Με αφορμή τη συμπλήρωση 64 ετών ζωής σήμερα, σκέφτηκα πόσο πολύ λείπει από το ελληνικό ποδόσφαιρο ο Χενκ Τεν Κάτε. Έφυγε άτιτλος ο Σουριναμέζος από την Ελλάδα, νικώντας μέσα στο Μιλάνο τον Μουρίνιο με τον Γιόσου τον Σαριέγκι και πολλοί μέχρι και τρελό τον έβγαλαν όταν έφυγε από τη χώρα αλλά δεν νομίζω πως πέρασαν πολλοί από την Ελλάδα με τις τακτικές του γνώσεις.
Τρελός αυτός ή εμείς;
Όταν ο Ζοσέ υποκλινόταν στο μεγαλείο του, ήταν μάγκας. Όταν νικούσε με τον Αλέξη τον Τζιόλη (που για εμένα, μαζί του έκανε την καλύτερη χρονιά της καριέρας του με υποδειγματικά ματς ως αμυντικό χαφ μαζί με τον Σιμάο), τον Νίκο τον Σπυρόπουλο και τα άλλα τα παιδιά μέσα στη Βρέμη, ήταν καλός και διάνοια, αυτός που πολλοί του έδιναν περισσότερα εύσημα απ’ ότι στον Ράικαρντ για τις τακτικές της Μπαρτσελόνα. Όταν έχανε ήταν ο παράφρονας που αχρήστευσε τον Μάτος και τον Ίβανσιτς, ο δύστροπος, εκκεντρικός και περίεργος. Μήπως ήταν στη μέση η αλήθεια;
Σίγουρα, το να παίζεις με τρία στόπερ μέσα στο Μιλάνο είναι κάτι που αν δουλευτεί σωστά μπορεί να λειτουργήσει αριστουργηματικά, όμως τρεις ημέρες μετά να παίζεις το ίδιο με τον Αστέρα Τρίπολης στο ΟΑΚΑ, χτυπούσε λίγο άσχημα. Άλλο Μιλίτο κι άλλο Τσέζαρεκ, έτσι;
Παρόλα αυτά, η τελευταία σεζόν όπου ο Παναθηναϊκός ήταν… Panathinaikos ήταν με αυτόν στα ηνία και με μπροστάρηδες παίκτες όπως ο Μάντζιος, ο Γκάμπριελ κι ο Βαβρζίνιακ βρέθηκε στους 16 της Ευρώπης. Και την επόμενη χρονιά δεν τον άφησαν καν να ολοκληρώσει τη σεζόν, κι έτσι μπορεί ο Παναθηναϊκός να πήρε το πρωτάθλημα αλλά με κατεβασμένα χέρια αποκλείστηκε από τη Σταντάρ, μη δίνοντας καμία βαρύτητα στην Ευρώπη κι ενώ πριν είχε αποκλείσει τη Ρόμα (με δικές του τακτικές και δικούς του παίκτες, βεβαίως βεβαίως).
Ο απολογισμός
Είχε αποκαλέσει πριμαντόνες τους παίκτες, είχε απειλήσει πως θα βρει «αυτόν τον μπάσταρδο που διαρρέει ό,τι λέω στον Τύπο», είχε πει στον Νίνη πως μονάχα το μαλλί του τον ενδιέφερε. Τον Μάλαρτζ υποτίθεται δεν τον ήθελε λόγω μαλλιού, μάλωσε και με τον Κλέιτον εξαιτίας των νυχτοπερπατημάτων του, πολλά ειπώθηκαν για τον τρόπο που χειριζόταν δημοσιογράφους κι αποδυτήρια.
Παρόλα αυτά, βοήθησε τον Κατσουράνη να έχει την πιο παραγωγική του χρονιά ανεβάζοντάς τον στον αγωνιστικό χώρο, πήρε άπειρα πράγματα από τους μέσους του και μάλιστα προσπαθώντας να είναι δίκαιος σε μια ομάδα με παίκτες μαζεμένους σε θέσεις-κλειδιά (Κατσουράνης-Καραγκούνης-Νίνης-Σιμάο-Ζιλμπέρτο, συν τους Κλέιτον-Ρουκάβινα, για 3 θέσεις), όμως πρωτάθλημα δεν πήρε. Θα είναι για πάντα μια συμπαθής φιγούρα στο ελληνικό κοινό, σίγουρα καλτ και πάντοτε θα μείνουμε με την απορία για το τι θα έκανε αν έμενε στον Παναθηναϊκό παραπάνω.
Για πάντα στην Ελλάδα…
Ανεξαρτήτως του αν πέτυχε ή όχι, πάντως, εγώ θα τον ήθελα μια ζωή στη χώρα μας. Να γίνει ένας Σουριναμέζος Μπάμπης Τεννές. Θα τον φανταζόμουν άνετα σε μικρομεσαία ομάδα της Σούπερ Λιγκ με βασικό κι αναντικατάστατο δεκάρι στα τελευταία του τον Μπίσεσβαρ και βοηθό προπονητή τον επίσης Σουριναμέζο Έντγκαρ Ντάβιντς.
Χοντρούλης, με γλυκύτατη φάτσα και θεόρατη κοιλίτσα, αλλά και με αδερφή που κάνει παγκόσμια θραύση στις τέντες και τα τεντόπανα, ο Χενκ ήταν ο ήρωας που θα αξίζαμε να έχουμε στο πρωτάθλημά μας. Προσωπικά μου λείπει στο βαθμό που μου λείπει ο Πάουλο Κάμπος, ο Λάζλο Μπόλονι κι η πρώην μου η Μαρία. Χρόνια πολλά Χενκ αλάνι!
