Αιώνια διλήμματα: Τζέραρντ ή Λάμπαρντ;

Δύο παίκτες σύμβολα για τα clubs τους, εμβληματικές παρουσίες στην εθνική ομάδα της χώρας τους και κυρίαρχοι στην θέση τους και  συχνά αιτία διαφωνιών για τους ποδοσφαιρόφιλους, εντός και εκτός του Νησιού. Οι συντάκτες μας παραθέτουν την γνώμη τους και πλακώνονται πολύ περσσότερο στα μταξύ τους συζητήσεις.

Τζέραρντ για τον Ιωάννη Κυράπογλου

Για μένα δεν τίθεται καν σύγκριση. Τζέραρντ ξανά και ξανά. Κανείς δεν ήταν μεγαλύτερος ηγέτης (πλην Τόττι), κανένας δεν υπήρξε τόσο μεγάλο έμβλημα για την ομάδα του, κανένας δεν ήταν τόσο πληθωρική παρουσία εντός κι εκτός γηπέδου. Ομάδα χωρίς Λάμπαρντ μπορούσε να υπάρξει και να επιβιώσει. Η μετάβαση στη μετά-Τζέραρντ εποχή για τη Λίβερπουλ είναι μια μεγάλη υπόθεση, ίσως παρόμοια του Διαμαντίδη στον Παναθηναϊκό. Όσους καλούς παίκτες και να πάρεις, κάποια κενά δεν αναπληρώνονται. Plus ότι πήρε Τσάμπιονς Λιγκ με τον πιο μνημειώδη τρόπο και εναντίον της καλύτερης Μίλαν όλων των εποχών. Συγχωρέστε με κύριε Λάμπαρντ, προσωπικότητα σαν του Τζέραρντ δεν είχατε ποτέ. Αγωνιστικά, δίνω ακόμα είναι plus στον Τζέραρντ καθώς έπαιξε με επιτυχία σε 3 θέσεις-κλειδιά στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, ως εξάρι, οκτάρι και δεκάρι. Αυτά από μένα κι ας είστε έτοιμοι να ξεκινήσετε τον χαβαλέ για το γλίστρημά του στο ματς με την Τσέλσι.

