Είναι ο μοναδικός προπονητής στην ιστορία που έχει κερδίσει Τσάμπιονς Λιγκ, Γιουρόπα Λιγκ, Ουέφα Σούπερ Καπ και Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Είναι ο προπονητής που έκανε το μεγαλύτερο (κατά την πλειοψηφία και σίγουρα κατά τη δική μου άποψη) comeback στην ιστορία του ποδοσφαίρου, απέναντι στην εκπληκτική ομάδα της Μίλαν. Είναι ο μόνος προπονητής που από το 1997 μέχρι σήμερα παίρνει τουλάχιστον έναν τίτλο σε κάθε ομάδα που έχει προπονήσει, πλην της μικρής θητείας του στη Ρεάλ Μαδρίτης.
Δεν είμαι η Wikipedia και δεν πρόκειται να σου κάνω ανάλυση των όσων (πολλών) έχει επιτύχει. Τη στεναχώρια μου θέλω να σου εκφράσω που δεν έχει δεχθεί το σεβασμό που του άρμοζε κάποιες στιγμές στην καριέρα του, και τη μεγάλη μου απορία γιατί δεν είναι σε έναν μεγαλύτερο πάγκο και πάλευε μέχρι πριν λίγο με έναν κακό ιδιοκτήτη που δεν δίνει λεφτά και κάνει υπερβάσεις στην Πρέμιερ Λιγκ με το ρόστερ που πέρυσι του έδωσε την Τσάμπιονσιπ, συν μια-δυο προσθήκες.
Δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί δεν έπιασε στη Ρεάλ Μαδρίτης. Μία εξήγηση έχω, πως ήταν αντιεμπορικός και δεν του δόθηκε ποτέ χρόνος. Βλέπεις, ήταν χοντρούλης με γυαλάκια, δεν έπαιξε μπαλάρα στην καριέρα του και σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους, δεν ήταν ποτέ εριστικός και πολυλογάς με τους δημοσιογράφους. Ήταν και είναι απλά δουλευταράς. Στη Ρεάλ ήταν καταδικασμένος να αποτύχει: σε μια ομάδα – ντίβα, ένας εργάτης πώς να πιάσει; Τα DNA τους δεν ταίριαζαν.
Δεν θα καταλάβω επίσης γιατί οι μεγάλες ομάδες που ψάχνουν νέο προπονητή δεν τον υπολογίζουν ως υποψήφιο. Δεν νομίζω πως υπάρχουν πάνω από 5 εν ενεργεία προπονητές που να έχουν καταφέρει τα ίδια ή περισσότερα από αυτόν. Αλλά ο κόσμος θέλει τους Εμέριδες, τους Τουχέλιδες, τους Γκατούζους, ακόμα και τους Βενγκέρηδες αυτού του κόσμου αλλά όχι τον Ράφα.
Για εμένα, θα έπρεπε να είναι σε μια μεγάλη ομάδα με πενταετές πλάνο το οποίο θα το αφήσουν πάνω του. Δεν τον νοιάζουν οι πράξεις εντυπωσιασμού μα ουσίας. Είναι άνθρωπος που τον λατρεύει όλη η κοινωνία του Λίβερπουλ για τα όσα έχει προσφέρει. Είναι μεθοδικός και παράγει έργο όπου κι αν πήγε δίχως φανφάρες. Ανέλαβε την πρόκληση της Νιούκαστλ δίχως να έχει πολλά εκατομμύρια να σπαταλήσει, έπεσε μαζί της στην Τσάμπιονσιπ και την ανέβασε και τη σταθεροποίησε στην Πρέμιερ.
Όλα αυτά μετά από μια καριέρα με σπάσιμο του διπόλου Ρεάλ-Μπάρτσα στην Ισπανία παίρνοντας 2 πρωταθλήματα μετά από 31 χρόνια για τη Βαλένθια, αλλά και το κύπελλο Ουέφα. Όλα αυτά παίρνοντας το πέμπτο Τσάμπιονς Λιγκ στην ιστορία της Λίβερπουλ. Όλα αυτά αναλαμβάνοντας τη βαριά κληρονομιά του τρεμπλ του Μουρίνιο στην Ίντερ, παίρνοντας το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων και το Σούπερ Καπ. Όλα αυτά παίρνοντας Γιουρόπα Λιγκ με την Τσέλσι και Κόπα Ιτάλια με τη Νάπολι. Όλα αυτά παίρνοντας Τσάμπιονσιπ, ένα από τα δυσκολότερα πρωταθλήματα της Γης, με τη Νιούκαστλ.
Δεν μπορώ να εκφράσω πόσο πολύ σέβομαι και αγαπώ τον Ράφα, δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα κάθε φορά που ακουγόταν το «Ράφα, Ραφαέλ, Ραφαέλ Μπενίτεθ», δεν μπορώ να μη στεναχωριέμαι βλέποντας πολύ κακούς προπονητές μα όμορφους, αμφιλεγόμενους, εριστικούς ή με μια καλή ποδοσφαιρική καριέρα να εξαργυρώνουν όλα αυτά με συμβόλαια σε τεράστιες ομάδες.
Δεν λυπάμαι, Ράφα, που είσαι αντιεμπορικός και σε αποκαλούν ταβερνιάρη λόγω κοιλίτσας και γυαλιών. Χαίρομαι γιατί εριστικοί, πολυλογάδες, μοντέλα, καλοί ποδοσφαιριστές, αμφιλεγόμενες προσωπικότητες υπήρξαν πολλοί. Νικητής, ηθικός, μεθοδικός, δουλευταράς και καλός άνθρωπος θα είσαι μονάχα εσύ. Και σε ευχαριστώ που υπάρχεις κι έδειξες πως μπορούν κι αυτοί που απλώς σκύβουν το κεφάλι και δεν μιλούν πολύ αλλά αφήνουν τη δουλειά τους να μιλήσει για αυτούς, να κάνουν θαύματα. Σε ευχαριστώ που υπάρχεις και χρόνια πολλά, Ισπανέ μάγε.
Ισως σας αρεσει
