Του Ιωάννη Κυράπογλου
Τώρα που κόπασε ο ντόρος για την απομάκρυνση του Ρανιέρι από τη Λέστερ, είναι ευκολότερο να ειπωθούν απόψεις με λιγότερο συναισθηματικό background και περισσότερη λογική. Ούτε ο Ρανιέρι έγινε μεμιάς ο καλύτερος προπονητής της Γης με άφεση αμαρτιών επ’ αόριστον ούτε οι παίκτες ξέχασαν μεμιάς την μπάλα που ήξεραν, όμως κάποια γεγονότα έχουν γραφτεί στη φετινή Ιστορία και πρέπει να καταγραφούν, με νηφάλιο κεφάλι όμως και όχι είτε μέσα στη μέθη της επιτυχίας (βλέπε Άρη Γάτα που έγραψε βιβλίο με τα κατορθώματα του Ιταλού στη Λέστερ) είτε κάτω από το βάρος της αποτυχίας (βλέπε Άρη Γάτα να παρακαλάει τους παίκτες της Εθνικής Ελλάδος να ρίξουν το φταίξιμο στον Ρανιέρι για την κακή πορεία).
Υπάρχει ένα μεγάλο δημοσιογραφικό κλισέ που λέει πως «Ο Τάδε είναι ένας άνθρωπος» και αντιδιαστέλλεται με τις περσόνες που έχουμε χτίσει για τους επιτυχήμενους αθλητές, όπου στην ουσία τους παρουσιάζουμε ως Θεούς, με απολύτως καμία πιθανότητα να κάνουν λάθη, με προσωνύμια που προσδίδουν αυτές τους τις θεϊκές ιδιότητες (Special One, King James και άλλα πολλά).
Ο Ρανιέρι, από την άλλη, ήταν η επιτομή αυτού του κλισέ. Είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος πέρσι κατάφερε το αδύνατο και φέτος όλοι κατάλαβαν πως ναι, κύριοι, μπορεί να κάνει και λάθη. Το βασικό του λάθος ήταν η μη στελέχωση του ρόστερ με ποδοσφαιριστή ή ποδοσφαιριστές που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν επάξια τον πιο σημαντικό αθλητή του πέρσι, τον Ν’ Γκολό Καντέ, καθώς και η επίσης μη στελέχωση του ρόστερ με ποιοτικούς ποδοσφαιριστές που θα έδιναν βάθος σε όλες τις γραμμές. Ποιοτικά, ο μόνος που βοήθησε φέτος ήταν ο Σλιμανί μεσοεπιθετικά αλλά μεσοαμυντικά, το κενό του Καντέ δεν καλύφθηκε ποτέ ενώ Μόργκαν και Χουτ δεν έχουν πάρει ανάσα σε μια σεζόν που τα παιχνίδια Σάββατο-Τρίτη είναι της μιας ανάσας.
Το δεύτερο λάθος, για μένα δεν είναι λάθος αλλά εν ολίγοις προδοσία από τη μεριά των παικτών. Ο Ρανιέρι όπως και πέρσι, έτσι και φέτος δεν χάλασε χατίρι σε κανέναν. Πίτσες και μπέργκερ έδιναν κι έπαιρναν, κατσάδα δεν ακούστηκε ποτέ, αγκαλιές και ήρεμοι τόνοι πάντοτε, ακόμα κι αν όλοι τους ήταν σκιές του περσινού εαυτού τους. Στην Ευρώπη, η ίδια ομάδα μάζευε 13 πόντους στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Στην Αγγλία, χρειαζόταν ίσως μονάχα το 30% όσων έκαναν πέρσι οι παίκτες, όχι για να εξασφαλίσουν κάποιο ευρωπαϊκό εισιτήριο, αλλά για να έχουν μια άνετη παραμονή στην κατηγορία.
Το περσινό πρωτάθλημα το χρωστάνε οι παίκτες στον Ρανιέρι. Τη φετινή παραμονή και τη στήριξη στο πρόσωπό του, τη χρωστούσαν με το παραπάνω κι όμως δεν το έπραξαν. Τον έδιωξαν οι ίδιοι, παρά τις γιαλαντζί δηλώσεις στήριξης στις συνεντεύξεις. Εάν παίζανε στο 30% των δυνατοτήτων τους Σάββατο παρά Σάββατο κι όχι μόνο όποτε το ματς θα το έβλεπε πολύς κόσμος και πολλοί σκάουτερς, τώρα ο Ρανιέρι θα ήταν ακόμα στον πάγκο και πολύ ευτυχισμένος.
Ο Κλαούντιο Ρανιέρι όμως είναι ένας από τους καλύτερους, αγνότερους προπονητές. Κύριος, με όλη τη σημασία της λέξης. Θα μιλάει σε όλους για πέρσι, θα λέει στα εγγόνια του πόσο αγαπούσε «τα παιδιά του», τους παίκτες του, κι ας του φερθήκαν ανάρμοστα. Ο κόσμος του αθλητισμού δεν τους συμπαθεί τους ανθρώπους και γουστάρει τις θεότητες, όμως μέσα σε 3 χρονιές ο Κλαούντιο Ρανιέρι, με την παταγώδη αποτυχία στην Εθνική Ελλάδος, με τη τεράστια επιτυχία στο μεγαλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου και με τη φετινή του απομάκρυνση, έδειξε πως την Ιστορία τη γράφουν οι άνθρωποι που κάνουν λάθη.
Υ.Γ. Προφανώς και δεν θα ασχοληθώ με τους ιδιοκτήτες γιατί το ποδόσφαιρο το βλέπουν ως επιχείρηση και διόλου συναισθηματικά κι εγώ δεν ανήκω ούτε κατά διάνοια σε αυτόν τον τρόπο σκέψης.
Ισως σας αρεσει
