Η πρώτη συναυλία των Iron Maiden στην Ελλάδα (και μια κριτική για τον τελευταίο δίσκο)

Ήταν 13 Σεπτεμβρίου 1988, 27 χρόνια πριν όταν η Σιδηρά Παρθένος έχοντας στο οπλοστάσιό της τον κορυφαίο και τότε καινούργιο δίσκο της (Seventh Son of Seventh Son), έδινε την πρώτη της συναυλία στην Ελλάδα στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Δεν είχε γίνει το 1985, το 1986 που υπήρχαν οι φήμες αλλά στην τρίτη και φαρμακερή ήταν η κατάλληλη στιγμή να δώσει μια αλησμόνητη συναυλία εν όψει 20000 φίλων (άλλοι λένε για περισσότερους). Σε ένα γήπεδο που τα μόνα συνθήματα που ακούγονταν ήταν της ΑΕΚ, η ιαχή ήταν ξεκάθαρη: Maiden Maiden!!

Η μπάντα βγαίνει και με το πρώτο τραγούδι του δίσκου (και το κατάλληλο ορεκτικό για αρχή) Moonchild και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Ήταν από τις πρώτες μεγάλες metal συναυλία στην Ελλάδα τότε. Το εισιτήριο κόστιζε 1800 δραχμές.

Μια βόλτα στα σχόλια των παρακάτω βίντεο αντικατοπτρίζουν ακριβώς τα συναισθήματα που ένιωσαν όλοι αυτοί οι τυχεροί τότε.

Μερικά είναι και cult:

• file einai mono CULT. mono omws.
•  
• θυμάμαι τότε γκρινιάζαμε οτι είχαν έρθει στα τελειωμένα τους, οτι είχαν βάλει synths κι είχαν φλωρέψει κλπ. Κι όταν είδαμε το live μας έπεσε το σαγόνι βέβαια. Μεγάλη μαλακία που έχασα το t-shirt της συναυλίας, Tour 88 πίσω και στη λίστα με πόλεις Athens AEK Stadium
•  
• 6:56 einai o 8eios moy …..ETSI RE 8EIE…..egw piga to 2008 …..GAMW TO KERATO MOY!!!!
•  
• α ρε αθάνατες εποχές. Τι τυχεροί ήταν όσοι τις έζησαν… By the way, αυτός στο 0:57 ο τζώννυ βαβούρας είναι?
•  
• RE FILE tnt2652 TI NOHMA EXEI NA GENNIOSOUN TO’88?APO TO MAIEYTHRIO THA TIN EVLEPES TIN SYNAYLIA?1968-1973 ISOS…
•  
• ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ ΤΟΝ DICKINSON ΣTO RUNNING FREE ΝΑ ΛΕΕΙ SPEND THE NIGHT IN ATHENS JAIL.KAI TO KAKO EINAI ΠΩΣ HMOYNA 12 ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΙΔΕΑ ΑΠΟ ΜΕΤΑΛ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΝΤΑ ΤΑ ΣΚΗΝΙΚΑ ΝΟΜΙΖΑ ΠΩΣ ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΕΤΑΛ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ.ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΣΤΑ 36 ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΜΟΝΟ ΟΙ MAIDEN ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ.
• imoun 20 hronon..tora 41…. i oreoteri nihta tis zois mou….
•  
• Oi dikoi mou htan ekei, me th mana mou egkyo se mena!! To eida mazi tous kai sygkinh8hkan! Mpravo re magka, gamw ta video!! Up the Irons…
•  
• Πω ρε πστη μου…..χρονια πισω…..16 χρονων ημουνα, οικονομια χαρτζηλικι,τσακωμος με τους γονεις αλλα……….τους ειδα…..!!Ε ρε εποχες….!!!
•  
• 13 Σεπτεμβρίου 1988, Τρίτη και 13: Δευτέρα Εκκλησιασμός, Τρίτη βιβλία. Γύρω στα 100 λεωφορεία, περίπου 5000 Σαλονικείς, ΔΕΝ πήραμε βιβλία την Τρίτη! Να’ναι καλά οι Iron Maiden, η πρώτη αξέχαστη Μέταλ εμπειρία!! m/
•  
• Κι εγω εκει, στα 17 μου… Τωρα στα 44 μου αναπολω και σιγουρα ειναι ενα απο τα πραγματα στη ζωη μου για το οποιο υπερηφανευομαι… Με το ΚΤΕΛ, με το λεωφορειο της γραμμης απο ενα μικρο χωριο κοντα στο Μεσολογγι, 5-6 ωρες ταξιδι και το βραδυ το πρωτο και μεγαλυτερο ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ σοκ της ζωης μου… (27 χρονια μετα εξακολουθω και τους ακουω με την ιδια αγαπη, ισως και λιγο περισσοτερη…)