Λάμπαρντ για τον Γιώργο Βαρούχα

Έχουν ειπωθεί πολλά από ανθρώπους του ποδοσφαίρου με τεράστια πυγμή γι’αυτούς τους δύο θρύλους (ας πούμε πχ για τον Μουρίνιο που θεωρεί τον Λάμπαρντ τον καλύτερο παίκτη της Πρέμιερ Λιγκ για 10 συνεχόμενα χρόνια καθώς και ότι έγινε καλύτερος προπονητής λόγω του ότι είχε τον Τζέραρντ αντίπαλο) αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ δύο γνώμες που αντικειμενικά δεν έχουν και το μεγαλύτερο κύρος (το παραμικρό θα έλεγε άλλος), αλλά για κάποιο λόγο έχουν μείνει για πάντα στην μνήμη μου. Η μια είναι του Στέλιου Γιαννακόπουλου όταν έπαιζε στην Μπόλτον και στην συνέντευξη που έτυχε να δω, ανέφερε ότι ο πιο δύσκολος αντίπαλος που έχει αντιμετωπίσει ήταν ο Τζέραρντ και αυτό γιατί σε τρόμαζε με την αποφασιστικότητα που ωθούσε την Λίβερπουλ. Η δεύτερη ήταν ενός Άγγλου μουσικού που ερωτώμενος για το τι πιστεύε τότε για την πορεία της Εθνικής Αγγλίας στο Μουντιάλ 2006, τόνισε ότι ήταν προβληματισμένος και δύσπιστος. Και αυτό γιατί Τζέραντ και Λάμπαρντ δεν μπορούν να παίξουν μαζί, τονίζοντας ότι θα προτιμούσε Λάμπαρντ να παίζει αρχικά και όταν τα πράγματα θα ήταν δύσκολα να έμπαινε ο Τζέραρντ να μετέδιδε το πάθος του. Ο Τζέραντ είναι ο μεγαλύτερος αρχηγός της γενιάς του μετά τον Τότι (ο οποίος είχε πει ότι θα ήταν ο αρχηγός του στην επιλογή του για την καλύτερη ομάδα του κόσμου), ένας πραγματικός ηγέτης και αρκετά άτυχος να τα περιμένουν όλα από αυτόν γιατί σπανίως είχε πάνω από 2-3 άξιους συμπαραστάτες. Ήταν ο απόλυτος μέσος που έβγαζε μακρινές μπαλιές, έτρωγε και έδινε ξύλο, σκόραρε, έτρεχε ασταμάτητα. Ένας παίκτης που έμαθε μπάλα σταδιακά και βελτίωσε τα πάντα σε αυτόν λόγω του αστείρευτου πάθους που τον διακατείχε. Ένας παίκτης βαρόμετρο που αν δεν του έβγαινε το ματς, η Λίβερπουλ μπλόκαρε. Αυτό μέχρι το 2012, γιατί σιγά σιγά η τρέλα του Σουάρες θα έδινε στην Λίβερπουλ πρωτάθλημα. Η αλήθεια είναι ότι μετά την φυγή του Σουάρες έπεσε αισθητά, τραυματίζονταν και η πτώση ήταν αναπόφευκτη, για την οποία έχει ευθύνη και ο Ρότζερς που δεν τον προστάτευε και τον χαράμιζε σαν αμυντικό χαφ. Εδώ έρχεται το επιχείρημα υπέρ του πιο έξυπνου παίκτη που έχω δει ποτέ ίσως, του Λάμπαρντ. Ο Φρανκ ήξερε σχεδόν πάντα ακριβώς τι θα έκανε στο γήπεδο, απέφευγε την παραμικρή περιττή κίνηση και  κίνησή του χωρίς την μπάλα θα έπρεπε να διδάσκεται από τις ακαδημίες. Γι’αυτό ίσως έπαιξε άπειρους αγώνες και χαρακτηρίστηκε και βιονικός. Είχε βέβαια και αμυντικούς μέσους πρωτοκλασάτους ανέκαθεν να τον προστατεύουν και να μπορεί να αφοσιώνεται στα δικά του. Και φυσικά αυτή η εκνευριστική και σοκαριστική του έφεση στο σκοράρισμα είναι δυσεύρετη ακόμη και για επιθετικό…Ο Λάμπαρντ είχε πάντα τουλάχιστον καλές χρονιές ακόμη και σαν δεύτερη λύση στην Σίτυ και αυτό δεν μπόρεσε να το αμφισβητήσει κανείς. Μπορεί να μην είχε την ηγετική φυσιογνωμία του Στήβεν, αλλά είχε μια σπάνια κλάση που είχε απαντήσεις σε κάθε άμυνα. Τέλος δεν θυμάμαι ποτέ τον Λάμπαρντ να προκαλεί εντός και εκτός γηπέδου (κάτι διαζύγια δεν αφορούν κανέναν παρά τα κίτρινα tabloids). Και αν εκείνο το μοιραίο γλίστρημα κόστισε το πρωτάθλημα, αυτό που με πίκρανε στον Τζέραρντ (γιατί οπαδός της Λίβερπουλ είμαι και εγώ) περισσότερο είναι εκείνη η αδικαιολόγητη κόκκινη στον αγώνα με την Μάντσεστερ μετά από 38’’ από την είσοδό του στον αγώνα που έκανε την τότε πεθαμένη Γιουνάϊτεντ να ανατρέψει το 1-0 και να κερδίσει έδαφος για την είσοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η πόρωση, η κλάση και η αφοσιώση του Τζέραρντ δεν αμφισβητούνται από κανέναν αλλά θα διάλεγα Λάμπαρντ στην ομάδα μου. Γιατί θα είχε κάτι να δώσει ακόμη και στις λιγότερες καλές του εμφανίσεις Σόρυ ΑΡΧΗΓΕ!

