Λούκα συγχαρητήρια για ακόμη ένα τρόπαιο στην συλλογή σου καταρχάς. Είχα τις αμφιβολίες μου σχετικά με την κατάκτηση του τροπαίου από την ομάδα σου, συγκεκριμένα είχα γράψει: “αν ο Μοντρίτσαρος είναι στην μέρα του και ο Κρόος έχει τα συνηθισμένα ποσοστά στις μεταβιβάσεις του τότε θα εξαρτηθεί από τους επιθετικούς της πόσο θα μπορέσουν να διαπεράσουν τους τιτάνες της Γιουβέντους“. Είμαι σίγουρος ότι θα έχεις κοκκινήσει από την προσφώνησή μου τώρα (για το “Μοντρίτσαρος” λέω) αλλά και θα έχεις γελάσει κιόλας σχετικά με την ευκολία που η ομάδα σου διέσυρε στο δεύτερο ημίχρονο τους τιτάνες της Γιουβέντους. Θα τα πούμε αυτά στην πορεία. Για αρχή κράτα ότι ήθελα να σου γράψω αυτό το γράμμα εδώ και καιρό. Ήθελα να σου γράψω μετά τον επαναληπτικό με την Ατλέτικο που διέλυσες το κέντρο της Ατλέτικο με τον Κρόος αλλά είπα ας περιμένω και τον τελικό. Ας ξεκινήσουμε με αυτόν.
Οι της Γιουβέντους είναι τιτάνες μεν, αλλά αυτή την φορά ήλθαν αντιμέτωποι με διαφορετικές συνθήκες. Δεν έπαιζαν με ιταλική ομάδα που είτε θα είχαν νικήσει από τα αποδυτήρια, είτε θα νικούσε φανέλα αν ήταν κανά ντέρμπι. Η επίθεσή της είναι σπουδαία, σίγουρα. Να το μεταφέρεις, αν μπορείς, στον συμπαίκτη σου τον Ίσκο, ότι τον προτιμώ 10 φορές από τον Ντιμπάλα και επίσης να πεις στον πρώην συμπαίκτη σου, τον Πιπίτα, ότι όσο αρχιγκολτζής, συμπαθής και ταλαντούχος να είναι, είναι μικρός παίκτης. Η άμυνά της μπετόν με σπουδαίες προσωπικότητες. Αλλά το κέντρο πολύ κατώτερο από το δικό σας. Δεν θα αντιμετώπιζαν τον Αντρέ Γκόμες, τον κουρασμένο (από το να προσπαθεί να βρει λύσεις) Ινιέστα και τον μαλθακό Ράκιτιτς. Ούτε τα αφελή, ενθουσιώδη και υπερταλαντούχα πιτσιρίκια της Μονακό. Είχαν να αντιμετωπίσουν τον Κασεμίρο και τον Κρόος που τρώνε τους Πιάνιτς και Κεντίρα για πρωινό και εσένα, που κάνεις τα πάντα. Στο πρώτο ημίχρονο τα κατάφεραν και είχαν τον έλεγχο γιατί σε απομόνωσαν. Δεν κρατούσατε μπάλα, ο Ίσκο αναγκάζονταν να γυρίσει πίσω να πάρει μπάλες αντί να τις υποδέχεται από εσένα. Πολλές φορές πιστεύω είδες, ενώ αναποδογύριζες, ουρανό – γη – ουρανό – γη σε λίγα δευτερόλεπτα από τα μαρκαρίσματα πάνω σου και το ξύλο που έφαγες. Για να πάρει μπρος η ομάδα σου έπρεπε να σε ελευθερώσει ο Ζιζού. Όταν τα κατάφερε, το ματς τελείωσε σε 4′. Η Γιουβέντους είχε τελειώσει ενώ εσύ έκανες πάλι όργια. Γιατί όταν είσαι στην μέρα σου είναι τρομερά δύσκολο να μην νικήσει η Ρεάλ.
