14/02/2018 Οδοιπορικό στο Πόρτο για τον αγώνα Πόρτο-Λίβερπουλ

Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να δεις στο γήπεδο την αγαπημένη σου ομάδα, ειδικά σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ. Ζώντας στην Πορτογαλία τους τελευταίους μήνες, όταν έγινε η κλήρωση της Λίβερπουλ με την Πόρτο, απλά πετούσα στα σύννεφα. Στο γήπεδο θα πήγαινα ακόμα κι αν ήμουν με 40 πυρετό(που ευτυχώς δεν είχα, μόνο λίγο κρυωμένος). Από δική μου ανευθυνότητα δεν κατάφερα να κλείσω εισιτήριο με τα Λιβερπουλάκια που ταξίδεψαν από Αγγλία αλλά κι από άλλες χώρες (αυτούς που πέτυχα εγώ ήταν από Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία και Ισπανία)αλλά βρέθηκα στο πάνω διάζωμα ακριβώς δίπλα από τους οπαδούς της Λίβερπουλ, με αυτούς της Πόρτο.

Ο καιρός δεν ήταν με το μέρος μας καθώς έβρεχε όλη μέρα. Με έναν φίλο πήραμε το τρένο για το Πόρτο από νωρίς για να βρούμε τα Λιβερπουλάκια, να πιούμε μπύρες μαζί τους και να μπούμε σε κλίμα αγώνα. Πετύχαμε κάμποσους να έχουν κάνει κατάληψη σε κάτι παμπ στην Praca da Liberdade και χωθήκαμε και εμείς εκεί. Το κλίμα πολύ ευχάριστο, τα τραγούδια δε σταματούσαν στιγμή και οι μπύρες έρρεαν άφθονες(φυσικά οι Πορτογάλοι καταστηματάρχες είχαν πιο ακριβά τις τιμές απ’ότι συνήθως για να βγάλουν περισσότερα φράγκα, αν και 4 ευρώ για μια μεγάλη μπύρα δεν το λες και άσχημα, αλλά συνήθως κάνουν 2-2.5 ευρώ). Στα παρακάτω βίντεο μπορείτε να πάρετε μια ιδέα τι συνέβαινε.

Περιττό να πω ότι τραγούδησαν επίσης τραγούδια για παλιές μορφές της ομάδας, όπως για τον Στίβεν Τζέραρντ, τον King Kenny, τον Ράφα Μπενίτεθ, τον Μάξι Ροντρίγκεζ(!!!) και άλλους. Έπρεπε να πάω να τους πιάσω να πουν και κανά τραγούδι για τον Σωτήρη Κυργιάκο αλλά κώλωσα. Κρίμα, και θα ήταν ωραίο κειμήλιο.

(και η μουτσούνα μου με πανό της ομάδας για τα 5 ευρωπαϊκά τσουλου)

Έπειτα, ήρθε η ώρα να πάρουμε τον δρόμο για το γήπεδο. Αστυνομία παντού και συνεχείς έλεγχοι, αλλά φτάσαμε στο Ντραγκάο σχετικά γρήγορα. Η αναμονή ήταν επίπονη, αλλά ευτυχώς πέρασε γρήγορα. Και μετά, ο ΥΜΝΟΣ. Αυτός ο ύμνος που μας έχει καθηλώσει από τα παιδικά μας χρόνια να τον ακούς στο γήπεδο. Πρωτόγνωρα συναισθήματα. Και να κουνάει το σεντόνι και να κάνουν την είσοδό τους οι 2 ομάδες. Ο καλύτερος άγιος Βαλεντίνος έβερ!

Από εκεί και πέρα, στα του ματς, μετά το πρώτο 20λεπτο που δεν πατούσαμε πολύ καλά αλλά ούτε απειληθήκαμε σοβαρά, άρχισε ο καταιγισμός. 0-1 ο Μανέ και άιντε τα πανηγύρια!

Μετά ο Σάλαχ έβαλε ένα πανέμορφο γκολ και ξεκούραστο 0-2 στο ημίχρονο. Αλλά και στο 2ο ημίχρονο μπήκαμε ακόμη καλύτεροι, με τον Φιρμίνο να κάνει τα τακουνάκια του και τον Μανέ να σκοράρει, τον Φιρμίνο να κάνει το 0-4 και τέλος ο Μανέ να κλείνει με χατρικ! Τι άλλο να ζητήσουμε! Και εμείς που ήμασταν με τους οπαδούς της Πόρτο να πανυγηρίζουμε κανονικά τα γκολ και να μη μας λέει κανείς τίποτα! Αυτήν την Ευρώπη θέλουμε;;;

Πολλοί από τους οπαδούς της Πόρτο άρχισαν να φεύγουν μετά το 0-4, κάτι που μου προξένησε αρνητική εντύπωση, γιατί στην ομάδα σου πρέπει να είσαι και στις λύπες και όχι μόνο στις χαρές. Πάντως, δίνω και τα εύσημά μου στους ultras της Πόρτο, οι οποίοι συνέχισαν να τραγουδάνε και μετά τη λήξη του ματς και οι παίχτες της Πόρτο πήγαν και τους αποθέωσαν!

Μετά τη λήξη του ματς, πήγαμε μια βόλτα προς το κέντρο του Πόρτο αλλά δεν πετύχαμε στο ίδιο μέρος που είχαμε βρει το απόγευμα τους οπαδούς της Λίβερπουλ. Ήταν κι ο καιρός μαύρα χάλια, ήμασταν κι εμείς με ρούχα βρεγμένα ως το κόκκαλο, ήπιαμε γρήγορα 2 μπύρες και πήραμε το τραίνο της επιστροφής!

Κλείνοντας αυτό το άρθρο, ήταν σίγουρα μια εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη κι εύχομαι σε όλους όσους αγαπούν το ποδόσφαιρο, να τους δοθεί η ευκαιρία να δουν από κοντά την ομάδα τους (μιλάω κυρίως για αυτούς που υποστηρίζουν κάποια ομάδα του εξωτερικού) και να τη δουν να θριαμβεύει! YNWA!