Αγαπητέ Κριστιάνο,
Χρόνια σου πολλά. Για τα σημερινά γενέθλιά σου ήθελα να γράψω ένα κείμενο και επειδή δεν έχει νόημα να αναφέρω ποιος είσαι, τι χαρακτήρα έχεις, ποιο είναι το παρελθόν σου και άλλα χίλια δύο χιλιογραμμένα, αποφάσισα να είσαι ο τέταρτος ποδοσφαιριστής στον οποίο στέλνω γράμμα. Θα είμαι πιο σύντομος αυτή την φορά, γιατί δεν έχω και πολλά να πω.
Που λες, είσαι ο τέταρτος στον οποίο γράφω γράμμα. Ο ένας είναι ένας Κροάτης συμπαίκτης σου και σημαντικότατο κεφάλαιο της Ρεάλ, με τον άλλον ήσαστε συνυποψήφιοι για την Χρυσή Μπάλα 2008 και αγωνιζόσασταν τότε στο ίδιο πρωτάθλημα ενώ ο τρίτος είναι ένας μεγάλος, σε αξία και σε ηλικία, εν ενεργεία τερματοφύλακας. Δεν σου δίνω παραπομπές, γιατί ξέρω ότι ο εγωισμός σου θα σε κάνει να ψάξεις αυτά τα γράμματα, να ζηλέψεις και να λιώσεις στην προπόνηση και να αποδείξεις στο γήπεδο γι’άλλη μια φορά ποιος είσαι.
Γιατί πάντα το επιχειρούσες αυτό Κριστιάνο. Να είσαι το Νο 1. Από τις ακαδημίες της Σπόρτινγκ, στην καθοδήγηση υπό τον μέντορα και και πατέρα σου Σερ Άλεξ (τον οποίο αποκαλείς ακόμη Boss), μετά ως απόλυτος σταρ στην Ρεάλ. Δεν το επιχειρούσες, το νόμιζες και το νομίζεις. Ανεξάρτητα τι πιστεύει ο κόσμος, και εγώ, σίγουρα το έχεις κερδίσει να το πιστεύεις. Ακόμη και όταν είσαι άθλιος μέσα στο γήπεδο.
Κακά τα ψέματα, Κριστιάνο, είσαι ευλογία και κατάρα για την ομάδα σου. Ντρίμπλα δεν έχεις εδώ και καιρό, κοντρόλ ας το πούμε συζητήσιμο, χαλάς αντεπιθέσεις, δεν έχεις κομψές μεταβιβάσεις. Αυτά στην χειρότερη ημέρα σου. Αλλά ρε γαμιόλη ακόμη και τότε μπορείς να βάλεις 2 γκολ και να κάνεις ακόμη ένα ρεκόρ. Γι’αυτό είσαι σπουδαίος. Για την καλή σου μέρα δεν το συζητάμε τι μπορείς να κάνεις. Τις γκολάρες που έχεις βάλει εσύ τις ζηλεύουν πολλοί. Κεφαλιές στα 2 μέτρα και βάλε, άλματα, σουτάρες, φαουλάρες, πες το και θα το βρούμε.
Ένα άλλο πράγμα που έχεις κερδίσει είναι να μην μαρκάρεις ποτέ και να δίνεις οδηγίες, σε συγχαίρω γι’αυτό γιατί είσαι μεγάλη προσωπικότητα. Κανείς δεν μπορεί να σε παραβλέψει και όλοι σκέφτονται “πως θα το πάρει ο Κριστιάνο”. Φταίνε και οι εποχές, και οι μάνατζερ, και η ασυλία και οι απειλές και πολλά ανάλογα, αλλά σίγουρα έχεις τεράστια προσωπικότητα. Δυνατή.