Στα δύο βίντεο βλέπουμε την όλη αντίληψη που υπήρχε τότε για την rock – metal σκηνή, σε μια αποβλακωμένη κοινωνία που ήταν χρόνια πίσω. Αλλά και πολλά καλτ σκηνικά με ατακάρες τύπου:

Ερωτήσεις μεσαιωνικής αντίληψης άρτια προσεγμένες από την Σεμίνα Διγενή στον Steave (Steave ναι, όπως το γράφει), για το αν προωθούν την βία, για το αν στηρίζουν την μεσαιωνική μαγεία κλπ είναι έρμαια μιας κοινωνίας που ήταν, είναι και θα είναι ατέρμονα πίσω από την εποχή της.

Εδώ μετά από αυτό ο Dickinson θα πρέπει να άφησε μπάσταρδα στην χώρα μας…Υπάρχει και η φουτουριστική ερώτηση για την μορφή της μουσικής μετά το 2000 (ε άκου το “Somewhere In Time” από τους ίδιους, με παραγωγή και ήχο που βρίσκεται στο πολύ μακρινό μέλλον).

Κάπως έτσι ήταν όλο το παρασκήνιο της πρώτης μεγάλης συναυλίας στην ταπεινή χώρα μας.

Το καρακάλτ στοιχείο πλησιάζει σε επικίνδυνα επίπεδα όταν μαθαίνεις ότι επισκέφτηκαν το μπουζουξίδικο που τραγουδούσε ο Μανώλης Αγγελόπουλος.

25 χρόνια μετά η μπαντάρα επαναλαμβάνει την περιοδεία Maiden England World εκείνης της εποχής ως διάδοχος των περιοδειών Eddie Rips Up The World (2005, τραγικό λάθος που δεν είχα πάει στην Μαλακάσα καθώς μερικά κομμάτια παίχτηκαν για τελευταία φορά μάλλον), Somewhere Back In Time (2008, εκεί στην Μαλακάσα τους είδα δεύτερη φορά μετά το 2007 στο Ελληνικό). Η σκέψη ότι θα παίζονταν τραγούδια από εκείνη την περίοδο σε συνδυασμό με την απολαυστική επανακυκλοφορία του Maiden England 88′  προκαλούσε ονείρωξη. Κατάφερα να τους δω για τρίτη φορά στο Παρίσι σε μια αλησμόνητη συναυλία. Η κραυγαλέα απουσία του τραγουδιού – συμβόλου εκείνης της περιοδείας, του Infinite Dreamsήταν απογοητευτική παρά την τρομερή συναυλία. Γνωρίσαμε και έναν τύπο που ήταν παρών και το 1988 στην Νέα Φιλαδέλφεια παρεμπιπτόντως…

Έχω την ανάγκη να τονίσω ότι είμαι οπαδός όχι μόνο του “Brave New World”, ένα άλμπουμ αγαπητό σε όλους τους οπαδούς της μπάντας αλλά όλων των δισκογραφικών στιγμών των 00’ς και 10’ς. Ακόμη και στο κακό για πολλούς προκάτοχο, υπάρχουν τα Mother of Mercy, Coming Home και τα 3 έπη Talisman, The Man Who Would Be King, When The Wild Wind Blows. Σε κάθε νέα κυκλοφορία ιστορικής μπάντας ζητάω 2-3 τραγούδια που θα με κρατήσουν και αυτά στον νέο δίσκο υπάρχουν με το παραπάνω. Για την ακρίβεια, όλα σχεδόν τα κομμάτια έχουν να δώσουν κάτι απλά είναι 3-4 που δεν θα ξεχαστούν στον χρόνο, τουλάχιστον από τον γράφοντα.

Η αλήθεια είναι ότι η στροφή στον progressive επικό ήχο από το 2007 και μετά με τις πολύ μεγάλες διάρκειες στα κομμάτια έχει εκνευρίσει κόσμο αλλά η μαγεία υπάρχει ακόμη και στο καινούργιο άλμπουμ εν έτει 2015.

