Ο άρχοντας Xabi Alonso

Παίρνοντας τους μέσους που αρίστευσαν την τελευταία δεκαπενταετία, γίνοντας σημεία αναφοράς για τις ομάδες τους και για το άθλημα και χαρακτηρίζοντάς τους ταυτόχρονα, θα έβαζα τον βιονικό Λάμπαρντ, τον Αρχηγό Τζέραρντ, τον μαέστρο Πίρλο, τον μάγο Ινιέστα, το ρομπότ Τσάβι και τον άρχοντα συμπατριώτη των τελευταίων δύο και συνοδοιπόρο τους στην χρυσή εποχή της Ισπανίας,  Τσάμπι Αλόνσο. 

Ο τελευταίος, ποστάροντας την φωτογραφία που βλέπετε πιο πάνω και γράφοντας “Το έζησα. Το απόλαυσα. Αντίο στο υπέροχο παιχνίδι”.

Εκείνη την στιγμή ο ποδοσφαιρικός πλανήτης κατάλαβε ότι θα στερούνταν το μαγικό παιχνίδι ενός από τους πιο κλασάτους ποδοσφαιριστές που έχει δει εντός και εκτός γηπέδων.

Μεγαλωμένος σε μια ποδοσφαιρική οικογένεια, μιας και ο πατέρας ήταν τρεις φορές πρωταθλητής με Ρεάλ Σοσιεδάδ (δις) και Μπαρτσελόνα, ο Τσάμπι περπάτησε πρώτη φορά ποδοσφαιρικά σε μια μικρή ακαδημία που ανήκε στην ερασιτεχνική ομάδα Αντιγουόκο, στην χώρα των Βάσκων. Εκεί αγάπησε το άθλημα και έκανε τα πρώτα του όνειρα μαζί με τον φίλο του Μικέλ Αρτέτα. Μαζί ονειρεύτηκαν να παίξουν και στην αγαπημένη τους Ρεάλ Σοσιεδάδ αλλά η μοίρα τα έφερε αλλιώς, καθώς στα 16 του ο Τσάμπι μπήκε σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών στα σχολεία και βρέθηκε στην Ιρλανδία. Εξάσκησε τα αγγλικά του, έπαιξε ποδόσφαιρο με τους σκληροτράχηλους και κατσαπλιάδες Ιρλανδούς και έλαβε το μάθημα ότι η δύναμη είναι ένα βασικό στοιχείο στο Νησί. Όταν γύρισε ο κολλητός του ήταν πια μέλος της Μπαρτσελόνα. Ο ίδιος επιλέχθηκε από την Ρεάλ Σοσιεδάδ.  Αρχικά μετά από κάποιες σποραδικές συμμετοχές με την Σοσιεδάδ, θα έκανε το αγροτικό του σαν δανεικός στην Έιμπαρ, όπου έμειναν εντυπωσιασμένοι από την ωριμότητα και την ηγετική ικανότητα του πιτσιρικά. Στα μέσα της χρονιάς ο Τζον Τόσακ τον κάλεσε πίσω και τον έχρισε αρχηγό άμεσα.

Από τον κίνδυνο υποβιβασμού η ομάδα βγήκε 14η. Ο Τόσακ δήλωσε: “δεν έχω ξαναδεί παίκτη από τους νέους της ομάδας να έχει τόση επιρροή. Όλοι παίζουν καλύτερα όταν αυτός βρίσκεται στο γήπεδο”. Την επόμενη χρονιά (2000-2001) βγήκανε 13οι. Σταδιακά η Σοσιεδάδ έχτισε ομαδάρα και με τον Αλόνσο αρχηγό, τους Νιχάτ και Κοβάσεβιτς να τρομοκρατούν τις άμυνες έχασε το πρωτάθλημα για δύο βαθμούς (2002-2003) από την Ρεάλ των γκαλάκτικος (η οποία είχε κεραστεί με 7 γκολ στο Ανοέτα δύο συνεχόμενες χρονιές). Η επόμενη χρονιά ήταν μεν καταστροφική (15η θέση) αλλά το άστρο του Αλόνσο πλέον ήταν ψηλά.