Κριστιάνο, σε σιχαίνομαι, όπως πολλοί, αρκετές φορές. Για τις βουτιές σου, για την κλάψα σου (τις διαμαρτυρίες, όχι τα δάκρυα και θα επανέλθω σε αυτό), για τις απειλές – μου φάγανε το μπιφτέκι μου – που ρίχνεις συνεχώς αν δεν ικανοποιηθείς (αν δεν είναι παπαριές του τύπου), για την μικροπρέπειά σου με συμπεριφορές σε συμπαίκτες και αντιπάλους, για το ότι παίζεις για σένα και όχι για την ομάδα συνήθως όταν πρόκειται να σπάσεις ένα ρεκόρ, για το ότι δεν πρόκειται ποτέ να χάσεις επίτηδες ένα σάπιο πέναλτι που κέρδισες (και δεν είσαι ο μόνος), για για…
Από την άλλη σε θαυμάζω για τα απίστευτα ρεκόρ σου. Η γαμημένη η εποχή μετριέται με ρεκόρ και σε μετάλλια και σε Χρυσές Μπάλες δυστυχώς αλλά ζούμε με αυτό. Αυτά που έχεις πετύχει είναι υπεράνθρωπα. Όπως υπεράνθρωπη είναι και η δουλειά που έχεις ρίξει για να φτάσεις εδώ. Προπόνηση στα όρια της ψύχωσης, θυσίες, καμία υπεκφυγή. Θα μπορούσες στα 23 σου όταν πήρες το Τσάμπιονς Λιγκ να πεις “τέλος” και να γίνεις Ροναλντίνιο, όμως συνέχισες να βελτιώνεις το παιχνίδι σου και να προσαρμόζεσαι. Μέχρι που έγινες και φονικός φορ περιοχής την προηγούμενη χρονιά, από εκεί που έτρεχες στα πλάγια. Αξιοθαύμαστο. Για να μην μιλήσουμε και για το ότι κατάφερες να κατακτήσεις το Euro. Άλλοι ισχυρίζονται ότι καθόσουν στον πάγκο και έκλαιγες, εγώ θα υποστηρίξω ότι εσύ ήσουν με τα κρίσιμα γκολ που τους οδήγησες εκεί. Όσο για τα δάκρυα, είναι ανθρώπινα. Αξίζεις να κλαις όσο θες. Άθλημα είναι με γερές συγκινήσεις και σου βγαίνει όλη η πίεση και τα απωθημένα που κουβαλάς από την δύσκολη παιδική ηλικία σου. Ειδικά όταν είσαι 19 χρονών, έχοντας χάσει τον πατέρα σου και από τον Χαριστέα (εδώ θα δώσω παραπομπή, σόρι).
Το πόσο παικταράς ήσουν στην Γιουνάιτεντ όσο και αν σε σιχαινόμουν εσένα και την ομάδα σου, το ξέρουμε όλοι. Υπό τον Σερ Άλεξ έκανες φοβερά πράγματα. Στην Ρεάλ μετά πέρα των γκολ ειλικρινά δεν σε θυμάμαι πολύ και σε θυμάμαι να εξαφανίζεσαι στα μεγάλα ματς. Στην αρχή αρχή. Σταδιακά ναι, έγινες και “μπαμπάς” που λέμε εδώ. Σε παραδέχθηκα σε αυτό τον αγώνα όπου με 3 γκολάρες οδήγησες την ομάδα σου στο Μουντιάλ.
Σε παραδέχομαι και σήμερα, στο είπα γιατί. Μπορεί να είσαι ο χειρότερος παίκτης του γηπέδου αλλά είσαι ο μοναδικός που θα βάλει και δύο και τρία γκολ αν λάχει. Η ομάδα σου έχει κορεστεί και πάει από το κακό στο χειρότερο αλλά αν δείξει χαρακτήρα ίσως μπορέσει κάπως να σώσει την χρονιά. Μάλλον εσύ θα χρειαστεί πάλι να βγεις μπροστά για κάτι τέτοιο και δεν θα προκαλέσει εντύπωση σε κανένα.
Αυτά, δεν χρειάζεται να πούμε άλλα. Δεν θα σε έβαζα ούτε καν στους 30 αγαπημένους μου ποδοσφαιριστές να σου πω την αλήθεια. Αλλά είσαι σπουδαίος. Χρόνια πολλά και να είσαι πάντα υπεράνθρωπος.
Φιλικά,
Ένας που σε σιχαίνεται και σε θαυμάζει.
Ισως σας αρεσει
