Fernando Redondo, ο Πρίγκηπας της Μαδρίτης

Κάθε 19η Απριλίου, ο Χένινγκ Μπεργκ, αισθάνεται όπως ο Νταμπίζας στις 2 Μαρτίου κάθε χρόνου.

Γιατί το 2000 ο κόσμος έμεινε με το στόμα ανοιχτό όταν ο Φερνάντο Ρεδόνδο έκανε αυτό στο 52ο λεπτό στο Ολντ-Τράφορντ. Eίναι η ημέρα που ο κύριος Ρεδόνδο έγινε κολλητός με την αιωνιότητα.

“Τι διάολο έχει στα παπούτσια του αυτός ο παίκτης; Μαγνήτη; Ήταν φανταστικός, υπέροχος! Κάθε φορά που ξεκινούσαμε επίθεση η μπάλα κατέληγε στα πόδια του” αναρωτήθηκε ο Σερ Άλεξ, αρχιτέκτονας του μυθικού τότε τρεμπλ της Μάντσεστερ.

Για να καταλάβουμε την σημασία αυτής της αξέχαστης ντρίπλας αξίζει να σταθούμε και στα γεγονότα που μεσολάβησαν πριν από το παιχνίδι. Ο Ελγκέρα είχε δηλώσει ότι είχαν μπει με φόβο εκεί μέσα. Πρωταθλητές τρεμπλ, οι παίκτες της Μάντσεστερ είχαν διαλύσει με 7-1 την Γουέστ Χαμ και περίμεναν την Ρεάλ για τον επαναληπτικό του 0-0 στο Μπερναμπέου.

Και ένα δεύτερο στοιχείο που δίνει ακόμη περισσότερη αξία στην θρυλική αυτή στιγμή είναι τα υποτιμητικά σχόλια της Guardian για τον Ρεδόνδο πριν το πρώτο παιχνίδι. Περιγράφονταν ως ασταθής στην απόδοσή του αλλά ανυποχώρητος μέσος που ξέρει να χρησιμοποιεί καλά τους αγκώνες του και η μονομαχία του με τον Ρόι Κιν θα προκαλούσε μεγάλο ενδιαφέρον.

Ο Ρεδόνδο δεν χρειάστηκε να πει τίποτε. Στον επαναληπτικό νίκησε κατά κράτος όλο το κέντρο της Μάντσεστερ (με Σκόουλς και Κιν στο peak τους) με έναν τρόπο που θα αποτελούσε αντικείμενο μελέτης. Είχε κάνει αυτό που δεν έκαναν ο Έντγκαρ Ντάβιντς και ο Ζιντάν με την Γιουβέντους τότε έναν χρόνο πριν. Απλά εκείνη η μαγική πάσα συμπεριλάμβανε όλη την μαγεία που μπορούσε να προσφέρει αυτός ο παίκτης. Για την Αγγλία και τον απλό κοσμάκη σαν εμάς ήταν ένα σοκ, για τον Ρεδόνδο ήταν μια μέρα ακόμη στην δουλειά.

Στον τελικό του 1998 με αντίπαλο την Γιουβέντους ο Ρεδόνδο είχε ψηφιστεί MVP έχοντας αντίπαλους στον ίδιο χώρο τους παραπάνω κυρίους μαζί με τον Ντιντιέ Ντεσάν, έχοντας ως βέλη στην φαρέτρα του την σπάνια αίσθηση του χώρου, την ακριβή πάσα του και την πανεύκολη εναλλαγή των ρόλων του από αμυντικό σε πλέημεηκερ.

Ο Ρεδόνδο βέβαια δεν ήταν τότε ένα εκκολαπτόμενο πιτσιρίκι αλλά ένας ολοκληρωμένος παίκτης που έλαμπε εδώ και καιρό. Ξεκίνησε με το παρατσούκλι “κοκκαλιάρης” στην Αργεντίνος Τζούνιορς κάνοντας ντεπούτο σε ηλικία 16 χρονών ώσπου μετά από πέντε χρόνια κατέληξε στην Ισπανία. Κάπου στο μεταξύ, έλαβε χώρα το πρώτο σκηνικό μεταξύ του Φερνάντο και της Εθνικής του. Βλέπετε, ενώ άλλοι σκίζονται και θεωρούν ύψιστη τιμή την φανέλα της Εθνικής, ο Ρεδόνδο έβαζε πάντα ως προτεραιότητα τον εαυτό του και τον σύλλογό του. Αρνείται λοιπόν την κλήση στην Εθνική το 1990 γιατί θέλει να επικεντρωθεί στις σπουδές του. Άλλος λόγος ήταν ότι δεν γούσταρε το αμυντικό παιχνίδι του Μπιλάρδο, προπονητή της Εθνικής τότε.