Κάπου το 2003 έκανε και το ντεμπούτο του με την Εθνική Ισπανίας, με τον Ινιάκι Σάεθ να τον αποθεώνει: “Μοιράζει φανταστικά την μπάλα. Έχει εξωπραγματική ποδοσφαιρική αντίληψη”.

Ήταν ώρα για το επόμενο βήμα που ήρθε με την Λίβερπουλ του Μπενίτεθ, που πλήρωσε μόλις 10 εκατομμύρια λίρες. Εκεί έγινε θρύλος και οπαδόςτου συλλόγου, κάτι που δηλώνει διαρκώς μέχρι σήμερα. Εκεί θα σχημάτιζε ένα απίστευτο δίδυμο με τον Τζέραρντ: ο Τζέραρντ ήταν η δύναμη, η επιθετικότητα, το νεύρο, εκείνος ήταν η ήρεμη δύναμη της ομάδας. Ας δούμε και τι λέει και ο ίδιος ο Στήβι: “Ήταν ξεκάθαρο ότι είχε μια τεράστια κλάση μετά από την πρώτη κιόλας προπόνηση τον Αύγουστο του 2004. Ήταν με διαφορά ο καλύτερος μέσος που έχω παίξει δίπλα του. Αν, τελείως υποθετικά, γινόμουν μάνατζερ της Λίβερπουλ μια μέρα, ξέρω ποιον θα ήθελα τρελά δίπλα μου σαν βοηθό προπονητή: τον Τσάμπι Αλόνσο ή τον Τζέιμι Κάραγχερ”. 

Τα ίδια συναισθήματα έχει και ο ίδιος ο Αλόνσο και το tweet του για την αποχώρηση του παλιού του αρχηγού τα λέει όλα.

Την αγάπη και την ευγνωμοσύνη ανταπέδωσε και ο Τζέραρντ όταν αποχώρησε ο Τσάμπι.

Έγινε ο αγαπημένος συμπαίκτης του Κάραγχερ (μετά τον Τζέραρντ) και ο τον έκανε να δηλώσει αποκαρδιωμένος όταν πήγε στην Ρεάλ Μαδρίτης. Την πάσα του αποθέωσε και ο Ρίισε λέγοντας μια ιστορία: “Θυμάμαι στο ντεμπούτο του στο Άνφιλντ του πήρε 39 λεπτά μέχρι να δώσει λάθος πάσα. Απίστευτος παίκτης”. Στο μεταξύ, η καλύτερη ασίστ που έχω δει ποτέ μου είναι του Τσάμπι Αλόνσο στον Ρίισε, όταν γύρισε στο κέντρο 180 μοίρες το σώμα του για να βρει με το αριστερό του πόδι στα 30 μέτρα τον Ρίισε στην γωνία μόνο του και έτοιμο να διεισδύσει στην περιοχή και να σκοράρει. Ο ίδιος του ο προπονητής που τον έφερε εξήρε τις ικανότητές του: “Είναι πανέξυπνος, το ίδιο καλό με κοντινές και μακρινές πάσες. Έχει περισσότερη ικανότητα απ’ότι δύναμη”.

Δυστυχώς δεν πρόλαβε να κατακτήσει πρωτάθλημα με την Λίβερπουλ. Οι διαφορές του με τον Μπενίτεθ τον οδήγησαν στην Ρεάλ Μαδρίτης.

Τόσο με την Ρεάλ όσο και με την Μπάγερν ο Αλόνσο γίνονταν όλο και πιο σοφότερος. Η ποδοσφαιρική του ευφυία προσαρμόζονταν ανάλογα με τους συμπαίκτες του και τον ρόλο που του ζητούσε ο προπονητής του. Η αφεντιά του παρέμενε όπου και να έπαιζε: αμυντικός χαφ, μέσος, ακόμη και λίμπερο αν χρειαζόνταν όπως στην Μπάγερν.

Δεν χρειαζόνταν ποτέ να τρέξει ιδιαίτερα μετά την Λίβερπουλ γιατί διάβαζε το παιχνίδι τόσο καλά που ήξερε πως θα σταθεί και πότε θα δράσει. Ειδικά για το τάκλιν έχει μια ενδιαφέρουσα άποψη που την έκανε γνωστή 5 χρόνια πριν: “Δεν θεωρώ ότι το τάκλιν είναι ικανότητα. Είναι κάτι που αναγκάζεσαι να κάνεις όταν δεν έχεις την μπάλα. Δεν το χωράει ο νους μου ότι το τάκλιν είναι ποδοσφαιρικό προτέρημα”.

