Ένα γράμμα στον Pep

Γεια σου και χαρά σου Πεπ,

Όσοι με γνωρίζουν και με θυμούνται ξέρουν ότι μ’αρέσει να γράφω γράμματα. Είσαι ο πέμπτος λοιπόν στον οποίο στέλνω γράμμα και σε καμία περίπτωση ο τελευταίος, χρονικά και ταξικά. Αφορμή στάθηκε ο αποκλεισμός σου από την ομάδα που υποστηρίζω, την Λίβερπουλ. Αλλά εδώ και καιρό σκεφτόμουν να γράψω κάτι για σένα, είτε μια απλή γνώμη σε ένα ομαδικό άρθρο είτε ένα απρόσωπο άρθρο στο οποίο δεν θα τοποθετούσα καμία προσωπική άποψη και θα μιλούσα με γεγονότα.

Κατ’αρχάς συγχαρητήρια για το πρωτάθλημα που κατέκτησες από τον Δεκέμβριο. Απίστευτο. Με μπαλάρα και υπερηχητικό ποδόσφαιρο. Γνώριμα χαρακτηριστικά σου δηλαδή, αλλά το κυριότερο είναι ότι έμαθες από τα λάθη της πρώτης χρονιάς, όταν πήγες με υπεροψία και με στυλάκι “ήρθα να σας μάθω πως να παίζετε μπάλα, πως ο τερματοφύλακας κάνει παιχνίδι από πίσω”. Έφαγες τις απαραίτητες σφαλιάρες σου (και στο Τσάμπιονς Λιγκ από την σπουδαία περσινή Μονακό του Ζαρντίμ) και τις διόρθωσες υποδειγματικά στην δεύτερη χρονιά. Μετά όλα πήραν τον δρόμο τους, αξιοποιώντας φανταστικά τους Ντε Μπρούινε, Σανέ, Φερναντίνιο, παίζοντας με 3-4 επιθετικογενείς μέσους, έχοντας και σταθερές αξίες τον σπουδαίο Σίλβα και τον πάντα συνεπή παικταρά (αλλά τρομακτικά λίγο στην Εθνική) Αγουέρο.

Πάμε ξανά στα προχθεσινά. Θα σου πω την αλήθεια, το ματς δεν το είδα. Είναι μια θυσία που έπρεπε να πάρω ώστε να βιοποριστώ, να μην μπορώ να δω μπάλα τα υπέροχα βράδια του Απρίλη. Οπότε καταλαβαίνεις να είμαι με το κινητό όσο μπορώ και να βλέπω τον διάλογο με τους υπόλοιπους άσχετους του Cult24 να έχει πάρει φωτιά. Μονότερμα η Σίτυ, χάλια η Λίβερπουλ κλπ. Δεν είδα ούτε τα γκολ, ούτε το γκολ που σου ακύρωσαν. Ναι παίζει να αδικήθηκες, αλλά η πρόκριση χάθηκε στον πρώτο αγώνα. Ο Κλοπ σε φάπωσε άλλη μια φορά, έχοντας πάρει τον αέρα σου, παίζοντας μπαλάρα στην μπαλάρα σου. Έμαθε από την αφέλειά του στον πρώτο αγώνα του φέτος όπου τον διέσυρες με πεντάρα και κατάλαβε πως θα σε αντιμετωπίσει. Δεν το λέω επειδή είμαι φίλος της Λίβερπουλ αλλά την θεωρώ φαβορί για την κατάκτηση από τότε που προκρίθηκε και κληρώθηκε με την Πόρτο. Είναι η καλύτερη ομάδα; Όχι, ούτε καν, η δική σου ομάδα είναι σκαλιά ανώτερη. Αλλά έχει την καλύτερη επίθεση της Ευρώπης (βάση φόρμας), τον σεληνιασμένο Σαλάχ, μια σπουδαία κληρονομιά, ένα φανταστικό κοινό και μια υπέροχη αφέλεια που χρειάζεται στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Οπότε παρά τα εκατομμύρια που έχεις δώσει, λογικό να αποκλειστείς. Πάμε λίγο πίσω…

Στην Μπαρτσελόνα παρέταξες μια από τις 3 καλύτερες ομάδες που έχουν εμφανιστεί στα γήπεδα. Ήταν εύκολο; Καθόλου για μένα. Όταν έχεις το ρομπότ Τσάβι, τον μετρονόμο Μπουσκέτς, τον θαυμάσιο Ινιέστα, τον Μέσι, τον Πουγιόλ να φυλάει τα νώτα και τον Ντάνι Άλβες, πρέπει να πάρεις το μέγιστο. Ναι ο Μέσι, κάνει την ζωή ευκολότερη όλων. Και συ έχεις θεωρήσει ως φαβορί κατάκτησης όποια ομάδα έχει τον Μέσι. Μόνο που αυτή η εβδομάδα σας έριξε μια τρομερή σφαλιάρα και τους δύο. Η ψυχολογική και νοητική φθορά που προκαλεί ένας από τους πιο απαιτητικούς πάγκους του κόσμου σε κάνει να πάρεις ένα διάλειμμα ενός χρόνου.

