Ικάρντι, μην έχεις προσωπικότητα. Έτσι μπορεί να σε καλέσουν…

Είσαι ο Μάουρο Ικάρντι. 22 γκολ το 2015, 16 το 2016, 24 πέρσι, 29 και πρώτος σκόρερ φέτος. Στο ίδιο πρωτάθλημα, το 2015 ο Ντιμπάλα είχε βάλει 13 γκολ και 10 ασίστ, το 2016 19 γκολ, πέρυσι 11 και φέτος 22. 3 στις 4 σεζόν τον περνάς. Στο ίδιο πρωτάθλημα, o Ιγκουαΐν το 2015 είχε 18 γκολ. 36 γκολ είχε το 2016, μόνο τότε σε πέρασε. 24 είχε πέρσι και φέτος 16.

Ποιοι είναι στο Μουντιάλ; Ο ένας που παίζει δεύτερος επιθετικός και δεν σκοράρει με τίποτα όσο εσύ και ο άλλος που η λογική είναι πως θα είναι ο βασικός φορ της Εθνικής, ο παίκτης που έχασε το προηγούμενο Μουντιάλ μόνος του και που ενώ αυτός έχει 40 γκολ έναντι των δικών σου 53 γκολ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΛΙΓΚΑ, ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΘΕΣΗ, θα πάει εκείνος αλλά όχι εσύ. Θα μου πείτε, γιατί ρε συ κάνεις σύγκριση μεταξύ αυτών των τριών; Γιατί παίζουν στην ίδια διοργάνωση και μπορούμε πιο εύκολα να δούμε ποιος είχε μεγαλύτερη επιρροή στην ομάδα του.

Παιχταράς κι αλητόφατσα ο Ντιμπάλα, σκόρερ ολκής ο Ιγκουαΐν, δεν το συζητώ για τον Μέσι και τον Αγκουέρο. Αλλά αν έπρεπε σώνει και ντε να βγει κάποιος από αυτή την επιθετική γραμμή, συγχωρέστε με αλλά δεν θα έπρεπε να είναι ο ηγέτης, ο παίκτης που παίρνει τόσα χρόνια από το χεράκι την Ίντερ αλλά είτε ο Ντιμπάλα των λιγότερων γκολ είτε ο Ιγκουαΐν της πτωτικής πορείας και της έλλειψης φονικού ενστίκτου στα μεγάλα ματς.

Στην τελική, θα έπρεπε να είναι όλοι αυτοί στο Μουντιάλ και να μην είναι ένας εκ των Σάλβιο, Λο Σέλσο, Λανζίνι, Μέζα ή Παβόν. Δεν λέω να κόβονταν 2 ή 3 αλλά ένας μόνο παίκτης, για να ζήσει την τεράστια εμπειρία του Μουντιάλ ο Ικάρντι και όχι κάποιος παίκτης που έκανε συμπαθητική χρονιά στη Γουέστ Χαμ ή την Μπενφίκα ή ήταν ο τελευταίος τροχός της αμάξης στην Παρί. Απλώς προσπαθώ να κάνω μια ηλίθια σύγκριση, μήπως και προσπαθώ να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα.

Θες γκολ και καίγεσαι για νίκη, κοιτάς την άκρη του πάγκου (κανονικά, βασικός θα έπρεπε να λογιζόταν…) και αντί να έχεις εκεί τον Ικάρντι, έχεις παίκτες που ποτέ δεν σήκωσαν το βάρος και την ευθύνη του «νούμερου 9». Το νούμερο 9 πολλοί το φορούν, ελάχιστοι το τιμούν. Ο Ικάρντι είναι ένας ακόμα ποδοσφαιρικός αλήτης. Θα ζητήσει μπάλα, δεν θα κρυφτεί. Θα σουτάρει, θα ντριμπλάρει, θα τσαμπουκαλευτεί, θα κάνει μπούκες και θα παλέψει γιατί ξέρει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Καλός και χρυσός ο Ιγκουαΐν, αλλά πείτε μου έναν τελικό της Γιουβέντους ή ένα ντέρμπι που έπαιξε τα τελευταία χρόνια και δεν λέγατε «έλα μωρέ με τον λίγο», κι ας είναι παιχταράς.

Έχει μπέρδεμα η σκέψη και η γραφή μου γιατί πόσα παραπάνω επιχειρήματα να βρω από το ότι είναι ηγέτης, σε τέλεια ποδοσφαιρική ηλικία κι αποδεικνύει εδώ και τέσσερα χρόνια τι σκόρερ ολκής είναι και βγαίνοντας και φέτος πρώτος σκόρερ; Να κάνω κι ακροβατικά για να σας δείξω τι παιχταράς είναι;

Δεν τους καταλαβαίνω, ρε Ικάρντι μου, αυτούς τους προπονητές εκεί έξω. Κι αν έχει όντως να κάνει με «χαρτάκι» του Μέσι προς την Ομοσπονδία και τον προπονητή, δεν το καταλαβαίνω πια το ίδιο το ποδόσφαιρο και με πονάει αυτό. Γιατί στα 25 σου θα ήσουν βασικός (και αναντικατάστατος) σε όλες τις άλλες Εθνικές που θα παρευρεθούν. Γιατί στα 25 όταν έχεις αποδείξει τόσα πολλά, αξίζεις μια θέση στη γιορτή πολύ παραπάνω από κάποιους άλλους. Γιατί με πονάει που θα χρειαστεί να πας στα 29 για να παίξεις σε Μουντιάλ.

Με πονάει, γιατί αντί οι μεγάλες προσωπικότητες να αλλάζουν το ποδόσφαιρο, πλέον το ποδόσφαιρο αλλάζει τις μεγάλες προσωπικότητες, τα εκρηκτικά ταμπεραμέντι, τους ρέμπελους και τους επαναστάτες. Στην τελική, μακάρι να πήγαινες και να αποτύγχανες οικτρά. Μακάρι να απογοητευόμουν από σένα.

Χίλιες φορές αυτό, από το να σε ψάχνω και να μην είσαι εκεί μαζί με τους όμοιούς σου, τους μεγάλους.