Το ντέρμπι που αξίζουμε και χρειαζόμαστε

Άρης – ΠΑΟΚ έχουμε αυτό το Σαββατοκύριακο για το μεγαλύτερο πρωτάθλημα στον πλανήτη, την αγαπημένη μας Σούπερ Λιγκ. Το κλασσικό ντέρμπι της Θεσσαλονίκης, επιστρέφει μετά από 4 χρόνια στο πρόγραμμα της πρώτης κατηγορίας του ελληνικού πρωταθλήματος, κι όσοι αγαπάμε πραγματικά αυτό το μόρφωμα που ονομάζεται πρωτάθλημα στην Ελλάδα, πανηγυρίζουμε.

Ναι ξέρω τι θα πεις, φίλε καλταναγνώστη, ξαναπαίξανε φέτος οι δύο ομάδες για το θεσμό του κυπέλλου και φέρανε και ισοπαλία στην Τούμπα. Ναι, αλλά ας μη γελιόμαστε. Επρόκειτο για ένα ματς που μπήκε σφήνα στο πρόγραμμα και των δύο ομάδων, ανάμεσα σε σημαντικούς αγώνες και για τους δύο, για το βασικό τους στόχο, που είναι η πετυχημένη πορεία στο πρωτάθλημα, σε ένα παιχνίδι μάλιστα και χωρίς ουσιαστικό βαθμολογικό ενδιαφέρον, αφού το κύπελλο παίζεται σε όμιλο και επομένως είναι αντικειμενικά εξαιρετικά δύσκολο να μείνουν έξω οι δύο ομάδες με κάποιο τρόπο σε αυτή τη φάση της διοργάνωσης. Ως εκ τούτου, ούτε ο αγώνας ήταν κάτι το ιδιαίτερο, ούτε ασχολήθηκε και κάποιος φίλαθλος ιδιαιτέρως. Το παιχνίδι που αποτελεί στόχο και για τους δύο είναι αυτό που έρχεται το Σαββατοκύριακο, αυτό που θα κρίνει κατά πόσο και οι δύο είναι έτοιμοι για την υπέρβαση.

Μην ψάχνεις να βρεις προγνωστικά για τον αγώνα σε αυτό το άρθρο αγαπητέ αναγνώστη, αφού πιο πολύ είναι ένας τύπος πανηγυρισμού για το παιχνίδι που έρχεται αυτή την εβδομάδα και που, με το χέρι στην καρδιά, μου έλειψε όσο κανένα τα τελευταία χρόνια στο πρωτάθλημα. Και οι δύο ομάδες δείχνουν να είναι καλά, μακάρι να γίνει ωραίος αγώνας και να κερδίσει ο καλύτερος.

Γιατί ρε παιδιά, ποιος ασχολείται με το παιχνίδι, όταν παίζουν Άρης – ΠΑΟΚ; Όποιος ζει και κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη, ξέρει καλά πως όλο το ζουμί αυτής της αναμέτρησης, στην πραγματικότητα βρίσκεται στην εβδομάδα πριν και την εβδομάδα μετά το παιχνίδι, στα καφενεία, τα προποτζήδικα, τα μαγαζιά και –κυρίως- τα ραδιόφωνα της πόλης.

Αντιπαραθέσεις (ακόμα και ανάμεσα σε αδελφικούς φίλους και συγγενείς) που φτάνουν στα όρια τσακωμού, εκατέρωθεν προκλήσεις για το τι γλέντι έχει να φάει ο αντίπαλος στο ματς (ανεξάρτητα από την εκάστοτε κατάσταση των ομάδων, αυτά είναι λεπτομέρειες) και άψογη στραβοστομική με σαφή Ραπτοπουλική εσάνς, είναι η καθημερινότητα στη Θεσσαλονίκη αυτές τις μέρες.

Δεν είναι μόνο ο κόσμος όμως. Και οι δύο ΠΑΕ δίνουν πάντοτε τον καλύτερό τους εαυτό σε όλη αυτή την επιθεώρηση που ζούμε και το ονομάζουμε ντέρμπι στην πιο Καλτ πόλη της Ελλάδας. Το αγαπημένο μου κομμάτι πριν τα ντέρμπι, είναι πάντοτε οι συσκέψεις των μέτρων ασφαλείας που γίνεται ανάμεσα στις διοικήσεις των ομάδων και την αστυνομία, όπου πάντοτε ο φιλοξενούμενος ζητά εισιτήρια για τους οπαδούς του, ο γηπεδούχος συμφωνεί και η αστυνομία θέτει βέτο. Καημό το ‘ χω μια φορά η ελληνική αστυνομία να βρει το χιούμορ να τους πει ότι είναι ΟΚ με τη μετακίνηση για να τους δω μετά να τρέχουν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα.

Δε χρειάζεται να ειπωθούν πολλά ακόμη για το ντέρμπι. Τέτοια παιχνίδια είναι ο λόγος που όλοι μας ξεκινήσαμε να παρακολουθούμε ποδόσφαιρο, αφού δεν υπάρχουν πολλά συναισθήματα σ’ αυτή τη ζωή που να ξεπερνούν την ικανοποίηση της καζούρας στο γείτονα, τον φίλο ή τον συγγενή που υποστηρίζει την άλλη ομάδα της πόλης όταν έχεις κερδίσει ντέρμπι.

Θα κλείσω, παραφράζοντας μια φράση του Jim Gordon, από την ταινία The Dark Knight, λέγοντας ότι το ντέρμπι Άρης – ΠΑΟΚ είναι το και το ντέρμπι που αξίζουμε και το ντέρμπι που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή στη Θεσσαλονίκη. Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο.