Γενέθλια σήμερα για τον κορυφαίο μαέστρο της τακτικής που πέρασε από την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Ο Φερνάντο Σάντος μετά από περιπλάνηση σε τρεις διαφορετικές ομάδες στη χώρα του και άλλες τόσες στο πρωτάθλημά μας, επιτέλους αναγνωρίστηκε ως αυτό που είναι. Ένας δάσκαλος του ποδοσφαίρου. Να ξεκαθαρίσω πως όταν μιλάω για τον Σάντος, μου είναι αδύνατον να είμαι ποτέ αντικειμενικός, οπότε μην πείτε ότι δε σας προειδοποίησα.
Το καλοκαίρι του 2016 ήταν μάλλον το καλύτερο στην προπονητική καριέρα του Σάντος. Δεν είναι μόνο το ότι η Πορτογαλία κατέκτησε το κύπελλο, αλλά ότι το έκανε με έναν 100% τρόπο του Σάντος. Φήμες που θέλουν τον Πορτογάλο να σκοπεύει να κατακτήσει το επόμενο Κύπελλο με ήττα στον τελικό, κρίνονται ως ανακριβείς. Το τρομερό βέβαια με την κατάκτηση του Euro είναι πως, σύμφωνα με όσα έχουν πει όλοι οι παίκτες της ομάδας, ο Σάντος ήταν βέβαιος από το ξεκίνημα του τουρνουά, πως η ομάδα του θα το κατακτήσει για πρώτη φορά στην ιστορία της
Και πάμε στο αγαπημένο μου θέμα συζήτησης με τους haters του Φερνάντο. «Έλα ρε μαν, αντιποδόσφαιρο παίζει, με πιάνει ο ύπνος». Πάντοτε η απάντησή μου σε αυτούς ήταν πως αν είναι τόσο κακό το αντιποδόσφαιρο του Σάντος και λογίζεται ως αδυναμία για τις ομάδες, ας βρεθεί κάποιος να τον κερδίσει. Θυμάμαι το Euro το 2016 και την Κροατία που φαινόταν υπερηχητική και έτοιμη για το βήμα παραπάνω να φτύνει αίμα να κάνει μια τελική της προκοπής και στο τέλος να την πατάει στην παράταση, όπως και την καλύτερη ομάδα στο τουρνουά, τη Γαλλία, να κάνει σοβαρή ευκαιρία στις καθυστερήσεις στους Πορτογάλους σε ένα ματς που στράβωσε για το ν Σάντος από το πρώτο τέταρτο, όταν ο Ρονάλντο βγήκε εκτός μάχης.
Επίσης, κάτι το οποίο σχεδόν ποτέ δεν αναφέρεται όταν μιλά κάποιος για το «αντιποδόσφαιρο» του Σάντος, είναι πως σχεδόν πάντοτε, στην καριέρα του στην Ελλάδα τουλάχιστον, είχε μικρότερου βεληνεκούς όπλα από τους ανταγωνιστές του. Αν εξαιρεθεί η πρώτη του θητεία στην ΑΕΚ, όπου πράγματι είχε παίκτες εξαιρετικού επιπέδου για τα δεδομένα του πρωταθλήματος, όπως οι Νικολαϊδης, ο Τσιάρτας κι ο Ζαγοράκης και αυτή στον Παναθηναϊκό, η οποία ήταν τόσο μικρή που δε μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν, ο Σάντος δεν ξεκινούσε ποτέ ως πρώτο φαβορί. Όλοι θυμόμαστε το ότι έχασε το πρωτάθλημα από τον Ιωνικό και τον τίμιο γίγαντα Αντώνη Νατσούρα, ποιοι θυμούνται όμως πως στην ΑΕΚ που έφτασε τόσο κοντά στο πρωτάθλημα έπαιζαν βασικοί ο Κρασσάς κι ο Σταύρος Τζιωρτζιόπουλος; Ακόμα και στον ΠΑΟΚ, που είχε ένα τρομερό ρόστερ, με έμπειρους και μπαρουτοκαπνισμένους παίκτες, σε καμμία περίπτωση δεν ήταν πρώτο φαβορί, αφού, εκτός του Ολυμπιακού του Σωκράτη Κόκκαλη, είχε να αντιμετωπίσει και τον πανίσχυρο Παναθηναϊκό της εποχής της πολυμετοχικότητας. Ακόμα και με την εθνική Πορτογαλίας, παρότι είχε στη σύνθεσή του το πολυβόλο που λέγεται Κριστιάνο Ρονάλντο, όλη η υπόλοιπη ομάδα ήταν τουλάχιστον Δεύτερης διαλογής παίκτες, από τους οποίους πήρε το 100%. Και όταν δεν υπάρχει Αντώνης Νατσούρας να στη χαλάσει, όλα γίνονται πιο εύκολα.
Προσωπικά βέβαια, είμαι μεγαλύτερος φαν του Σάντος για τα όσα λέει και δηλώνει όποτε μιλά δημοσίως, παρά για τα όσα κάνει στο γήπεδο. Μου δίνει πάντοτε την εντύπωση ο Σάντος ότι σκέφτεται πάρα πολύ καλά πριν δώσει μία απάντηση και πάντα τη ζυγίζει καλά. Αυτός πίστεύω είναι και ο λόγος που έχει γίνει τόσο μεγάλος προπονητής, αφού όταν έχεις αναπτύξει την αναλυτική σου σκέψη, σίγουρα είναι πιο εύκολο να αναλύσεις το παιχνίδι και να προβλέψεις τις κινήσεις του αντιπάλου.
Χρόνια πολλά τεράστιε Φερνάντο!
Υ.Γ. Τέτοιες εορταστικές μέρες καλό είναι να θυμόμαστε και ποιος έφερε αυτό τον άνθρωπο στην Ελλάδα! Πείτε ότι θέλετε, αλλά ο Μάκαρος έβλεπε μπάλα!