Λούκα είσαι αυτοκράτορας, το κέντρο σου ανήκει. Αυτό το βίντεο, αν και παλιό δείχνει τι μπορείς να κάνεις: τα πάντα. Κυνηγάς, κόβεις, ντριπλάρεις, δίνεις μια γαμάτη ασίστ ή ανοίγεις το παιχνίδι με μια μαγική πάσα. Τρέχεις, κουβαλάς την μπάλα δεκάδες μέτρα, αν τύχει σουτάρεις και πετυχαίνεις και καμιά γκολάρα ενίοτε. Και όλα αυτά με αηδιαστική ευκολία! Μπορείς να παίξεις σε όλες τις θέσεις γιατί ξέρεις τι θα κάνεις κάθε στιγμή.
Αδυναμία στην ξεχωριστή κίνησή σου που ξεκινάει από το 18ο λεπτό. Παίκτες σαν εσένα ευκολύνουν και δυσκολεύουν σε αφάνταστο βαθμό τους συμπαίκτες σου. Ευκολύνουν γιατί κάνεις τα πάντα. Δυσκολεύουν γιατί πρέπει να ξέρουν άπταιστα τι μπορείς να κάνεις ανά πάσα στιγμή.
Το βίντεο είναι παλιότερο (πριν από 3 χρόνια αν θυμάμαι καλά) οπότε ας δούμε και τι όργια έκανες και φέτος.
Η ποδοσφαιρική σου ευφυία είναι δυσεύρετη. Ο επαγγελματισμός σου και ο χαρακτήρας σου ακόμη περισσότερο. Δεν σταμάτησες να δουλεύεις ποτέ. Από το 10άρι της Τότεναμ μετατράπηκες στον χαμάλη που τα κάνει όλα στην Ρεάλ. Ο Μουρίνιο προτιμούσε τον Κεντίρα στην θέση σου (ο άλλος άρχοντας ο Χάβι Αλόνσο είχε προφανώς καπαρωμένη την θέση του) και ίσως να μην ήσουν έτοιμος απόλυτα να δικαιολογήσεις τα 35 εκατομμύρια λίρες που έδωσε η ομάδα σου στην Τότεναμ. Χαρακτηρίστηκες ως η χειρότερη μεταγραφή αλλά όχι μόνο είπες ότι ξέρεις ποιες είναι οι δυνατότητές σου, αλλά έφτασες στο σημείο να είσαι σήμερα αναντικατάστατος. Την αμφισβήτηση την είχες πάντοτε σε όλη την ζωή σου. Όταν έφτασες στην Αγγλία είπαν ότι δεν είσαι δυνατός (ο Βενγκέρ όταν είδε τις εμφανίσεις σου στο Euro 2008) να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις της Premier League. Δήλωσες ότι οι αναμνήσεις από τον πόλεμο σε έχουν κάνει πιο δυνατό και κάθε δυσκολία είναι μια πρόκληση. Και μιλάμε για την απόλυτη φρίκη (έχασες και τον παππού σου κιόλας). Το χωριό σου (Μοντρίτσι, από το οποίο πήρες και το οικογενειακό σου επίθετο) έχει ακόμη και σήμερα νάρκες πολέμου. Έφυγες μετανάστης στην Βοσνία. Για όλα αυτά έγινες δυνατός και ψυχικά ενώ πάντα λες ότι χρωστάς και στον πατέρα σου που σε μεγάλωσε φτιάχνοντας ξύλινες καλαμίδες για να παίζεις στην χώρα σου. Και στην Βοσνία που πρωτοέπαιξες μπάλα τα βρήκες σκούρα λόγω του ξύλου που πέφτει εκεί. Έμαθες μια ζωή να προσαρμόζεσαι όντας μικροσκοπικός και να υπερκαλύπτεις τις αδυναμίες σου.