Η δήλωσή του για την μη συμμετοχή του στο Μουντιάλ του 1990 μοναδική. “Ήξερα ότι δεν θα ήμουν στην πρώτη ενδεκάδα και δεν ήθελα να είμαι απλά μέρος. Οπότε προτίμησα να μείνω σπίτι μου”.

Με την φανέλα της Τενερίφης ήταν το πρώτο βιολί στην μάχη για την παραμονή στην κατηγορία μέχρι την πέμπτη θέση με τον Χόρχε Βαλντάνο στο τιμόνι. Η Ρεάλ τους πήρε και τους δύο μαζί το καλοκαίρι του 1994. Αυτήν την φορά ήταν μέλος της Αργεντινής στο Μουντιάλ της Αμερικής.

Με το που πήγε στην Ρεάλ έβαλε τέλος μαζί με τους Λάουντρουπ, Ιέρο και Σάντσες στην τετραετή κυριαρχία της Μπαρτσελόνα στα εγχώρια. Η επόμενη χρονιά ήταν καταστροφική για την ομάδα και ο Φάμπιο Καπέλο ως νέος προπονητής το 1996 ήταν σκεπτικός για τον Ρεδόνδο καθώς τον θεωρούσε αρκετά σοφτ και πολύ μπαλαδόρο για την θέση του αμυντικού χαφ. Σύντομα κατάλαβε ότι είχε να κάνει με έναν σπάνιο παίκτη, τον καθιέρωσε και ήθελε να τον πάρει στην Μίλαν. Αυτό θα συνέβαινε αργότερα. Yπό τον Καπέλο θα έπαιρνε τον τίτλο “Ο πρίγκηπας της Μαδρίτης”.

Το 1998 το Τσάμπιονς Λιγκ επιστρέφει μετά από 32 χρόνια και ο Ρεδόνδο είναι βασικός και αναντικατάστατος. Στην Εθνική δεν θα κληθεί γιατί αρνήθηκε να κόψει τα μαλλιά του μετά από απαίτηση του Πασαρέλα. Έτσι δεν θα συμμετάσχει στο Μουντιάλ της Γαλλίας.

Με την έλευση του Ντε Μπόσκε, ο καλύτερος τότε μέσος στον κόσμο γίνεται αρχηγός. Δεν θα ενδιαφερθεί ξανά και τόσο να συμμετάσχει στην Εθνική, παίζοντας σποραδικά σε κάτι φιλικά μόνο γιατί ήθελε να αφοσιωθεί στην Ρεάλ. Η καταστροφική στο πρωτάθλημα πορεία κατά την περίοδο 1999-2000 σήμαινε ότι μόνο η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ θα έσωζε την χρονιά. Ακόμη ένας λόγος γιατί οι παίκτες της Ρεάλ παρουσιάζονταν διστακτικοί με την Μάντσεστερ πριν εισέλθουν στον αγωνιστικό χώρο του Ολντ Τράφορντ.

Εκείνη την χρονιά ψηφίστηκε ο καλύτερος παίκτης της ΟΥΕΦΑ μιας και οδήγησε την Ρεάλ στον τελικό με την Βαλένθια (3-0). Δυστυχώς αυτό θα ήταν το τελευταίο λαμπερό παιχνίδι του. Οι τραυματισμοί στον γόνατο δεν επέτρεψαν σε έναν μεγάλο παίκτη να λάμψει ακόμη περισσότερο.

Αρχικά ο Ρεδόνδο έπεσε θύμα του Πέρεθ και της έναρξης της εποχής των galacticos. Υποστηρίζοντας ανοιχτά τον Λορέτζο Σανθ, έπεσε θύμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του Πέρεθ. Έρχεται ο Φίγκο, αγοράζεται ο Μακελελέ και ο Πέρεθ βλέποντας την επιρροή που είχε ο Ρεδόνδο στα αποδυτήρια, αποφασίζει να τον διώξει, χωρίς να θέλει κάτι τέτοιο ο παίκτης βέβαια. Ο Πέρεθ ήθελε να βάλει την δική του σφραγίδα καθαρίζοντας ότι έχει σχέση με την ομάδα του Σανθ σταδιακά.

Από την Ιταλία, η Μίλαν έβλεπε τους ανταγωνιστές της να ενισχύονται σημαντικά (Τρεζεγκέ στην Γιουβέντους, Μπατιστούτα στην Ρόμα, Λάτσιο να υπογράφει τον Κρέσπο) οπότε έπρεπε να απαντήσουν με κάτι αντίστοιχο. Οι συζητήσεις ξεκινούν, ο παίκτης δηλώνει επίσημα ότι δεν φαντάζεται το μέλλον του αλλού και δεν βρίσκει λόγο να παίξει με άλλη φανέλα. Οι υπογραφές τελικά πέφτουν και στην επίσημη ανακοίνωση γίνεται λόγος για την επιθυμία του παίκτη, κάτι που διέψευσε ρητά ο ίδιος αμέσως.

