Χαίρε Andrea Stramaccioni, Ed Wood της προπονητικής

Περίμενα εδώ και πολύ καιρό να γράψω αυτό το άρθρο. Ο τίτλος ήταν έτοιμος. Το μόνο που είχα να κάνω είναι να περιμένω τα νέα κατορθώματα της νυν μεγαλύτερης προπονητικής απάτης. Tου Εντ Γουντ της προπονητικής.

Εντ Γουντ της προπονητικής, κυρίες και κύριοι. Ο Εντ Γουντ ήταν ένας φουκαράς που κυνήγησε το όνειρό του στα 50’ς και ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο. Ήταν σκηνοθέτης, ηθοποιός, σεναριογράφος (τα έκανε όλα σαν τον πελώριο Όρσον Γουέλς, με τον οποίο τηλεοπτικά συναντιούνται στο πανέμορφο “Ed Wood” του Τιμ Μπάρτον με τον Τζόνι Ντεπ στον πρωταγωνιστικό ρόλο) και άφησε ιστορία στον κινηματογράφο ως ο χειρότερος σκηνοθέτης όλων των εποχών. Απίστευτα τεχνικά λάθη στην σκηνοθεσία, εξωφρενικά αλλόκοτη πλοκή και χρήση πλάνων που έπαιρνε τσάμπα από κινηματογραφικά αρχεία και που δεν κολλούσαν καθόλου στην υπόθεση μερικά από τα χαρακτηριστικά των ταινιών του. Έχοντας μεράκι για τον κινηματογράφο, δεν πτοούνταν ποτέ από την απουσία στήριξης μεγαλοπαραγωγών και τα λεφτά που είχε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τα χρησιμοποιούσε σε ολιγοήμερα γυρίσματα όπου χαρακτηρίζονταν από απίστευτη προχειρότητα. Οι ταινίες του έγιναν αντικείμενο μελέτης και απέκτησε καλτ θρυλικό στάτους γι’αυτές.

Που λέτε, περίμενα την αφορμή γι’αυτό το κείμενο. Ας αρχίσουμε λοιπόν την σύγκριση των δύο μεγάλων προσωπικοτήτων.

Το μεράκι τους δεν το αμφισβήτησε ποτέ κανείς. Στην Ιταλία πάντα λένε για την όρεξή του και το πάθος για το ποδόσφαιρο. Αμ, δεν αρκεί. Από μικρός είχε πάθος για το ποδόσφαιρο και ένας τραυματισμός του έκοψε την όρεξη για καριέρα. Ακολούθησε την προπονητική. Από τους νέους της Ρόμα και μετά της Ίντερ βρέθηκε στον πάγκο της δεύτερης σε πολύ μικρή ηλικία στο 2ο εξάμηνο του 2012. Η συγκομιδή του καλή και η νίκη που στέρησε το πρωτάθλημα στην (και καλά) μισητή Μίλαν έπεισαν τον Μοράτι που του ανανέωσε για 3 χρόνια. Το φοβερό ξεκίνημα στην επόμενη χρονιά με την μεγαλύτερη επιτυχία του να τον συνοδεύει μέχρι σήμερα (τελευταίος της Ίντερ που έκανε διπλό στην Γιουβέντους) σταμάτησε τον Δεκέμβριο και ακολούθησε ένα θλιβερό σερί αρνητικότητας και μιζέριας. Η απόλυση λογική. Στην Ουντινέζε δε μετά είχε την χειρότερη συγκομιδή όλων των εποχών. Η δικαιολογία ότι είναι μαθητευόμενος μάγος στέκει, οκ. Δεν τον πήραν και τα χρόνια.

Στον Παναθηναϊκό απέτυχε παταγωδώς. Σε αντίθεση με τον Εντ Γουντ, ο οποίος ποτέ δεν είχε ποτέ την στήριξη παραγωγών και χρήματα πολλά, ο Στραματσόνι ήταν πολύ τυχερός να βρει τον Αλαφούζο σε κέφια και να του κάνει όλα τα μεταγραφικά χατίρια. Δώθηκαν υπέρογκα ποσά σε παίκτες και το αποτέλεσμα ήταν μηδέν. Τι μηδέν, υπό του μηδενός δηλαδή γιατί η ομάδα υπερχθεώθηκε. Γενικά όλα γνωστά, απαράδεκτη διαχείριση ρόστερ, κάκιστη προετοιμασία ομάδας με πολλούς τραυματισμούς και αγύμναστους παίκτες, δηλώσεις εκτός τόπου και χρόνου, εξοστρακισμό Ελλήνων παικτών, καμία νίκη σε ντέρμπι και αξιόλογη συνέχεια στο έργο του Αναστασίου όσον αφορά τον ευτελισμό του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη. Η απόλυση άργησε.

