Ό,τι ομάδα και αν είσαι δεν γίνεται να μην χαίρεσαι να βλέπεις τον Παναθηναϊκό

Την ιστορία λίγο πολύ την ξέρουμε όλοι. Ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι μάζευε τα κομμάτια του και με μηδενικό μπάτζετ έπρεπε να παρουσιάσει κάτι ανταγωνιστικό για να σώσει την χρονιά. Φυσικά στο μυαλό όλων μας πέρασε η ιδέα ότι μπορεί να κινδυνεύσει ακόμα και αγωνιστικά με υποβιβασμό.

Έχοντας το -6 από τα εγκλήματα του Γιάννη Αλαφούζου στην πλάτη και με το διοικητικό τοπίο θολό η ομάδα ήταν πλέον στα χέρια του διδύμου Νταμπίζα-Δώνη. 2 άνθρωποι που είχαν πετύχει παλαιότερα στην ομάδα από διαφορετικά πόστα (Νταμπίζας ξανά ως Τεχνικός Διευθυντής, Δώνης ως ποδοσφαιριστής).

Πλέον έχοντας φτάσει στα μέσα Δεκέμβρη, ο Παναθηναϊκός  βρίσκεται στην 5η θέση με 22 βαθμούς και αν δεν είχε το -6 θα ισοβαθμούσε στην 3η με τον Ατρόμητο στους 28! Μιλάμε για ένα τεράστιο επίτευγμα του Γιώργου Δώνη. Ο Νίκος Νταμπίζας χρεώνεται το πολύ καλό κλίμα που επικρατεί στις τάξεις της ομάδας καθώς μαζί με τον προπονητή ανέλαβαν τον σχεδιασμό και τις μεταγραφές της ομάδας.

Δεν θέλω να επεκταθώ και να μιλήσω παρελθοντικά αλλά φέτος βλέπουμε παίχτες όπως ο Γιόχανσον και ο Ινσούα να έχουν αναλάβει ηγετικό ρόλο ενώ μέχρι πέρυσι άκουσαν τα πάντα από εξέδρα και δημοσιογράφους λόγω των εμφανίσεων τους. Ο Μακέντα μέχρι να έρθει εδώ ήταν ένας γυρολόγος χωρίς σημαντική καριέρα μετά το ξεπέταγμα του από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και οι Χατζηθεοδωρίδης, Καμπετσής και Πούγγουρας δεν είχαν βρει ποτέ ρόλους σε Μπρέντφορντ, Ντόρτμουντ και ΠΑΟΚ αντίστοιχα.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι αν αυτή η ομάδα μείνει ενωμένη και σιγά σιγά μπορέσει να κάνει το βήμα παραπάνω (με κάποιες ποιοτικές προσθήκες), τότε ο κόσμος του Τριφυλλιού θα δει μεγάλα πράγματα από τους πιτσιρικάδες του Δώνη. Φυσικά βάζοντας μέσα και παράγοντες όπως οι τραυματισμοί, οι προτάσεις από το εξωτερικό (γιατί να κόψει κανείς τα φτερά των μικρών άλλωστε με μια καλή πρόταση για την ομάδα πάντα) και φυσικά ο παράγοντας διοίκηση γιατί είναι πάντα πιθανό κάτι τέτοιο (πληρώνει ο Αλαφούζος τώρα αλλά θα συνεχίσει;).

Στα αγωνιστικά τώρα βλέπει κανείς μια ομάδα που ξέρει τι θέλει μέσα στο γήπεδο. Παίζει στρωτό ποδόσφαιρο όσο και όταν μπορεί (πολλά γήπεδα είναι χωράφια, όπως και το ΟΑΚΑ χθες) και βρίσκεται με κλειστά μάτια μέσα στο γήπεδο. Φυσικά σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει η ομοιογένεια, καθώς πολλοί από τους παίχτες βρίσκονται μαζί και από την περσινή χρονιά. Η χημεία άλλωστε δεν χτίζεται σε μια μέρα. Από εκεί και πέρα το μεγάλο ταλέντο που κουβαλάνε παίχτες όπως ο Μπουζούκης, ο Χατζηγιοβάνης, ο Χατζηθεοδωρίδης και ο Μαυρομμάτης (είναι και άλλα παιδιά απλά οι συγκεκριμένοι αγωνίζονται περισσότερο) ήταν ένας παράγοντας που δεν υπολόγιζε κανείς μας μέχρι να ξεκινήσει το πρωτάθλημα.

Φυσικά όλα αυτά τα πιστώνεται το δίδυμο Νταμπίζα-Δώνη που έχτισε την ομάδα από το μηδέν, που κρατάει τις ισορροπίες μέσα στην ομάδα και που κρατάει την ομάδα ενωμένη σαν μια οικογένεια. Εδώ να δώσουμε και πολλά κρέντιτ σε παίχτες όπως ο Κουρμπέλης (αρχηγός), ο Κάτσε, ο Κολοβέτσιος, οι Ινσούα-Γιόχανσον-Κουλιμπαλί αλλά και ο φανταστικός φέτος Σωκράτης Διούδης (δεν αξίζει μια κλήση στην Εθνική;;;).

Άλλωστε νοοτροπία νικητή αποκτάς μέσα από δύσκολους αγώνες και καταστάσεις, μέσα από τις οποίες βγήκαν αλώβητοι οι παίχτες του Γιώργου Δώνη (Καραΐσκάκη, Τρίπολη, Βικελίδης), έχοντας και δυσκολίες (όπως ο τραυματισμός του Διούδη μέσα στο Καραΐσκάκη, με τον Κότσαρη να είναι πολύ καλός παρότι αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην Σούπερλιγκ) αλλά και ομάδες οι οποίες στην έδρα τους μασάνε σίδερα.

Για να κλείσω κιόλας, η Ελλάδα έχει παίχτες με ταλέντο και αυτό φαίνεται συνεχώς. Το θέμα είναι να δίνονται ευκαιρίες σε νεαρούς ποδοσφαιριστές και να υπάρχει σωστή διαχείριση τους. Αν οι ομάδες αποκτήσουν αυτή την νοοτροπία τότε κερδισμένο θα βγει όλο το Ελληνικό ποδόσφαιρο.

#CultPonas