Του El Balador
Ο Πουγιόλ είναι η φάση στο Κάμπ Νου τον Οκτώβριο του 2002 όταν η Μπαρτσελόνα αντιμετωπίζει την Λοκομοτίβ Μόσχας για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ κι ενώ το σκόρ είναι 0-0 η ρωσική ομάδα βγαίνει στην κόντρα, ο Ομπιόρα περνάει τον τερματοφύλακα Μπονάνο και ανάμεσα σε αυτόν και το γκολ παρεμβαίνει με το στήθος ένας τύπος με μακρύ σγουρό μαλλί και σιδερένια θέληση. Αυτός είναι ο Πουγιόλ, ο παίκτης που αναδείχθηκε το καλύτερο δεξί μπακ στη διοργάνωση την προηγούμενη χρονιά και που το εκπληκτικό αυτό στοπ του πανηγυρίστηκε σαν γκολ στο Καμπ .
Ο Πουγιόλ είναι ο πανηγυρισμός του στο Σαντιάγο Μπερναμπέου τον Μάιος του 2009. Η Μπαρτσελόνα μόλις έχει ισοφαρίσει με τον Ανρί το γκολ του Ιγκουαϊν. Χτύπημα φάουλ του Τσάβι από το ύψος του άουτ, κεφαλιά ο Πουγιόλ, 2-1, βγάζει το περιβραχιόνιο με την καταλανική σημαία και το φιλάει κοιτώντας προς τους οπαδούς της Ρεάλ
Ο Πουγιόλ είναι το παρατσούκλι «Ταρζάν», όπως τον ονομάτισε ο Ναδάλ το 1999 αντιγράφοντας το παρατσούκλι του Μιγκέλι, ενός άλλου μεγάλου αρχηγού που φημίζοταν για την αποφασιστικότητα και τη φυσική του δύναμη. Είναι αυτή η δύναμη που τον έστειλε στον ουρανό της Νότιας Αφρικής στον ημιτελικό με τη Γερμανία να κερδίσει την κεφαλιά από τα ψηλότερα κορμιά και να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα και την Ισπανία στον τελικό
Ο Πουγιόλ είναι η υπομονή που χρειάστηκε να κάνει στο χωριό του, την Λα Πόμπλα ντελ Σεγκούρ, για να του δοθεί και η δεύτερη ευκαιρία να περάσει τα δοκιμαστικά και να βρεθεί στις μικρές ομάδες του αγαπημένου του συλλόγου. Το ίδιο και εκεί, παρά τις καλές εμφανίσεις και την φυσική του δύναμη χρειάστηκε να κάνει υπομονή και να σφυρηλατήσει τη σιδερένια του θέληση μέχρι ο Λούις Φαν Χάαλ να τον πάρει στην πρώτη ομάδα και να του δώσει παιχνίδια.
Ο Πουγιόλ είναι το πείσμα και η δουλειά, αυτά που από έναν υπό αμφισβήτηση νεαρό της ακαδημίας τον έκαναν το 2003 τον πιο ακριβοπληρωμένο και σεβαστό ποδοσφαιριστή του συλλόγου και στη συνέχεια αρχηγό. «Τεχνικά είναι στο 6-7, αλλά αν χρειαστεί, μπορεί να παίξει ακόμα και με ένα πόδι» είχε πει στον Φαν Χάαλ ο πρώτος προπονητής του Πουγιόλ, Τζουάν Μαρτίνεθ Βιλασέκα. «Δεν έχω την τεχνική του Ρομάριο, την ταχύτητα του Όφερμαρς και τη δύναμη του Κλάιφερτ, όμως δουλεύω σκληρότερα από τους άλλους. Είμαι σαν τον μαθητή που δεν είναι τόσο έξυπνο αλλά μελετάει πολύ πριν τις εξετάσεις και στο τέλος τα πηγαίνει καλά». Κι έτσι έκανε πάντα.
