Θεωρώ μια από τις μεγαλύτερες αγωνιστικές αδικίες που έχουμε δει στο Ελληνικό πρωτάθλημα (ξαναλέω, αγωνιστικές και όχι παρασκηνιακές για αποφυγή παρεξηγήσεων) το ότι δεν απολαύσαμε όπως έπρεπε τον Λουτσιάν Σανμαρτεάν. Αυτός ο παικταράς πρόλαβε να δείξει το πελώριο ταλέντο του αλλά δεν τον χαρήκαμε όσο θέλαμε. Είναι εξοργιστικό να σκέφτεσαι ότι σε σχεδόν τέσσερα χρόνια έπαιξε λιγότερο από 30 φορές.
Πολλά είναι τα συναισθήματα που έρχονται, τουλάχιστον σε μένα, όταν βλέπω είδηση ή αναφέρεται το όνομα του Σανμαρτεάν. Νοσταλγία, πόρωση, γοητεία, έκσταση, απογοήτευση, εκνευρισμός. Αντιπροσωπευτικά όλα που άφησε η πορεία του Ρουμάνου στην χώρα μας.
Καλοκαίρι 2003 και ο κόσμος του Παναθηναϊκού βράζει για το χαμένο πρωτάθλημα της Ριζούπολης. Η ανάγκη για ένα μεγάλο όνομα μεγαλύτερη από ποτέ. Έπρεπε να έρθει το 10 το καλό (άλλες εποχές, τόσο κοντινές και τόσο μακρινές ταυτόχρονα, που χώρος για δεκάρια πλέον). Τα ονόματα να πω την αλήθεια δεν τα θυμάμαι και δεν έχουν σημασία αλλά θυμάμαι το εγκεφαλικό που προκάλεσε η απόκτηση του παντελώς άγνωστου Ρουμάνου. Αγανάκτιση, μούδιασμα, πικρόχρολα σχόλια, τρολάρισμα (ε ρε και να υπήρχε facebook τότε τι θα γίνονταν). Ο Λουτσιάν απογοητεύεται. Κλειστός και ντροπαλός χαρακτήρας ο ίδιος αποφασίζει να δείξει την αξία του στο γήπεδο.
Ο Σανμαρτεάν συστήνεται με αυτή την γκολάρα και ο κόσμος αρχίζει κάπως να ηρεμεί. Δεν βλέπεις κάθε μέρα παίκτη να περνάει όποτε θέλει τους αντιπάλους και να έχει τέτοια κατοχή μπάλας. Και να βάζει τέτοια γκολάρα.
Λίγο αργότερα όπως όλος ο Παναθηναϊκός χέστηκε πάνω στο ντεμπούτο του στο Τσάμπιονς Λιγκ στο Ολντ Τράφφορντ (5-0, αξέχαστη πίκρα εκείνο το ματς). Μικρή παρένθεση και τίποτε περισσότερο, σημασία είχε ότι ο κόσμος είχε μάθει ότι η ομάδα έχει έναν παικταρά που ξέρει να κρατάει την μπάλα, να έχει σπάνια αίσθηση ντρίμπλας (Ίβανσιτς και Λέτο δεν έφταναν την φινέτσα του Ρουμάνου), να είναι εκνευριστικός για τους αντιπάλους που δεν μπορούσαν να τον σταματήσουν χωρίς φάουλ, να έχει την ασίστ. Τι άλλο θες από δεκάρι;
Έλα όμως που ο Ρουμάνος είχε γυάλινα πόδια. Οι συχνοί τραυματισμοί του και ο δύστροπος χαρακτήρας του έφεραν τον Εζεκιέλ Γκονζάλες τον Ιανουάριο στον Παναθηναϊκό. Καλός χρυσός ο Έκι, βοήθησε τα μέγιστα αλλά νομίζω το ταλέντο του Λουτσιάν δεν το έχω δει από άλλο παίκτη όσο βλέπω μπάλα στην Ελλάδα (για όνομα, μην αναφερθούν οι Βραζιλιάνοι σούπερ σταρ που έχουν τιμήσει την χώρα μας, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης).
Ο Σανμαρτεάν συνέχισε όσο μπορούσε και έβαλε το γκολ – μισό πρωτάθλημα στην Νέα Σμύρνη.
Ήταν λαϊκή απαίτηση να αγωνίζονται και οι δύο αλλά με την έλευση του Μαλεζάνι το έργο το είδαμε ελάχιστες φορές. Θυμάμαι τον Σανμαρτεάν να δηλώνει ότι ήθελε να παίζει με τον Γκονζάλες αλλά άφηνε την απάντηση στον Ιταλό, με τον οποίο είχε τσακωθεί ουκ ολίγες φορές. Κάτι ντόπινγκ στα οποία βρέθηκε θετικός σήμαναν την αρχή του τέλους. Πρόσφατα αποκάλυψε ότι αυτή η τεστοστερόνη ήταν φυσική αντίδραση του οργανισμού του και η ομάδα φοβόνταν να τον εκθέσει. Ο χαρακτήρας του ποτέ δεν τον βοήθησε όσο ήταν στην χώρα μας και η διοίκηση τον είχε περιορίσει ακόμη και όταν ήταν υγιής.
Το παρακάτω βίντεο συνοψίζει ότι ήταν ο Σανμαρτεάν: παικταράς, απείθαρχος και με συμπεριφορά αλλοπρόσαλη, εκνευριστική και ακατανόητη.
Με τα πολλά, αφέθηκε ελεύθερος και η χώρα έχασε άδοξα τον παικταρά.
Πάντοτε έδειχνε το πελώριο ταλέντο του μέχρι το τέλος της καριέρας του που ήρθε φέτος το καλοκαίρι του 2018.
Δυστυχώς θα πρέπει να απευθυνθούμε σε μια ανώτερη δύναμη για να πάρουμε απάντηση στο γιατί αυτός ο παίκτης ήταν άτυχος ή αδίκησε περισσότερο τον εαυτό του. Τα γεγονότα πάντως δεν αμφισβητούνται: το πελώριο ταλέντο του τον κάνει στους σπουδαιότερους θαυματουργούς που έχουμε δει στα τελευταία 20 χρόνια, ο δύστροπος χαρακτήρας δεν βοήθησε τους προπονητές του και την διοίκηση που φέρνουν και αυτοί μεγάλο μερίδιο ευθύνης στην διαχείρισή του. Ειδικά η διοίκηση του Παναθηναϊκού δεν φημίζονταν ποτέ να είναι γενναιόδωρη και να επιβραβεύει ανάλογα τους ποδοσφαιριστές της. Οι τραυματισμοί ήταν πολλοί, σε απογοητευτικό βαθμό και κανείς δεν διέψευσε ότι και ο ίδιος ήταν τεμπέλης στις προπονήσεις.
Ο πιο ταλαντούχος Ρουμάνος μετά τον θρυλικό Χάτζι δεν κατάφερε ούτε στο μισό να φτάσει την δόξα του αλλά το σίγουρο είναι ότι είχε όλα τα φόντα να το κάνει.
Αναγνωρίστε το αν σας πουν ότι ο Σανμαρτεάν ανήκει στο καλτ πάνθεον του Ελληνικού πρωταθλήματος. Αλλάξτε δρόμο και κόψτε την καλημέρα σε όσους δεν αναγνωρίσουν ότι είναι από τους σπουδαιότερους τεχνίτες που έχει παίξει στα γήπεδά μας.
Ισως σας αρεσει