Επόμενη στάση το Μόναχο. Δύσκολο έργο, μετά από τρεμπλ. Δεν το περίμενες γιατί σε ανακοίνωσαν μήνες πριν. Τα αλλάζεις όλα ή παίζεις με αυτόματο πιλότο; Ανταγωνισμός ιδιαίτερος δεν υπάρχει στην Γερμανία, οπότε όντας και Πεπ, ευκαιρία για ποζεριλίκια και νέα κόλπα. Ο κόσμος της Μπάγερν θέλει να βλέπει μπάλα και του το δίνεις. Η νοοτροπία σου ασφαλώς και δεν ταίριαζε στο Μόναχο και ποτέ δεν κατάφερες να κάνεις τον κόσμο να σε θεωρήσει δικό του. Δεν ήθελες, ήθελες να φύγεις έτσι και αλλιώς μετά από 3 χρόνια. Δεν είμαι οπαδός της Μπάγερν αλλά θεωρώ ότι η μεγαλύτερη αποτυχία σου είναι ότι αποκλείστηκες 3 συνεχόμενες χρονιές από συμπατριώτες σου. Με την Ρεάλ έκανες κάτι αλλαγές την παραμονή της βραδιάς (πόσα άρθρα γράφτηκαν γι’αυτή την απόφαση της τελευταίας στιγμής), έπαιξες με τους αμυντικούς κάπου στο κέντρο και οι εκπληκτικές αντεπιθέσεις του Αντσελότι έφεραν το 0-4. Με την Μπάρτσα δεν υπήρχε Μπάγερν και δεν έφερες καμία αντίσταση. Αλλά με την Ατλέτικο το μεγαλύτερο λάθος σου ήταν ότι δεν προετοίμασες τους παίκτες σου καθόλου. Ότι παίζουν με τσαμπουκά και με μαρκαρίσματα που πάντα φλερτάρουν με κίτρινη κάρτα. Οι παίκτες σου χάθηκαν. Στον επαναληπτικό άλλαζες εντυπωσιακά τα συστήματα, το 4-4-2 γίνονταν 1-3-7, 4-3-3, 3-5-2, 4-1-5 δεν ξέρω και γω τι σκατά και έμοιαζε η Μπάγερν να έχει πάντα έναν παίκτη παραπάνω. Ο Σιμεόνε υποκλίθηκε λέγοντας ότι η Μπάγερν σου ήταν η καλύτερη ομάδα που είχε αντιμετωπίσει αλλά σημασία είχε ότι απέτυχες. Για το τραγικό λάθος να ανακοινώσεις τον Ιανούριο ότι φεύγεις το καλοκαίρι για την Σίτυ δεν το συζητώ καν. Είπαμε, δεν άνηκες ποτέ στο Μόναχο. Η παρουσία σου εκεί θεωρείται αμφιλεγόμενη, αλλά εγώ θα χρησιμοποιούσα τον όρο “διεκπεραιωτική”. Να προχωρήσεις στην κατάκτηση της κούπας δεν είναι εύκολο, αλλά ο κόσμος και η διοίκηση γι’αυτό σε προσέλαβε.

Και πάμε στο σήμερα, έχοντας ξοδέψει περισσότερα εκατομμύρια από την χώρα της Βοσνίας για την άμυνα. Πως δημιουργήθηκε αυτός ο γαμημένος πληθωρισμός κανείς δεν ξέρει αλλά δεν έχει σημασία. Θα παρακολουθεί όλη η υφήλιος τα επόμενα βήματά σου. Θα κάτσεις άλλον ένα χρόνο στην Σίτυ; Λογικά ναι, γιατί λες μετά τα 3 χρόνια χάνεται η αύρα του προπονητή να εμπνέει τους παίκτες. Μετά για καμιά Παρί σε βλέπω, αν και σε κάποια φάση είχες πει ότι η Σίτυ ίσως είναι το τελευταίο σου βήμα. Άλλοι λέγανε ότι θα ανανεώσεις. Θα δούμε. Αν φύγεις δύο επιλογές υπάρχουν, Παρί ή Ιταλία.

Το πρότζεκτ της Σίτυ είναι ενδιαφέρον, να δημιουργήσει σιγά σιγά μια ιστορία, μην έχοντας την παραμικρή μέχρι στιγμής πλην των πρόσφατων πρωταθλημάτων. Μπορείς άνετα να το κάνεις και έχεις όλες τις ικανότητες (και τα λεφτά).