Πρόκειται για ένα άλμπουμ που αποτελεί ορόσημο στην ιστορία της μπάντας για τους παρακάτω λόγους.

Η μπάντα επέστρεψε στο στούντιο που ηχογραφήθηκε το πιο αγαπητό άλμπουμ των οπαδών μετά το reunion. Το “Brave New World”.

Πρώτη κυκλοφορία με δύο δίσκους στα 40 (35 χρόνια δισκογραφικά) χρόνια της μπάντας. Σε αυτήν περιέχεται ένα κομμάτι ορόσημο, το 18λεπτο Empire of the Clouds, το μεγαλύτερο σε διάρκεια στην ιστορία της μπάντας. Επίσης με μιάμιση ώρα μουσικής, είναι ο μεγαλύτερος σε διάρκεια δίσκος της μπάντας.

Είναι το πρώτο άλμπουμ της μπάντας όπου ο αρχηγός Steve Harris δεν έχει λόγο σε όλα τα κομμάτια. Σε πολλά σημεία φαίνονται πιο απελευθερωμένοι και ειδικά πρώτη φορά μετά από χρόνια βλέπουμε να γράφονται κομμάτια (και τι κομμάτια) από τον Dickinson μόνο του.

O παραπάνω λόγος οφείλεται σε προσωπικές απώλειες που υπέστη ο αρχηγός που δεν του επέτρεψαν να ασχοληθεί παραπάνω με τις συνθέσεις. Βάλτε και την περιπέτεια του Dickinson με τον καρκίνο στην γλώσσα και ο δίσκος γίνεται αυτομάτως μια εξωτερίκευση προσωπικών συναισθημάτων που σημαδεύουν ζωές.

Παίρνοντας ένα ένα τα κομμάτια λοιπόν, ξεκινάμε με την καλύτερο εναρκτήριο κομμάτι σε δίσκο τους από το 1995 (Sign of the Cross). Το If Eternity Should Fail λοιπόν είναι μια κομματάρα, ένα πολύ δυναμικό ξεκίνημα που ανοίγει την όρεξη για μετά, σύνδεση του Dickinson. Συμπαγές, με ρεφραινάρα που σου κολλάει, μια από τις καλύτερες συνθετικές στιγμές μετά το 2000 (και γενικά, γιατί όχι). Το Speed Of Light, γραμμένο από Smith / Dickinson το είχαμε ακούσει σαν πρώτο single, ένα κομμάτι που είναι στα ίδια επίπεδα (συναυλιακό, hard rock αισθητική, πιασάρικο) με τα Wicker Man, Wildest Dreams, Different World, Final Frontier, όλα συνθέσεις του πιο καβλάντη κιθαρίστα του κόσμου. To Great Unknown που ακολουθεί  (σύνθεση Smith / Harris) έχει τις στιγμές του αλλά δεν είναι ένα κομμάτι που θα μείνει σε μένα προσωπικά. Δεν κουράζει, βοηθάει στην ροή, έχει ωραίο ρεφραίν αλλά δεν θα δώσει κάτι παραπάνω. Το The Red and the Black που ακολουθεί είναι το δεύτερο εξαιρετικό τραγούδι στον δίσκο. Μεγάλο (13λεπτο), επικό με εξαιρετική κιθαριστική δουλειά και με μόνη παρατήρηση τα “ΩΩΩΩ-ΩΩΩ” που θα μπορούσαν να απέχουν. Είναι το μοναδικό τραγούδι που υπογράφει ο Harris μόνος του και είναι από τις καλύτερες επικές στιγμές των Maiden. Για το πιασάρικο When The River Runs Deep ισχύει ότι για το Great Unkwown. Κομμάτι που δεν σε ενοχλεί να το ακούς αλλά δεν θα σου μείνει. Μετά το ομώνυμο Book of Souls είναι μια κλασική σύνθεση Gers / Harris. Μελωδική ακουστική εισαγωγή, επικό και μεγαλοπρεπής είναι και ο Dickinson στα φωνητικά. Το ορμητικό ξέσπασμα με την μπάντα να ακολουθεί τον Harris μετά την μέση είναι ένα σήμα κατατεθέν της μπάντας, το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά νομίζω ότι χάνεται μια πολύ ωραία ιδέα που ξεκίνησε στο τραγούδι και μέχρι την μέση. Δεν είναι κακό εννοείται, σπουδαίο τραγούδι που πάει να κάνει κάτι το διαφορετικό αλλά πέφτει “θύμα” της ίδιας συνθετικής νοοτροπίας της μπάντας. Να πούμε ότι αναφέρεται και στις αντιλήψεις των Mayas για την μετά θάνατον ζωή.  Και έτσι κλείνει το πρώτο cd.