Τζέραρντ για τον Παπαθαναήλ Γιώργο

Δε βρίσκω κάποια δυσκολία στο συγκεκριμένο δίλημμα. Ψηφίζω τον μεγάλο αρχηγό με το 8 στην πλάτη τον Στηβ Τζέραρντ. Γιατί; Γιατί όταν ακούς το όνομα Τζέραρντ αμέσως το μυαλό σου πάει στη μεγαλύτερη ομάδα του νησιού. Γιατί ήταν εκεί στη μεγαλύτερη ανατροπή σε τελικό Champions League. Γιατί το σουτ του είναι ανυπέρβλητο και ήξερες ότι από παντού μπορεί να σκοράρει. Το μόνο που δεν κατέκτησε δυστυχώς είναι το πρωτάθλημα, η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε να είναι αυτός ο μοιραίος παίχτης στο παιχνίδι με την Τσέλσι. Σίγουρα και ο Λάμπαρντ είναι τεράστιος παίχτης, αλλά δεν είναι το ίδιο εμβληματική φυσιογνωμία με τον Στήβ. Οπότε εύκολα Στήβεν Τζέραρντ.

Τζέραρντ για τον Γιώργο Σαββίδη

O Frank Lampard έκανε την πρώτη του εμφάνιση με τα χρώματα της West Ham το 1996, με την οποία αγωνίστηκε ως το 2001, όταν και πήρε μεταγραφή στην μισητή αντίπαλο Τσέλσι με 11 εκατομμύρια λίρες. Με την Τσέλσι αγωνίστηκε 13 χρόνια, σε 648 ματς, σκοράροντας 211 φορές, όντας ο παίχτης που έχει σκοράρει τα περισσότερα γκολ στην ιστορία του συλλόγου. Κατέκτησε 3 πρωταθλήματα, 4 FA Cup, 2 League Cup, 1 Champions League και 1 Εuropa League. Είχε την τύχη να αγωνιστεί στην Τσέλσι του Μουρίνιο, που κυριαρχούσε στην Αγγλία, να έχει πάντα πρωτοκλασσάτους παίχτες σε όλες τις γραμμές και κυρίως στα αμυντικά χαφ, δίνοντάς του τη δυνατότητα να μπορεί να ξεδιπλώσει με κάθε πιθανό τρόπο τις επιθετικές του αρετές. Αναλάμβανε τα στημένα της ομάδας, άπλωνε το παιχνίδι στα άκρα με τις υπέροχες βαθιές μπαλιές του και είχε και τρομερά τελειώματα(ενδεικτικό το γεγονός πώς για 5 συνεχόμενες σεζόν σκόραρε πάνω από 20 γκολ). Αφού το 2014 δεν του ανανεώθηκε το συμβόλαιο, υπέγραψε στη New York City, η οποία τον έδωσε δανεικό στην Manchester City.

O Steven Gerrard έκανε την πρώτη του εμφάνιση με την Λίβερπουλ τη σεζόν 1998-1999 και έκτοτε αγωνίστηκε συνεχόμενα με την κόκκινη φανέλα μέχρι τον Μάιο του 2015, όταν και πέρασε στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού για τους Los Angeles Galaxy. Με τα χρώματα της Λίβερπουλ ο Τζέραρντ κατέκτησε 2 FA Cup, 3 League Cup, 1 Champions League, 1 Uefa Cup και 1 Uefa Super Cup. Αποτελεί και αυτός τον πρώτο σκόρερ του συλλόγου με 186 τέρματα σε 710 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις.

