Το Football Manager δεν είναι παιχνίδι αλλά τρόπος ζωής

Κλείνει κι αυτή η χρονιά και δεν θα μπορούσα να παραλείψω ένα μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας, τόσο της δικής μου όσο και των περισσότερων (φαντάζομαι) ακόλουθων της σελίδας. Μιλάω για το Football Manager που για άλλη μια χρονιά μας κράτησε συντροφιά όσο τίποτα άλλο, τις κρύες νύχτες του χειμώνα κι όχι μόνο.

Γενικά, είμαι της άποψης πως το FM δεν είναι παιχνίδι για πολλούς, δεν είναι σίγουρα όμως για όσους κάνουν Save-Load και μετά κατηγορούν τη match engine πως φταίει για τα κακά της μοίρας τους. Δεν είναι κακό να αποτυγχάνουμε, δεν είναι ένα παιχνίδι που έχει σκοπό να «τερματίσεις» κάπου και στην τελική, πιο γλυκό είναι να κάνεις μια νίκη μετά από 13 σερί ματς στον πάτο της βαθμολογίας παρά να κάνεις load-save για να νικήσεις ένα διαολοματς. Το FM είναι παιχνίδι υπομονής, πειραματισμών και μεγάλης αγάπης για αυτό που κάνεις.

Επίσης, θεωρώ πως με τον τρόπο που φτιάχνεται πλέον, είναι ένα παιχνίδι που θέλει όσοι παίζουν να κάθονται και να το φιλοσοφούν και να ψάχνονται με αυτό. Έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που απλώς πατούσαμε space, περιμένοντας να πάμε από το ένα ματς στο άλλο, δίχως να μας ενδιαφέρει τι συμβαίνει μέσα στην εβδομάδα και μεταξύ των αγώνων: πλέον δοκιμάζονται συνεχώς οι σχέσεις μεταξύ των παικτών και του προπονητή, οι αλληλεπιδράσεις μαζί τους είναι συνεχείς, ενώ και η προπόνηση περνάει από τα χέρια μας και παίζει τεράστιο ρόλο στο πώς θα αποδώσει στον αγώνα.

Πριν 10 χρόνια μπορούσες να μπεις στον αγώνα απλώς βάζοντας ένα σύστημα, δίχως ούτε μία οδηγία. Αυτό άλλαξε, οι οδηγίες και οι φιλοσοφίες κάνουν όλη τη δουλειά κι εδώ είναι που πιστεύω πως το FM έχει σκόπιμα εξελιχθεί έτσι για να «διώξει» όσους παίζανε μονάχα για να νικάνε κι αυτούς που κόντευαν να σπάσουν το space, αδιαφορώντας για το σημαντικότερο μέρος του παιχνιδιού που δεν είναι απλώς να παίξεις τον αγώνα στο τέλος της εβδομάδας, αλλά να είσαι ο προπονητής της, από τη μέρα που την αναλαμβάνεις και για κάθε μία μέρα της χρονιάς.

Το FM πλέον σημαίνει να είσαι τακτικάριος, να φτιάχνεις υγιείς (ή όχι) σχέσεις με τους παίκτες σου, να μιλάς με τα ΜΜΕ και να φτιάχνεις φιλίες και κόντρες μαζί τους, να μαλώνεις με τον αντίπαλο προπονητή ή να «γλείφεις» τον κόουτς της ομάδας από την οποία θες να τσιμπήσεις παίκτη. Το FM σημαίνει 15ωρα σερί στον υπολογιστή, κοιτώντας απορημένος γιατί δεν βγήκε το καταραμένο το σύστημα ενώ στο μπλοκάκι έκανες τέσσερις ώρες για να το φτιάξεις και να τους κρατήσεις όλους ευχαριστημένους.

Το FM είναι η δουλεμένη στημένη φάση στο πρώτο δοκάρι που θα σε σώσει από υποβιβασμό, το πουλέν της U21 που είχε potential ένα αστέρι κι εσύ τον έκανες ενδεκαδάτο, είναι να νικάς τον προπονητή που σε υποτίμησε πριν το ματς, είναι ο τραυματισμός της μεταγραφής που έφερες μετά βαΐων και κλάδων και μετά από ενδελεχές σκάουτινγκ, για 9 μήνες. Το FM είναι ένα βάσανο, ένα ταξίδι δίχως βέβαιη επιτυχία κι αυτό είναι που το έχει κάνει διαχρονικά πανέμορφο. Κι ας έχω σπάσει οθόνη επειδή το στόπερ μου έκανε πάσα στον τερματοφύλακα λες και τον σκότωνε σε τετ α τετ…