Ο Πουγιόλ είναι ο ορισμός της συγκέντρωσης και της αυτοκυριαρχίας μέσα στο παιχνίδι. Όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, το σκορ, ο αντίπαλος, η σημασία του παιχνιδιού. Είναι αυτό που θέλει ο προπονητής, ένας προπονητής μέσα στο γήπεδο. Είναι η φωνή, όπως είχε πει Πικέ: «Είναι αδύνατον για μένα να χάσω την συγκέντρωση μου έστω και για ένα δευτερόλεπτο γιατί πάντα ακούω τη φωνή να λέει «Ζέρι Ζέρι Ζέρι» και όταν γυρίσω και του πω «τι τρέχει;» θα πει «τίποτα,απλά μείνε ξύπνιος».
Ο Πουγιόλ είναι ο ήρωας της Μπαρτσελόνα. Ο σούπερ ήρωας, κάτι σαν τον Σούπερμαν. Αυτός που δεν λυγίζει ποτέ, που πάντα μπορείς να βασιστείς πάνω του, που ξέρεις ότι δεν θα σε προδώσει και που στο τέλος θα σε σώσει από τους κακούς.
Ο Πουγιόλ είναι ο σεβασμός του αντιπάλου και το fair play. Αν και αδικείται ή βάλλεται δεν επιτρέπει το να ανάψουν τα αίματα. Κάνει παρατήρηση στον Άλβες και στον Τιάγκο για τους χορευτικούς τους πανηγυρισμούς σε παιχνίδι με την Ράγιο Βαγιεκάνο όπου η Μπαρτσελόνα προηγείται ήδη με 4 γκολ. Αράζει από το χέρι τον αναπτήρα που χτύπησε τον Πικέ στο παιχνίδι με τη Ρεάλ κι αυτός αμέσως έτρεξε να κλαφτεί στον διαιτητή.
Ο Πουγιόλ είναι ο μόνος που χαιρετάει τον Φίγκο μετά το παιχνίδι με το μπουκάλι ουίσκι και την γουρουνοκεφαλή, αφού τον έχει παίξει μαν του μαν, τον έχει σβήσει και η Μπαρτσελόνα έχει κερδίσει 2-0.
Ο Πουγιόλ είναι αυτός που χειμώνα βράδυ στην παγωμένη Ανατολική Ευρώπη κάθεται στον πάγκο και φοράει το σορτσάκι ενώ οι άλλοι είναι σκεπασμένοι με κουβέρτες.
Ο Πουγιόλ είναι η απάντηση που μου έδωσε ένας 10χρονος ελληνοκαταλανός όταν το 2002 (με Ριβάλντο, Σαβιόλα, Κλάιφερτ, Λουίς Ενρίκε, Όφερμαρς, Κοκού τότε) τον ρώτησα ποιος είναι ο αγαπημένος του παίκτης της Μπάρσα.
Ο Πουγιόλ είναι ο άνθρωπος που ο Γκουαρδιόλα τον βάζει στο ‘88 στον τελικό του Λονδίνου το 2011 για να σηκώσει την κούπα κι ενώ έχει το περιβραχιόνιο καλεί την τελευταία στιγμή τον Αμπιντάλ που μόλις είχε επανέλθει από την επέμβαση για τον καρκίνο στο συκώτι και του ζητάει να την σηκώσει αυτός. Το ίδιο κάνει και το 2013 με την κούπα του πρωταθλήματος που καλεί τους Τίτο Βιλανόβα και Αμπιντάλ να τη σηκώσουν.
Πάνω απ’ όλα, ο Πουγιόλ είναι αυτός που λείπει σήμερα από την Μπαρτσελόνα. Σήμερα που πιο πολύ απ’ όλα έχει σημασία το κυνήγι των διαφημίσεων και των κερδών, σήμερα που χάνεται η ταυτότητα και το ποδοσφαιρικό πλάνο από τον σύλλογο. Είναι αυτός που θα μπορούσε να κρατήσει συγκεντρωμένους και ψυχωμένους τους συμπαίκτες του.
Μπορεί να λείπει αλλά δεν θα ξεχάσουμε ούτε αυτόν ούτε τα γενέθλια του ποτέ. Feliç aniversari Puyi!