Ο δεύτερος δίσκος ξεκινάει με το Death Or Glory (Smith, Dickinson ξανά), ένα κομμάτι που προσωπικά με άφησε αδιάφορο πέρα από τις δυναμικές κιθάρες του. Το ρεφραίν του είναι κακό και απορώ πως δήλωσε ο Dickinson ότι ανυπομονεί να το παίξουν. Μετά πάμε στο Wasted Years, εεε σόρυ, στο Shadows Of The Valley (Gers, Harris ξανά) που με την εισαγωγή του θα μπερδέψει κόσμο σε συναυλία. Άμεσο, καλό ρεφραίν, δυνατό κομμάτι συνολικά χωρίς να αφήνει και εποχή. Το Tears of a Clown (Smith, Harris) είναι αφιερωμένο στον Robin Williams και έχει καταθλιπτικούς στίχους. Από τα κομμάτια που σου μένουν, συναυλιακό, hard rock κατεύθυνση και με ρεφραίν κολλητικό. Γουστάρουμε. Το The Man of Sorrows(Murray, Harris) ξεκινάει εξαιρετικά, με έναν Dickinson να τραγουδάει σχεδόν a capella, με την συνέχεια να μας επιφυλάσσει ωραία σολίδια (κλασικά Μurray) και ένα πολύ ωραίο ρεφραίν. Ακόμη ένα καλό κομμάτι που κλείνει ήρεμα και πολύ όμορφα. Και πάλι εδώ σπαταλιέται μια πολύ ωραία ιδέα με την στροφή που περνάει μετά το τραγούδι (βλέπε Book of Souls. Το ομότιτλο αδερφάκι του, το τραγούδι του Dickinson στην προσωπική του δισκάρα “Accident of Birth”, είναι πιο διαχρονικό. Και πάμε στο τέλος όπου έχουμε να κάνουμε με μια ιστορική στιγμή για την Σιδηρά Παρθένο. Το 18-λεπτο έπος Empire of the Clouds είναι απλώς μια καταπληκτική σύνθεση του Dickinson. Στην αρχή μου φάνηκε αρκετά μεγαλύτερο απ’ότι έπρεπε να είναι μα στην πορεία με τις ακροάσεις ακούγεται μονορούφι. Μα να περιμέναμε τον 16ο δίσκο της μπάντας να ακούσουμε μέσα πιάνο από τον ίδιο τον Bruce και βιολιά; Μια υπέροχη σύνθεση με τον Dickinson πιο απελευθερωμένο από ποτέ και τους υπόλοιπους να ακολουθούν. Το κομμάτι προφανώς δεν θα παιχτεί ζωντανά σύμφωνα με τα λεγόμενα του Dickinson. Είναι το πιο θεατρικό κομμάτι της μπάντας μετά το Dance of Death, είναι ένα μεγαλειώδες φινάλε σε έναν εξαιρετικό δίσκο και καλύτερο από τα Legacy (δεν ξέρω γιατί έφαγε τόσο κράξιμο αυτό το κομμάτι), When The Wild Wind Blows που έκλειναν τους δύο προηγούμενους δίσκους.

Συνολικά λοιπόν, προφανώς τo πρόσημο είναι θετικότατο.

Μου αρέσει που η μπάντα είναι απελευθερωμένη σε πολλά σημεία και ξέφυγε από τις συνθετικές κατευθύνσεις του Harris. Μου αρέσει που φαίνονται (και ακούγονται) πολύ πιο ενθουσιώδεις από τον προκάτοχο που μόνο από το απογοητευτικό εξώφυλλο – αισθητική περιπτέρου ένιωθες  μια αγγαρεία, μια τυπική διεργασία, μια υποχρέωση που κανείς δεν ένιωθε να φέρει εις πέρας (πλην του καβλάντη Smith) από το μέρος της μπάντας. Μου αρέσει πολύ το επιμελημένο εξώφυλλο και όλο το artwork (έγινε και Maya ο Eddie). Με εντυπωσίασε άλλη μια φορά ο McBrain, ο τύπος θαρρείς ότι γίνεται όλο και καλύτερος και πιο ουσιαστικός πίσω από τα τύμπανα. Τέλος, όπως αναφέραμε ο ενθουσιασμός αντικατοπτρίζεται από τις φωνητικές επιδόσεις του Dickinson, ο οποίος μερικές φορές ζορίζεται ενώ δεν χρειάζεται τόσο με αποτέλεσμα να εκτίθεται αλλά χαλάλι.