Αλλά ρε Πεπ, ξέρεις τι νομίζω για σένα; Εγώ ο άσχετος που μάλλον ούτε Μουντιάλ θα μπορώ να βλέπω (πόνος). Ότι είσαι ένας ικανότατος προπονητής που ξέρεις να αξιοποιείς φανταστικά τους παίκτες σου, να τους βελτιώνεις. Το δε ποδόσφαιρο που παίζεις, υπέροχο. Θέλει τρομερή προσήλωση και εξυπνάδα να εξουθενώνεις τον αντίπαλο σε κάθε αγώνα αλλά…Αλλά δεν κοιτάς ποτέ την ουσία. Και εκεί τρως τις σφαλιάρες σου. Ενδιαφέρεσαι να κάνεις πρώτα τα ποζεριλίκια σου με τον τερματοφύλακα να δημιουργεί παιχνίδι, με το σύστημα να αλλάζει σε έναν αγώνα 5-6 φορές. Ενδιαφέρεσαι φαίνεται να συζητάει ο κόσμος για σένα περισσότερο από την ομάδα σου. Οι σκληρές προπονήσεις επίσης συνήθως εξαντλούν τους παίκτες σου στο δεύτερο μισό της χρονιάς. Δεν διστάζεις να κάψεις παίκτες που έχουν δώσει τα πάντα (Ετό) είτε έχουν ένα λαμπρό μέλλον και εσύ δεν τους γούσταρες ποτέ γιατί δεν ήταν επιλογές σου (Γκέτσε). Θες να επιβληθείς και να βάλεις τον εαυτό σου πάνω από τον σύλλογο και δεν σε νοιάζουν οι επιπτώσεις (περίπτωση με το ιατρικό επιτελείο της Μπάγερν).

Όλοι θα θέλαμε να σε δούμε σε μια ομάδα που δεν έχει τα μπάτζετ και την (οικονομική) κυριαρχία των προηγούμενων και νυν ομάδων σου. Από την άλλη, το έχεις κερδίσει εσύ αυτό. Αρκετοί σε θεωρούν τσαρλατάνο αλλά διαφωνώ. Ξαναλέω το πρόβλημά σου είναι η προτεραιότητα στο ποζεριλίκι και το υπερηχητικό ποδόσφαιρο με τις σύγχρονες μεθόδους. Να προσπαθείς να βάλεις το DNA σου μέσα στην ομάδα και να την κάνεις “ομάδα του Πεπ”. Αυτό για τον απλό ποδοσφαιρόφιλο δεν είναι θέμα γιατί θα δει μπαλάρα. Για τον οπαδό που περιμένει πολλά από εσένα και τα εκατομμύριά σου είναι μεγάλο θέμα. Και για τις διοικήσεις.

Αναμένω τα επόμενα βήματά σου Πεπ. Τις ξεροκεφαλιές σου με την υπεροψία που σε διακατείχε την πρώτη χρονιά στην Αγγλία σχεδόν την άφησες. Είσαι έτοιμος να αφήσεις όμως τον εαυτό σου; Αν το περάσεις αυτό θα είσαι έτοιμος να φύγεις από την ζώνη ασφάλειάς στο μέλλον και να δοκιμάσεις κάτι καινούργιο;

Φιλικά,

Ένας που δεν μπορεί να δει μπάλα μεσοβδόμαδα.

Υ.Γ. Πριν το στείλω είδα αυτό. Δηλώσεις σου.

Χρειαζόμαστε top ποδοσφαιριστές για να είμαστε ανταγωνιστικοί σε αυτό το επίπεδο και οι top παίκτες κοστίζουν στις μέρες μας πολλά λεφτά. Ακόμα και στην Μπαρτσελόνα ή στην Μπάγερν Μονάχου δεν θα είχα καταφέρει τίποτα χωρίς τους ποδοσφαιριστές που είχα στη διάθεσή μου. Αν δεν ξοδέψουμε χρήματα θα πρέπει να κυνηγήσουμε θαύματα και εγώ δεν είμαι ο ικανός να φέρω εις πέρας ένα τέτοιο έργο.

Τροφή για σκέψη.

Υ.Γ. 2 (17/08/2020, 2 χρόνια μετά). 

Πιστεύω πλέον τιμωρείς τον εαυτό σου και δεν θέλεις τίτλους και ειδικά το Τσάμπιονς Λιγκ. Μια αίσθηση ταπεινότητας, δηλώσεις τρομερής μετριοπάθειας, χαμένο βλέμμα πολλές φορές, μια εντύπωση αυτοτιμωρίας λες και θες να φέρεις το κάρμα σου σε ισορροπία. Δεν εξηγούνται αλλιώς τα αψυχολόγητα εγκλήματα που κάνεις στους νοκ αουτ αγώνες.