To μοναδικό του μειονέκτημα, η ταχύτητά του, υπερκαλύπτονταν από το μυαλό του όπως έχουν τονίσει φυσικά και οι δύο τελευταίοι προπονητές του: Ο Αντσελότι όταν ήταν στην Ρεάλ τόνισε: “Έχει τα κλειδιά του παιχνιδιού και την ικανότητα να βλέπει οτιδήποτε πριν συμβεί” ενώ όταν ήταν στην Μπάγερν: “ναι είναι αργός αλλά είναι από τους καλύτερους που κυκλοφορούν την μπάλα και αυτό είναι πιο σημαντικό”. Ο Πεπ είχε τονίσει χαρακτηριστικά: “Αν τον πήραμε για να κυνηγάει τους αντιπάλους, θα πρέπει να τον ξεχάσουμε γιατί θα ήταν ο χειρότερος στον κόσμο. Τον πήραμε για να κυριαρχεί στο παιχνίδι. Όταν έχει την μπάλα είναι ο καλύτερος”.

Η χαρακτηριστική του ευφυία φαίνονταν και στην άνεσή του να προσαρμόζεται στους συμπαίκτες του όπως γράψαμε και πιο πάνω. Χαρακτηριστικά ανέφερε την περίοδο στην Ρεάλ Μαδρίτης όταν είχε να τροφοδοτήσει ταχύτατους παίκτες σαν τον Κριστιάνο, τον Μπενζεμά, τον Μπέιλ και τον Ντι Μαρία που ήθελαν χώρο να τρέξουν. Μερικές μέρες μετά θα έπαιζε το τίκι-τάκα με τον Τσάβι, τον Σίλβα και τον Ινιέστα στην Εθνική Ισπανίας.

Ο Αλόνσο πέρα από το εξωγήινα γοητευτικό του παιχνίδι, δημιούργησε και μια συμπαθέστατη περσόνα εκτός αγωνιστικών χώρων. Όλοι οι συμπαίκτες του τον αγαπούσαν και κέρδιζε τους φιλάθλους και με την συμπεριφορά του.

Το μόνο εξωαγωνιστικό που έχει κάνει ώστε να απασχολήσει τον τύπο ήταν μια εξωσυζυγική σχέση με μια μουσικό, αιτία που οδήγησε και στην αποχώρησή του από την Μαδρίτη (η γυναίκα του είχε ασκήσει βέτο). Κατά τ’άλλα ανεβάζει κουλ τραγούδια , αποθέτει φόρο τιμής σε κουλ καλλιτέχνες και βλέπει και κουλ σειρές.

Όσο για την (μη ποδοσφαιρική του) κλάση, τα λόγια δεν χρειάζονται πιστεύω. Πόσοι θα μπορούσαν να βγάλουν αντίστοιχη φωτογραφία και να παραμείνουν τόσο κουλ; Είναι φοβερό, μένοντας πάντα στον κόσμο του ποδοσφαίρου, να έχεις από την μια τον Πίρλο, τον Αλόνσο με την αφεντιά να τους χαρακτηρίζει παντού και από την άλλη να έχεις τα τατουάζ, το dab, τα σταριλίκια, τα ακραία μαλλιά και ντυσίματα. Λεφτά έχουν βέβαια, νέοι είναι, είναι επιλογή του καθενός.

Ο Αλόνσο θα είναι πάντως ένας από τους πιο κουλ ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Το έδειξε και στην δήλωσή του όταν ανακοίνωσε την αποχώρησή του: “Δεν ήταν εύκολη απόφαση αλλά πιστεύω ότι ήρθε η κατάλληλη στιγμή. Πάντα πίστευα ότι καλύτερο είναι να σταματάς νωρίτερα παρά αργότερα. Νιώθω ακόμη καλά αλλά νομίζω έφτασε η στιγμή”. Τιμητικά είπε ότι ήθελε να σταματήσει στο ψηλότερο επίπεδο και η Μπάγερν ανήκει σε αυτό. Ευτυχώς δεν τον είδαμε σε Κίνες, Αμερικές και τα συναφή.