«Η Νιούκαστλ είναι μεγαλύτερη από τον οποιονδήποτε»

«Ποτέ μην παρατήσεις την ομάδα σου. Συνέχισε να την υποστηρίζεις. Είναι η ομάδα σου και πίστεψέ με, μια μέρα θα έχεις την ομάδα σου και πάλι στα χέρια σου και θα είναι όλα όσα εσύ θέλεις να είναι. Η Νιούκαστλ είναι μεγαλύτερη από τον οποιονδήποτε. Πονάει, το ξέρω, αλλά συνέχισε να υποστηρίζεις. Είναι απλά ένας άνθρωπος, είμαστε μια ολόκληρη πόλη, ένας μεγάλος πληθυσμός. Έχε μου εμπιστοσύνη».

Το μεγαλύτερο μπάνερ που έφτιαξαν ποτέ οι φίλαθλοι της Νιούκαστλ δε δημιουργήθηκε για κάποιον πανηγυρισμό ανόδου, τίτλου ή πρόκρισης σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Ήταν τα λόγια που χρησιμοποίησε ο Κέβιν Κίγκαν όταν κάποτε είχε δικαιωθεί σε μια δικαστική διαμάχη εναντίον αυτού του «ανθρώπου» στο οποίο αναφέρεται το πανό, που δεν είναι άλλος από τον ιδιοκτήτη της Νιούκαστλ, Μάικ Άσλεϊ. Και φυσικά δεν είναι πανό υποστήριξης, χαράς ή ενθουσιασμού αλλά πόνου, στεναχώριας και αγανάκτησης.

Τα δεδομένα είναι αρκετά απλοϊκά και δεν θα προσπαθήσω να τα περιπλέξω: Ο Άσλεϊ βρίσκεται έντεκα χρόνια στον «χρυσό θρόνο» της Νιούκαστλ. Αποφασίζει και διατάζει για τα πάντα, όντας ευτυχής να έχει μια ομάδα με τεράστια υποστήριξη από τους οπαδούς της σε χαρές και λύπες, που γεμίζει το στάδιο ακόμα κι αν παίζει άθλια μπάλα, ακόμα κι αν έχει υποβιβαστεί και παίζει το τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς. Οι φίλαθλοι είναι πάντα εκεί, κάνοντας sold out 40 χιλιάδες εισιτήρια διαρκείας το χρόνο.

Και ο κύριος αυτός έχει κάνει τα πάντα. Έχει μαλώσει με θρύλους της ομάδας, έβαλε το κλαμπ για πώληση το 2008 καθώς κατάλαβε πως οι οπαδοί δεν τον θέλουν, δημιούργησε αποικία σχεδόν 10 Γάλλων ποδοσφαιριστών και μετά από λίγο έδιωξε τον προπονητή που εισηγήθηκε την απόκτησή τους, έδεσε προπονητή με συμβόλαιο διάρκειας 7 χρόνων σπάζοντάς το σε ένα χρόνο, ξαναέβαλε το κλαμπ προς πώληση, άλλαξε το ιστορικό όνομα του γηπέδου της ομάδας για να βάλει αυτό του χορηγού μπροστά, δήλωσε πως μετάνιωσε που αγόρασε τη Νιούκαστλ στην πρώτη του δημόσια συνέντευξη, έδωσε τρελά εκατομμύρια για μεταγραφές σε προπονητές ανάξιους να τα χειριστούν, οδηγώντας την ομάδα στον υποβιβασμό δύο φορές υπό την ηγεσία του.

Και φτάνουμε στο σήμερα: Ράφα Μπενίτεθ. Ο μεγαλύτερος προπονητής που πέρασε ποτέ από την ιστορία της ομάδας. Την ανέλαβε το 2015, ουσιαστικά πεσμένη, την ανέβασε αμέσως και φέτος αναγκάζεται να κατεβάζει σχεδόν τα 7/11 της περσινής ομάδας, διότι είναι ο πρώτος προπονητής επί καθεδρίας Άσλεϊ που δεν υποστηρίζεται οικονομικά. Μεταγραφές με το στανιό, ελάχιστο μεταγραφικό μπάτζετ, παίκτες που έφευγαν ως αποτυχημένοι από άλλες ομάδες ή δανεικοί κι αγύριστοι από άλλες που δεν τους χρειάζονταν. Πολλοί είναι αυτοί που έριξαν πριν 2 χρόνια την ομάδα στην Τσάμπιονσιπ.

Και ο Μπενίτεθ παλεύει, έχοντας όλο το Νιούκαστλ μαζί του να κρατήσει στην Πρέμιερ Λιγκ ένα ρόστερ που δεν έχει θέση εκεί αλλά μια ομάδα που σίγουρα εκεί ανήκει. Πάλι σε πωλητήριο η ομάδα τον Γενάρη, ο Άσλεϊ ήθελε μονάχα μετρητά εδώ και τώρα, μέχρι να τελειώσουν οι συζητήσεις τέλειωσε και το μεταγραφικό παζάρι όμως: 3 δανεισμοί παικτών, καμία αγορά, την ώρα που οι άλλες ομάδες της ουράς ενισχύθηκαν.

Υπερβολικός ή όχι, θα το πω: οποιοσδήποτε άλλος προπονητής στον κόσμο θα είχε την ομάδα τελευταία και καταδικασμένη αυτή τη στιγμή. Θα δεις ματς της Νιούκαστλ και θα πονέσουν τα μάτια σου όχι γιατί τα «παλικάρια» δεν παλεύουν, αλλά γιατί ως εκεί μπορούν: μισοτελειωμένες τρίπλες, μπακ που πέφτουν κάτω με ένα τζαρτζάρισμα, εξτρέμ που μόλις χάσουν την μπάλα δεν πρόκειται να μαρκάρουν γιατί απλά δεν το έχουν μάθει ποτέ στη πρότερη ποδοσφαιρική ζωή τους, επιθετικογενείς παίκτες ελάχιστους, για επίπεδο Πρέμιερ Λιγκ κανείς. Κι όμως ο Μπενίτεθ βελτιώνοντας κάποιους παίκτες (Λασέλ, Ντιαμέ, Γιέντλιν), δημιουργώντας ένα συμπαγές σύνολο που δέχεται δύσκολα γκολ και βάζει εξίσου δύσκολα, δουλεύοντας απίστευτα τα στημένα και παίζοντας πονηρά, βρίσκεται πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού λόγω της διαφοράς τερμάτων.

Και μια ολόκληρη πόλη να στηρίζει μια ομάδα που ποιοτικά είναι η χειρότερη που παρουσίασε ποτέ ο Άσλεϊ, με το παράλογο της υπόθεσης να είναι πως υποστήριξε οικονομικά προπονητές πολύ χειρότερους από τον Μπενίτεθ. Και ολόκληρη αυτή η πόλη στηρίζει τους ανθρώπους μέσα στο γήπεδο που μπορεί να παίζουν το χειρότερο ποδόσφαιρο στην Πρέμιερ, αλλά καταθέτουν και την ψυχή τους στον πιο παράλογο ιδιοκτήτη.

«Είναι απλά ένας άνθρωπος, είμαστε ένας ολόκληρος πληθυσμός». Οι μέρες μπορεί και να φτιάξουν, μπορεί και όχι εκεί στο Σεντ Τζέιμς Παρκ, αλλά οι φίλαθλοι θα είναι πάντα εκεί. Και με μεγαλύτερα πανό αν χρειαστεί.