Του Γιώργου Σαββίδη
Το 1992 ήταν απ’ότι φαίνεται μια ιστορική χρονιά συνεργασιών στο ελληνικό τραγούδι γενικότερα, και στην καριέρα του Μιχάλη Ρακιντζή ειδικότερα. Έτσι λοιπόν, ο Μιχάλης γράφει τη μουσική για το δίσκο της Σοφίας Αρβανίτη “Παράφορα”, αλλά ενώ όλο το άλμπουμ κυλάει καλά, ο Μιχάλης νιώθει ότι κάτι λείπει. Έτσι λοιπόν, ο ατσίδας Μιχάλης μαθαίνει ότι έρχεται για διακοπές στην Ελλάδα η Bonnie Tyler(ναι αυτή που ψάχνει έναν ήρωα και που η καρδιά της έχει απόλυτη έκλειψη) και σκέφτεται να της παρουσιάσει τη μουσική που έχει γράψει, έτσι ώστε η Μπόνι να πάθει κοκομπλόκο και τελικά να συνεργαστούν.
Όπως αποδεικνύει η ιστορία, η Μπόνι όντως ενδιαφέρεται για τη μουσική και δέχεται να συνεργαστεί με τη Σοφία στο τραγούδι με τίτλο “Πεθαίνω στην ερημιά/ The desert is in your heart”. Η μουσική του Μιχάλη είναι με έντονα ριφφ που ανήκουν βέβαια στη δεκαετία των 80’s, όπως και τα πλήκτρα που έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Εκεί που θα επικεντρωθούμε φυσικά είναι στο βίντεο κλιπ, το οποίο “ΠΙΟ 90’s πεθαίνεις”. Η Σοφία Αρβανίτη σαν μια άλλη femme fatale, χτυπιέται μόνη της σε ένα ερημικό τοπίο(πώς το συνέδεσε ο αλήτης ο σκηνοθέτης, ερημιά στον τίτλο του τραγουδιού με ερημιά σαν σκηνικό. Σατανά, εε, σατανά). Είναι νύχτα, μια φωτιά που να θυμίζει χορό των μαγισσών κάτω από την πανσέληνο και αέρας να τη χτυπάει από πίσω για να κάνει πιο επιβλητική την εικόνα. Όσον αφορά την εμφάνιση της Μπόνι, μάλλον θα βαριόταν να κάνει βίντεο κλιπ στην Ελλάδα, αφού είχε έρθει για διακοπάρες, οπότε στο βίντεο κλιπ βλέπουμε μία τηλεόραση(ναι μαλάκα μου, τηλεόραση στην ερημιά που παίζει κανονικά) να δείχνει τη Μπόνι σε παλαιότερες στιγμές της καριέρας της, οπότε αναγκαστικά ο σκηνοθέτης στρέφει και πάλι το βλέμμα του στην Σοφία, η οποία χτυπιέται σαν την καλαμιά στην ερημιά.
“Kανείς δε βγαίνει και ούτε ψίθυρος, ούτε ένα σημάδι
Όλη η πόλη έχει κλείσει, φοβάται και αυτή το σκοτάδι
Nα μπορούσα να κρυφτώ, ή να χαθώ, αφού σε τούτο τον κόσμο κανείς για κανένα δε νοιάζεται
Nα γινόταν να είσαι εδώ, να κρατηθώ, μακριά από ένα κόσμο που κλαίει, χτυπιέται και φτιάχνεται
Γιατί τόση ερημιά… μοναξιά…
πεθαίνω στην ερημιά και εσύ είσαι πάντα μακριά…”
