείσουμε την παρουσίαση του άρθρου λέγοντας πως προσωπικά, μια ομάδα που βλέπει τους ποδοσφαιριστές όπως ακριβώς πρέπει να είναι, σαν αρτίστες, και δίνει τόσο μεγάλη σημασία στις λεπτομέρειες και στη σύνδεση και στο σεβασμό μεταξύ ποδοσφαίρου και τεχνών, μπορεί να γίνει ο τρίτος πόλος του Μιλανέζικου ποδοσφαίρου και σίγουρα γοητεύει.