Rodrigo Javier Archubi, o αντικαταστάτης του Τζόρτζεβιτς

του Γιώργου Σαββίδη

Καλοκαίρι 2007. Ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει ένα ακόμα πρωτάθλημα, όμως τα χρόνια περνάνε και ο αρχηγός Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς έχει μεγαλώσει αρκετά, βγάζει συχνά τραυματισμούς, ενώ το γεγονός ότι καπνίζει 2 πακέτα τσιγάρα την ημέρα δε βοηθούσε την κατάσταση. Ο Ολυμπιακός χρειαζόταν αριστερό χαφ. Με δεδομένο πώς η αργεντίνικη παροικία ήταν ήδη αρκετά μεγάλη (βλέπε Γκαλέτι, Νούνιεζ και Λεντέσμα), στο Λιμάνι σκέφτηκαν πώς με έναν ακόμα Αργεντίνο θα μπορούσε η ομάδα να έχει άλλη αύρα. Και βρήκαν αυτόν που έψαχναν στο πρόσωπο του Ροντρίγκο Χαβιέ Αρτσούμπι, τον οποίον έφεραν δανεικό από τη Λανούς.

Ο Αρτσούμπι, γέννημα-θρέμα της Λανούς, είχε καλές χρονιές στην Αργεντινή και σε εθνικό επίπεδο είχε κατακτήσει το Μουντιάλ κάτω των 20, παρέα με τον Μέσσι(ναι, φίλες και φίλοι, ο Αρτσούμπι θα έχει να λέει στα δισέγγονά του ότι ήταν συμπαίχτης με τον Μέσσι)! Ο Αρτσούμπι, ο οποίος μάλιστα έχει και ελληνικές ρίζες, φάνταζε ένα όνομα, που αν και δεν το ήξερε ο κόσμος των Πειραιωτών, ότι θα μπορούσε να αποδειχτεί λίρα 100. Όπως και ΔΕΝ έγινε. Ο μάνατζερ του Ολυμπιακού, sir Τάκης Λεμονής, δεν έδειχνε να εμπιστεύεται καθόλου τον Αργεντίνο μέσο, και τις 4 ολόκληρες φορές που τον χρησιμοποίησε, τον έβαλε αριστερό μπακ!

Όπως ήταν ευκόλως κατανοητό, ο Αρτσούμπι έκατσε μόνο ένα εξάμηνο στην Ελλάδα, με τη Ρίβερ Πλέιτ να τον αγοράζει και τον Αρτσούμπι να κατακτάει και την Κλαουσούρα! Την επόμενη χρονιά πιάνεται ντοπέ, μένει 3 μήνες εκτός και όταν επιστρέφει, είναι μεταξύ πάγκου και εξέδρας, κάτι που δεν τον ενδιαφέρει και πολύ, αφού πατάει στο συμβόλαιό του που λήγει το 2011 και στο γεγονός ότι η Ρίβερ Πλέιτ δεν τον άφησε να πάει στη Βραζιλία για να παίξει για ομάδα 4ης κατηγορίας. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τη ποδοσφαιρομάνα Κουβέιτ, επιστρέφει στην Αργεντινή και στις μικρές κατηγορίες, πρώτα με την Μπόκα Ουνίδος και μετά με την Σπορτίβο Ιταλιάνο, με την οποία συνεχίζει ως σήμερα.

Η ιστορία (και) με τον Αρτσούμπι μας δείχνει ξεκάθαρα ένα πράγμα. Όπου ακούς για “επόμενους Μέσσι”, “αντικαταστάτες”, “τεράστιο ταλέντο” κλπ., κράτα και μικρό καλάθι. Το παιδί δε φταίει σε τίποτα(τόσο μπορούσε, τόσο έπαιξε), αλλά οι ευθύνες που έπεσαν πάνω στους ώμους ήταν μεγάλες(να αντικαταστήσει δηλαδή τον Τζόλε), κάτι που ήταν πολύ δύσκολο να το πετύχει και απλά τώρα μνημονεύεται ως ακόμα ένα παλτό στη μεγάλη χειμερινή κολεξιόν του Ολυμπιακού.

To καλύτερο φυσικά το κρατάμε για το τέλος, αφού να τονίσουμε ότι σε αυτές τις 4 ολόκληρες φορές που αγωνίστηκε, έπαιξε και στον τελικό του Σούπερ Καπ, με αντίπαλο την Λάρισα, και σήκωσε και κούπα(ο τίτλος ήταν τόσο σημαντικός που και οι 2 ομάδες έπαιξαν με αρκετές αλλαγές και δεν ξαναέγινε ποτέ).