Hell Bent For Leather: Οι γαμάτοι Judas Priest

Με έναν εξαιρετικό φρεσκότατο δίσκο που αποθεώθηκε από την συντριπτική πλειοψηφία του μεταλλικού και ροκ κοινού, οι Judas Priest έρχονται άλλη μια φορά στην χώρα μας και θα εμφανιστούν αύριο, 19 Ιουλίου στην Μαλακάσα στα πλαίσια του Rockwave, 3 χρόνια μετά από την τελευταία τους εμφάνιση στο ίδιο μέρος.

Αυτή την φορά δεν θα είναι μαζί τους ο αξεπέραστος κιθαρίστας Glenn Timpton που πάσχει από Πάρκινσον (ένα γεγονός που βύθισε σε θλίψη το ροκ κοινό) και θα είναι η πρώτη φορά που το βρετανικό θρυλικό σχήμα θα εμφανιστεί χωρίς τους δύο κιθαρίστες που τους πήγαν στην κορυφή (ο K.K. Downing δεν αποτελεί μέλος εδώ και 7 χρόνια). Σε μερικές συναυλίες έπαιξε 2-3 τραγούδια με την μπάντα στην σκηνή και περιμένουμε να δούμε αν θα γίνει και το ίδιο στην χώρα μας. Ο επιβλητικός frontman Rob Halford θα είναι μια φορά εκεί, αγέρωχος και παθιασμένος για να αναγκάσει τον κόσμο άλλη μια φορά να τραγουδάει το “είναι τρελός ο καραφλός”. Σταθεροί συνοδοιπόροι του ο διακριτικός και στιβαρός αρχηγός Ian Hill (μπάσο) και ο βομβαρδιστής Scott Travis ώστε να προσφέρουν την ασφάλεια στους Ritchie Faulkner (έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του για 7 χρόνια ως αντικαταστάτης του K.K.) και τον παραγωγό της μπάντας Andy Sneap ως αντικαταστάτη του Glenn να εξαπολύσουν τα θρυλικά riff των μεγάλων μαστόρων. Καιρός λοιπόν ήταν να ετοιμάσουμε ένα αφιέρωμα.

Τι να πρωτογράψεις για τους Priest. Ας δούμε κάποιες συνθετικές στιγμές τους που απλά προσφέρουν μια απειροελάχιστη ιδέα για το πόσο γαμάτοι είναι, χωρισμένες σε 10 κατηγορίες.

1) Oι πασίγνωστοι Priest

Εντάξει δεν γίνεται να μην έχει ακούσει κάποιος τα Painkiller, Breaking the Law, Electric Eye (αν είσαι θεός μπορείς να φοράς ό,τι γουστάρεις), Victim of Changes. Θα τιμήσω το τελευταίο γιατί δεν γίνεται να το βαρεθείς ποτέ. Η ανατριχίλα με την κραυγή “Viiiiiictim of chaaaaaangeeeeeees” θα ηχεί για πάντα στην ιστορία και θα την τραγουδάμε (από μέσα μας) όταν και εμείς βρεθούμε σε μια τέτοια κατάσταση. Ανυπέρβλητη σύνθεση.

2) Oι ατσαλένιοι Priest

Tags: Ατσάλι, θειάφι, ολοκαύτωμα, δερμάτινα, μηχανές, headbanging, αδάμαστη προσωπικότητα, περηφάνεια, μεγαλειότητα γραφικότητα, Judas Priest με λίγα λόγια.

Από τα πρώιμα 70’ς μέχρι σήμερα οι Priest προσφέρουν στον κόσμο αυτό που χρειάζεται: αυθεντικό heavy metal.

Τι να πρωτοδιαλέξεις: The Ripper, Dissident Aggressor, Hell Bent for Leather , The Rage (λιώμα στην αλλαγή λέμε, πάρτο καλύτερα live να καταλάβεις την καύλα), το απίστευτο Riding on the Wind…

Θα διαλέξω το Sentinel γιατί μάλλον μιλάμε για την επιτομή του heavy metal.

Sworn to avenge! 

3) Οι Priest του Painkiller

Το 1986 οι Priest κυκλοφορούν το Turbo βάζοντας πλήκτρα μέσα και προκαλώντας μια αμηχανία στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς τους. Το 1988 επιστρέφουν στο metal με το κάπως άνισο Ram it Down που είχε μπόμπα ήχο, μερικές κομματάρες αλλά παράλληλα και αδιάφορες συνθέσεις. Ο ήχος του ωστόσο ήταν ένα δείγμα το τι θα ακολουθούσε με το Painkiller του 1990. Νέος ντράμερ που βομβαρδίζει, ριφάρες που γκρεμίζουν κτίρια, παραγωγή που έγραψε ιστορία και απαράδεκτα, χυδαία, σιχαμερά καλές ερμηνείες του Halford που προκαλεί νέο ολοκαύτωμα περίπου στα 40 χρόνια του. Μια κατηγορία μόνος του ο δίσκος, ό,τι και να γραφτεί είναι λίγο. Όλο. Άντε, εμένα το αγαπημένο μου είναι το Night Crawler.