Ο Ζιζού έχει δηλώσει ότι είσαι το αγαπημένο παιδί όλων στα αποδυτήρια. Στην Αγγλία ενώ μιλούσες άπταιστα την γλώσσα δεν ήθελες να μιλάς για τον εαυτό σου, ντρεπόσουν. Πέρα από το γήπεδο, θέλεις να είσαι μόνο με την οικογένειά σου. Δεν σε ενδιαφέρουν άλλα πράγματα. Το lifestyle σου έχει τόση σχέση με το αντίστοιχο των συμπαικτών σου όση σχέση έχει ένας παράγοντας ομάδας της χώρας μας με το ποδόσφαιρο.
Ακόμη ένα στοιχείο που σε κάνει αξιολάτρευτο είναι το εφηβικό παρουσιαστικό σου. Ένας θα έλεγε ότι μοιάζεις με ένα αγοράκι που ντύθηκε μάγισσα. Άλλος θα έλεγε ότι θα ήσουν τρίτος ή τέταρτος χαρακτήρας που τρώει σφαλιάρες σε εφηβική σειρά που διαδραματίζεται σε σχολείο. Μεταξύ μας, είσαι όντως αντιτουριστικός. Αλλά όπως είπαμε, είσαι απέραντα συμπαθητικός. Μπορεί να μοιάζεις με έφηβο όμως τα πόδια σου θα τα ζήλευαν πολλοί ποδοσφαιριστές. Το είπες και εσύ, πήρες τα πολύ γερά πόδια από τον πατέρα σου και σε συνδυασμό με την άπειρη δουλειά που ρίχνεις και το χαμηλό κέντρου βάρους που έχεις σε κάνουν τρομερά δυνατό και πολύ δύσκολο να χάσεις μονομαχίες και να πέσεις.
Λούκα, είσαι ο αγαπημένος μου ποδοσφαιριστής εδώ και καιρό. Για το ταλέντο σου, την δουλειά σου, τα απίστευτα πράγματα που κάνεις στο γήπεδο. Για τον χαρακτήρα σου. Δεν θέλω να μαλώσω με άλλους για το ποιος είναι ο κορυφαίος μέσος μετά τον Ινιέστα, για μένα είσαι εσύ, όπως άλλοι θα πουν 10 διαφορετικούς για αυτόν τον τίτλο. Κάποιος να κάνει τα πάντα τόσο εύκολα και πρόθυμα σαν εσένα δεν υπάρχει. Σε κάθε κατηγορία (άμυνα, επίθεση, φινέτσα, μαρκάρισμα, πάσα, ντρίπλα, κλπ) υπάρχουν καλύτεροι. Συνολικά όχι.
Εγώ θα έδινα γη και ύδωρ να σε έπαιρνα στην ομάδα μου αν ήμουν ιδιοκτήτης πρωτοκλασάτης ομάδας. Από την άλλη, αν ήμουν στην Ρεάλ θα σε κρατούσα για πάντα.
Σου εύχομαι να είσαι γερός και να συνεχίσεις να είσαι υπέροχος. Δεν είσαι σταρ, αντιστάρ είσαι, και δυστυχώς δεν θα σε προτείνουν ποτέ για Χρυσή Μπάλα ή κάτι παρεμφερές. Ο Ράμος θα σηκώνει τα τρόπαια, ο Ρονάλντο θα βάζει τα γκολ, ο Μαρσέλο θα προσφέρει μαγεία, ο Κρόος θα μνημονεύεται για την ακρίβεια στις πάσες. Εσύ που κάνεις τα πάντα θα λαμβάνεις λιγότερη αναγνώριση. Αλλά δεν θα σε νοιάζει καθόλου, θα συνεχίσεις να κάνεις την δουλειά σου. Και αν σου ζητήσουν να παίξεις τέρμα, θα το κάνεις και ας είσαι μικροσκοπικός. Έτσι και αλλιώς τα εμπόδια ήταν πάντα πρόκληση για σένα.
Να είσαι καλά.
Ένας φανατικός οπαδός σου που βλέπει την Ρεάλ για σένα.
Ισως σας αρεσει
