Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, μια μάχη από γενιά σε γενιά

Του Ιωάννη Κυράπογλου

Ένα ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός είναι όλα τα κλισέ του κόσμου μαζί κι άλλα πολλά. Είναι η μητέρα των μαχών, ένα ματς δίχως αύριο, ένα ματς που το παίρνει πάντα αυτός που το θέλει πιο πολύ και μπαίνει μέσα για να μασήσει σίδερα ακόμα κι αν είναι 30 βαθμούς πίσω. Περίπου η μισή Ελλάδα έχει κυκλώσει τις δύο ημερομηνίες που θα διεξαχθούν οι αγώνες των Αιωνίων, από την αρχή της σεζόν, περιμένοντας αυτό τον αγώνα παραπάνω από οτιδήποτε άλλο.

Δεν έχει την ποιότητα των ντέρμπι του εξωτερικού, δεν έχει τους οπαδούς που του αξίζει, δεν έχει την αίγλη των παλιών χρόνων όπου οι δύο αυτοί σύλλογοι μάχονταν μέχρι την τελευταία αγωνιστική για το Πρωτάθλημα.

Αλλά είναι το ντέρμπι που μεγαλώνει γενιές και γενιές. Που μας πήρε από μικρά παιδιά, με τις φανέλες του Σαραβάκου και του Βαζέχα, του Ντέταρι και του Τζιοβάνι, από το χέρι και μας έκανε μεγάλους άντρες. Μας έκανε να περιμένουμε για εβδομάδες. Να το συζητάμε σε καφενεία, δουλειές και σχολεία. Να ντρεπόμαστε να κυκλοφορήσουμε την επόμενη μέρα μετά από ήττα και να φουσκώνουμε σαν παγώνια από υπερηφάνεια μετά από νίκη.

Ήταν το ντέρμπι που παλιά γέμιζε πλατείες χωριών, ένωνε ανθρώπους και χώριζε οικογένειες, που οι καβγάδες ξεκινούσαν ένα μήνα πριν το ματς και τέλειωναν ένα μήνα πριν τον επόμενο μεταξύ τους αγώνα. Το γήπεδο μαζί με τον μπαμπά ή τον αδερφό, το «Σύλλογος μεγάλος» ή «Θρύλε των γηπέδων» που ακούς κι η καρδιά σου σκιρτάει πιο πολύ κι από την πρώτη φορά που φίλησες θηλυκό.

Ήταν η αναπαράσταση του αγώνα στο σχολείο όπου με μπάλα, μπουκαλάκια νερό ή κουκουνάρια προσπαθούσες να βάλεις γκολ στον αντίπαλο τερματοφύλακα που ήταν ο Σαργκάνης ή ο Βάντσικ ή ο Ελευθερόπουλος κι ο Νικοπολίδης. Τα στοιχήματα στις αλάνες για το αποτέλεσμα του αγώνα όπου ο χαμένος πάντα κάτι κέρναγε και πάντα έτρωγε την καζούρα της ζωής του.

Οι μπίρες με τους φίλους, οι αγκαλιές με τα παιδιά και τα εγγόνια, οι στιγμές ενός γκολ που σε κάνανε να ξεχάσεις κούραση, στεναχώριες, κακουχίες. Η ζεστασιά στην καρδιά μετά το γκολ του Γκούμα, η επίδειξη δύναμης στο 4-0 του Κυπέλλου με την γκολάρα του Νούνιες. Το κλάμα, ένα δοκάρι, δυο κόκκινες κάρτες, ένας τσαμπουκάς, δυο διαφορετικοί κόσμοι.

Άλλοι να φιλάνε το τριφύλλι στην καρδιά και να προσκυνούν τον πράσινο Θεό, άλλοι να αγγίζουν τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο και να δακρύζουν. Ανεξαρτήτως συνθηκών, εποχής, γηπέδου, βαθμολογικής θέσης, αυτοί οι δύο κόσμοι πάντα θα συγκρούονται και πάντα θα μάχονται ο ένας για να νικήσει τον άλλον. Κακά τα ψέματα, ο ένας πάντα θα έχει ανάγκη τον άλλον.

Και μακάρι για μια στιγμή να έκλεινες τα μάτια σου και να γινόταν ένα μαγικό «κλικ!» όπου φίλαθλοι και των δύο, οικογένειες και μικρά παιδιά, θα κάθονταν μαζί σε μια πολιτισμένη ατμόσφαιρα να απολαύσουν τις προσπάθειες των δύο μεγαλύτερων ποδοσφαιρικών σωματείων στην Ελλάδα. Μακάρι για μια στιγμή να μπαίναμε σε μια φούσκα όπου το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η απόδοση των 11 κυρίων με τις πράσινες και κόκκινες φανέλες κι όχι τα επεισόδια, η διαιτησία κι όλα τα άλλα αρρωστημένα. Καλό αγώνα να έχουμε, και τη Δευτέρα πάλι πράσινοι και κόκκινοι κολλητοί θα μονιάσουν. Σήμερα, είναι μια άλλη μέρα…