Ο Ντελ Μπόσκε ήταν αντίθετος εξαρχής και δηλώνει ότι κανείς δεν είναι αναντικατάστατος μεν, αλλά εξήρε τον Ρεδόνδο για τον επαγγελματισμό του και τονίζει ότι θα τον αγαπάει για πάντα.

Δυστυχώς τα βάσανα του Ρεδόνδο είχαν μόλις ξεκινήσει. Ύπουλος τραυματισμός στο κέντρο του Μιλανέλο ουσιαστικά του κατέστρεψε την καριέρα. Στην Μίλαν κατηγορούσαν την Ρεάλ ότι ήξεραν για τυχόν μακροχρόνιο πρόβλημα στο γόνατο του παίκτη αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια. Εκεί ήταν που ξεκίνησε μια σωρεία από επεμβάσεις που τραυμάτισαν και ψυχολογικά τον παίκτη. Εκεί ήταν που ο Ρεδόνδο έδειξε πόσο σπάνιος ποδοσφαιρικά και ανθρώπινος ήταν. Ζήτησε από τον Γκαλιάνι να σταματήσει να πληρώνεται και να επιστρέψει το αυτοκίνητο και το σπίτι που του είχαν προσφερθεί από την Μίλαν. Ο σύλλογος δεν δέχτηκε και ο ίδιος ο Γκαλιάνι είπε ότι δεν είχε ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο.

29 μήνες μετά θα κάνει το ντεπούτο του αντικαθιστώντας τον μεγάλο Σεβτσένκο. Ο ίδιος θα αντιμετώπιζε το παρελθόν του αργότερα παίζοντας εναντίον της μεγάλης του αγάπης στο Μπερναμπέου και βλέποντας τους οπαδούς της να κρατάνε πανό που έλεγε “Ο Θεός επέστρεψε στον παράδεισο”. Η Μίλαν εκείνη την χρονιά κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ.

Χρησιμοποιούνταν αργότερα σταδιακά ώσπου το 2004 τερμάτισε την καριέρα του κατακτώντας με την Μίλαν ένα Κύπελλο Ιταλίας, ένα πρωτάθλημα και το Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο Ρεδόνδο συνδύαζε εντυπωσιακή ευστροφία, διορατικότητα και στοιχεία ηγέτη. Η καριέρα του τελείωνε στην εποχή που η δύναμη και η ταχύτητα άρχισαν να γίνονται απαραίτητα συστατικά για τους μέσους. Δεν ήταν μηχανάκι γιατί δεν χρειαζόνταν να τρέξει. Ήξερε που να βαδίσει, που και πως να κλέψει την μπάλα και να ξεκινήσει επίθεση.

Ο Καπέλο τον είχε χαρακτηρίσει ως έναν τέλειο τακτικά παίκτη. Πιθανόν από τους πιο ολοκληρωμένους αμυντικούς μέσους που πάτησαν χορτάρι. Αλλά και πάλι θα ήταν άδικο να τον χαρακτηρίσεις αμυντικό μέσο γιατί έμμεσα ξεχνιούνται τα τρομακτικά τεχνικά προσόντα που είχε. Μόνο ένας κοντόφθαλμος θα το έκανε αυτό.

Ο τραυματισμός του μας στοίχισε σίγουρα και άλλες στιγμές μαγείας όπως αυτή με την πάσα στον Ραούλ, αλλά βοήθησε τον τεράστιο Αντρέα Πίρλο να καθιερωθεί και να να προσφέρει τις δικές του. Η αφοσίωσή του στον σύλλογό του και η ατίθαση στάση του να μην προσαρμοστεί στα θέλω των προπονητών του στην Αργεντινή τον μετουσίωσαν σε έναν άσωτο γιο. Που δεν τον κέρδισαν ποτέ πίσω.

Η λέξη “θρύλος” χρησιμοποιείται συχνά στο ποδόσφαιρο. Για τον Ρεδόνδο είναι λίγο. Υπερεπιτυχημένος και κατώτερος των προσδοκιών. Χιλιοδοξασμένος και ξεχασμένος. Ταυτόχρονα. Έπαιξε μόλις 29 συμμετοχές με την Εθνική του, νούμερο που αντιστοιχεί σε έναν απλά καλό παίκτη και όχι αστέρα. Και αυτό επειδή απλά δεν γούσταρε.

Την ιστορία του την έχει γράψει. Σε κάθε ψηφοφορία για τους καλύτερους ξένους της Ρεάλ Μαδρίτης βρίσκεται το όνομά του.

Θα χιλιοδοξάζεται παντοτινά. Θα καταριέται από τον Μπεργκ. Παντοτινά.