Στην Σπάρτα Πράγας μετά, βρήκε πάλι την οικονομική στήριξη και ένα αφεντικό αποφασισμένο να επαναφέρει την πιο αναγνωρίσιμη ομάδα της Τσεχίας στην κορυφή.

H ισοπαλία λοιπόν με 1-1 εναντίον των 10 ηρώων του Μπρνο ήταν το κύκνειο άσμα του Αντρέα αλλά και του Λεωνίδα Βόκολου (τεχνικός διευθυντής) στην ομάδα της Πράγας. Η κατάταξη της ομάδας που ξόδεψε πάνω από 10 εκατομμύρια για την αφεντιά του τσαρλατάνου είναι η πέμπτη θέση και 14 βαθμούς κάτω από την πρώτη Βικτόρια Πλζεν.

Το καλοκαίρι η Σπάρτα Πράγας, ένα γνωστό όνομα στην Ευρώπη που παρά την απουσία επιτυχιών της εμπνέει σεβασμό,  αποφάσισε να επενδύσει σε νέο προπονητή και σε 11 ξένους παίκτες. Και αν κάθε αρχή και δύσκολη είναι ο γενικός κανόνας, ο σύλλογος δεν μπορούσε να περιμένει ανάκαμψη μπαίνοντας στην άνοιξη. Η διοίκηση δεν άντεξε άλλο και έκανε αυτό που περίμεναν οι οπαδοί εδώ και καιρό.

Αυτοί είχαν χάσει εδώ και καιρό την υπομονή τους και φυσικά δημιούργησαν το απίστευτο κορεό με το εισιτήριο της Ryanair και τα στοιχεία του Στραματσόνι να φιγουράρουν επιδεικτικά. Εξάντλησαν την ευρηματικότητά τους οι άνθρωποι, εφόσον τα ντου στις προπονήσεις δεν έφερναν αποτελέσματα.

Ο αθεόφοβος έσπασε τρεις φορές το ρεκόρ της ακριβότερης μεταγραφής στο πρωτάθλημα, αποκλείστηκε στο Κύπελλο από απίθανο αντίπαλο και ποτέ δεν κατάφερε να πείσει ότι ένα καλό σερί είχε διάρκεια. Όπως και στα μέρη μας.

Ανακεφαλαιώνοντας, και οι δύο ήρωες έχουν το πάθος τους για το αντικείμενό τους κοινό. Θέλανε να κάνουνε πράγματα, να δείξουν τις ανησυχίες τους. Ο Στράμα χαρακτηρίζεται και από έντονη παρέμβαση στους αγώνες της ομάδας του, δεν αρέσκεται να πηγαίνει στον αυτόματο πιλότο. Ποιος δεν θυμάται εκείνες τις αλλαγές που έκαναν το 2-0, 2-2 στην Λεωφόρο με τον ΠΑΟΚ;  Και οι δύο τα κάνουν…σαλάτα, για να μην χρησιμοποιήσουμε άλλες λέξεις. Η διαφορά τους είναι ότι ο μεν είχε πάντα γερό πορτοφόλι ενώ ο άλλος όχι. Είναι πεισματάρηδες αλλά ατάλαντοι. Ο Εντ Γουντ έγραψε ιστορία και το όνομά του θα μείνει για πάντα για τις κωμικοτραγικές ταινίες του. Ο Στραματσόνι έχει δημιουργήσει ήδη έναν καλτ χαρακτήρα αλλά έχει αφήσει μόνο κατάρες όπου και να πήγε.

Αυτό που πρέπει να κάνει είναι να ξεχάσει την προπονητική και να γίνει μάνατζερ παικτών. Τα κονέ τα έχει και το δείχνει. Αλλιώς θα ψάξει το επόμενο κορόιδο εργοδότη με τα αναμενόμενα καταστροφικά αποτελέσματα.

Πάντως, σε μια διάσταση η κουβέντα του σκηνοθέτη, ηθοποιού και σεναριογράφου Εντ Γουντ με τον ποδοσφαιρικό Εντ Γουντ θα είχε τρομερό ενδιαφέρον.