Προτιμώ μια ερμηνεία που δεν του βγαίνει και θέλει να την εκτελέσει όπως θέλει, παρά μια ρηχή και άψυχη σαν αυτή πχ στο The Man Who Would Be King όπου ακούγεται εκνευριστικά διεκπεραιωτικός. Άλλες ενστάσεις μου είναι τα συναυλιακά “ΩΩΩ-ΩΩΩ” όπως αναφέρθηκαν πάνω που θα μπορούσαν να λείπουν και κάποιες ιδέες που τις ακούμε και πρώτη φορά από την μπάντα αλλά στην πορεία χάνονται από την ίδια (βλέπε Book of Souls, The Man of Sorrows).

Ήταν ότι καλύτερο άκουσα φέτος; Ασφαλώς και όχι. Είναι ένας παραπάνω από αξιοπρεπής δίσκος της μπάντας, που θα μείνει στην ιστορία (της μπάντας) και δεν θα ξεχαστεί όπως άλλους προκατόχους. Θα συνεχίσω να τον ακούω συνέχεια στο μέλλον; Όχι, αλλά οι 4-5 κομματάρες του θα μείνουν για παρέα.

Κατά τ’άλλα φαν είμαστε, εκεί που άλλοι θα κλείσουν το If Eternity Should Fail στα πρώτα 3 λεπτά, εμείς θα συνεχίσουμε μέχρι τέλος και θα βρούμε κάτι καλό σε όλα τα τραγούδια. Πιστεύω ότι είναι τεράστιο στοίχημα για την μπάντα να βγει και να δείξει στο σανίδι ότι παραμένει σε κορυφαίο επίπεδο. Λίγο ο ενθουσιασμός που υπάρχει στα media και στους οπαδούς (σε κάποιο μέρος τέλος πάντων) , λίγο η προσωπική περιπέτεια του σύγχρονου αναγεννησιακού ανθρώπου Bruce Dickinson με τον καρκίνο και ο εγωισμός του να αποδείξει ότι είναι ο κορυφαίος frontman στον πλανήτη αλλά και το υλικό που έχει η μπάντα τώρα, μπορεί να καταλήξει σε μια ακόμη αλησμόνητη περιοδεία.

Τι θα ήθελα; Να επαναφέρουν στο setlist κάποια κομμάτια που δεν έχουν ακουστεί για πολύ καιρό. Να κάνουν αυτό που είχαν κάνει και οι Metallica, με τον κόσμο να ψηφίζει τι θέλει να ακούσει σε κάθε συναυλία.

Αυτή λοιπόν είναι η άποψη ενός ρομαντικού και αφοσιωμένου οπαδού της μπάντας το 2015. Δεν έχει να πούμε και πολλά περισσότερα. Παρά το τόσο καινούργιο (και παλιό) καλό υλικό που ακούμε συνεχώς και τις πολλές μπαντάρες που υπάρχουν έξω και βγάζουν αντικειμενικά πιο ενδιαφέροντα άλμπουμ που έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να μείνουν στον χρόνο, θεωρώ ότι είμαστε ακόμη πολλοί τυχεροί που απολαμβάνουμε την κορυφαία metal μπάντα. Αρέσει, δεν αρέσει ακόμη υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον γι’αυτή και δεν θα παύσει να υπάρχει ποτέ. Τα Νο1 στα charts άλμπουμ, οι πολύ καλοί δίσκοι, οι εκρηκτικές sold out συναυλίες  και το απαραίτητο marketing που διατηρεί τον μύθο σε υψηλότατα επίπεδα μας λένε ότι η μπάντα θα υπάρχει όσο είναι γερή και όχι όπως την θέλουν οι οπαδοί ή οι τωρινές trend καταστάσεις.