Σε αντίθεση με τον Λάμπαρντ, ο Τζέραρντ δεν είχε την τύχη να έχει πάντα πρωτοκλασσάτους παίχτες στο πλευρό του. Τα καλά χρόνια υπήρχε ένας Μασεράνο και ένας Τσάμπι Αλόνσο. Τα κακά χρόνια υπήρχε ένας Ακουιλάνι και ένας Σισσοκό. Η ευλογία του να έχεις στην ίδια ενδεκάδα παίχτες όπως ο Τόρρες και πιο μετά ο Σουάρες, γινόταν κατάρα με το να έχεις τον Βορονίν και τον Ν’γκογκ(ναι, του Πανιωνίου). Ο Τζέραρντ αγωνίστηκε σε πάρα πολλές διαφορετικές θέσεις, όπου βασικά υπήρχε έλλειψη ή τραυματισμός. Έχει παίξει ως 10αρι, 8αρι, 6αρι και δεξί χαφ(αν θυμάμαι καλά έχει αγωνιστεί και σε κάποια ματς στα αριστερά). Σε αντίθεση με τον Λάμπαρντ, ο Τζέραρντ δεν έχει κατακτήσει κανένα πρωτάθλημα. Το γλίστρημα ειδικά στο ματς με την Τσέλσι, ήταν ίσως ο τραγικότερος επίλογος σε μια αξιολάτρευτη καριέρα(η επόμενη χρονιά ήταν απλά μια παρωδία) που θα ήθελε να το κάνει ταινία κάθε σεναριογράφος του Χόλυγουντ. Σε αντίθεση όμως με τον Λάμπαρντ, ο Τζέραρντ έχει κατακτήσει τον πιο αξιομνημόνευτο τελικό, αυτόν της Κωνσταντινούπολης, όταν μόνος του γύρισε το ματς από 3-0 σε 3-3, με συμπαίχτες όπως ο Τζίμι ο Τραορέ, ο Στιβ ο Φίνναν αλλά και ο δικός μας Τζιμπρίλ Σισέ. Και σε αντίθεση με τον Λάμπαρντ, ο Τζέραρντ ήταν πάντα πιστός στην πόλη του και στην αγαπημένη του ομάδα και δεν έφυγε ούτε όταν τον ζήτησε η Τσέλσι αλλά ούτε και όταν τον ήθελε ο Μουρίνιο στην Ρεάλ. Αν είχε φύγει, θα μιλούσαμε ίσως για άλλο επίπεδο. Αλλά δε θα υπήρχε αυτό το άρθρο. Γιατί ο Τζέραρντ είναι αρχηγός και το πάθος του μόνο λίγοι αρχηγοί το είχαν και το έχουν, ειδικά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Μπορεί τα νούμερα να λένε Λάμπαρντ, αλλά είμαι σίγουρος ότι σε 20 χρόνια από τώρα θα μνημονεύεται περισσότερο ο Τζέραρντ παρά ο Λάμπαρντ.

Λάμπαρντ για τον Φίλιππο Δημόπουλο

Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την αξία του Steven Gerrard και το ποδοσφαιρικό του μυαλό. Από τους έξυπνους μέσους που έχει βγάλει το ποδόσφαιρο γενικά και φυσικά η σημαία της Λίβερπουλ. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι παίχτη σαν τον Frank Lampard το Αγγλικό ποδόσφαιρο ίσως να μην ξαναδεί ποτέ. Δεν υπήρχε κάτι στο γήπεδο που να μην το κάνει τέλεια. Μάρκαρε, μοίραζε ασίστ και φυσικά παστέλωνε το ένα μετά το άλλο τα γκολ. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι και ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Τσέλσι. Αριθμούς δεν χρειάζεται να γράψω γιατί και έχουν γράψει οι υπόλοιποι και γιατί δεν λένε πάντα την αλήθεια απλά σε βοηθούν μέχρι ένα σημείο. Φυσικά θα πει κάποιος μπακάλικα ότι είχε παιχταράδες δίπλα του και πολλές φορές ο Steven δεν είχε κατάλληλα στηρίγματα. Ναι καλά όλα αυτά αλλά ο Frankie της καρδιάς μας ήταν πάντα η κολώνα της ομάδας και ο φυσικός ηγέτης της μαζί με τον γίγαντα John Terry. Steven Gerrard ήσουν και θα είσαι στην ελίτ αλλά ο Frank Lampard θα είναι πάντα από πάνω σου.