4) Οι βομβαρδιστικοί Priest

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος που αντιστέκεται στην ορμή και την αποφασιστικότητα του Rapid Fire.

Ο νόμος προβλέπει ότι αν η αστυνομία σε πιάσει να γκαζώνεις με το Freewheel Burning στα ηχεία, τότε την γλυτώνεις χωρίς πρόστιμο. Δεν γίνεται να μην το πατάς όταν ακούς αυτό το τραγούδι.

5) Οι γηπεδικοί Judas Priest

Αγκαλιά με τους διπλανούς σου και τραγουδάς τα γηπεδικά τραγούδια των Priest. Θα καταλάβεις με τα Take On The World, United (live).

Θα τιμήσουμε το Heavy Duty / Defenders of Faith. Το βάζετε τέρμα και βγαίνετε στο παράθυρο και τραγουδάτε. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα τραγουδάνε και οι γείτονές σας. Σε λίγα λεπτά θα πρέπει να το τραγουδάει όλη η πόλη.

6) Οι ψυχεδελικοί Priest

Τέλη 60’ς, αρχές 70’ς η ψυχεδέλεια ήταν παρούσα και κάνει μπαμ στο αγαπημένο μου τραγούδι των Priest, Dreamer Deceiver. Θρυλικό αυτό το βίντεο με τον Rob να είναι “αλλού” και να προσφέρει μια ανατριχιαστική ερμηνεία. Και τα σόλο είναι από άλλο πλανήτη. Προσωπικά θα το διάλεγα σαν το καλύτερο Priest κομμάτι. Στο βίντεο παίζεται στα καπάκια, όπως προβλέπεται, και το υψηλών τόνων και ζωηρό αδερφάκι Deceiver. 

7) Οι καψουριάρηδες Priest

Εντάξει έχουμε ουρλιάξει YOU’RE POSSESSING ME στο Touch of Evil, έχουμε ξεκαθαρίσει ότι είμαστε οι Turbo Lover και δεν υπάρχουν another, έχουμε φτάσει σε αδιέξοδα ακούγοντας το Pain and Pleasure, για την πράξη υπάρχει το Love Bites.

Αν και διασκευή, το κομμάτι ανήκει στους Priest και προσωπικά είναι από τα τραγούδια που μπορούν να με διαλύσουν χωρίς καν να ταυτίζομαι με τους στίχους του. Φανταστική διασκευή, φανταστική ερμηνεία από τον Halford.

8) Οι ταξιδιάρικοι Priest

Οδηγάς με μια μηχανή ή αμάξι μόνος σε ένα απέραντο αυτοκινητόδρομο (χωρίς να γκαζώνεις, πιο πάνω έχουμε επιλογές για γκάζια) και ακούς το Heading Out to The Highway, Rock Hard Ride Free.

Απαραίτητη η επιλογή ωστόσο το λατρεμένο Desert Plains. Ο τύπος έκανε υπέροχη δουλειά με τους στίχους, το feeling του τραγουδιού και τις εικόνες που έβαλε στο παρακάτω βίντεο. Στο σημείο να πω ότι το τραγούδι έχει ίσως τον καλύτερο ήχο στα ντραμς που έχω ακούσει ποτέ σε heavy metal. Ίσως. Μοναδικό feeling σε όλο το τραγούδι από όλους.

9) Οι επικοί Priest

Μεγάλα σε διάρκεια με ατελείωτη ανατριχίλα τα Run of the Mill, Blood Red Skies.

Αλλά αυτό είναι μια κλάση μόνο του.

10) Οι μπαλάντες των Priest

Κλέβουμε λίγο γιατί το Before the Dawn (ανατριχίλα και λιώμα) θα μπορούσε να πάει με την κατηγορία των καψουριάρικων τραγουδιών των Priest. To Angel μπορεί ο καθένας να το ερμηνεύσει όπως θέλει.

Τίποτε σαν την υπαρξιακή ανησυχία του Night Comes Down.

Αυτές είναι μόνο μερικές από τις μαγικές στιγμές που αυτό το συγκρότημα ξέρει να προσφέρει με διαφορετικούς τρόπους εδώ και 50 χρόνια σχεδόν.

Τα χρόνια θα περνούν, το ατσάλι ωστόσο και οι κιθάρες δεν θα σιγήσουν ποτέ!

Και το αποτέλεσμα θα είναι πάντα το ίδιο…

Ώρα για τους metal gods λοιπόν! Άλλη μια φορά!

Y.Γ. Με σεβασμό στον αντικαταστάτη του Halford το 1997, τον σπουδαίο Tim Ripper Owens, δεν βάλαμε κάτι από την δική του εποχή.