Τον Ιούνιο του 2011 έρχεται στο φως υπόθεση στημένων αγώνων που πήρε την ονομασία “Κοριόπολις”. Πάνω από 100 κατηγορούμενοι, ανάμεσά τους πασίγνωστα ονόματα όπως ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο Αχιλλέας Μπέος, ο Γιάννης Κομπότης, ο Αβραάμ Παπαδόπουλος, ο Κώστας Μενδρινός κ.α., οι οποίοι έπεσαν τελικά στους 85, μετέπειτα έγιναν 56, ώστε να καταλήξουμε τελικά στους 26 που δικάστηκαν στις 18/01 και τελικά να κριθούν ένοχοι μόλις 11.
Σε αυτό το άρθρο δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε τη δουλειά της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Αν και κατά πόσο αυτή είναι αδιάφθορη ή μη, δεν είναι δικό μας θέμα. Εξάλλου, έκριναν με βάση το κατηγορητήριο και σύμφωνα με αυτό κατέληξαν στην αθώωση των περισσοτέρων. Δικηγόροι δεν είμαστε και ούτε θέλουμε να γίνουμε.
Ωστόσο, δε γίνεται να μην αναφέρουμε κάποια θέματα που ίσως ξινίζουν. Όπως για παράδειγμα, κάτι περιέργες ανατροπές (διπλό ημίχρονο/άσο τελικό), κάτι ομάδες που ήταν σάκος του μποξ όλη τη χρονιά και ξαφνικά να ρίχνουν τρία και τέσσερα γκολ, διαιτητές να κάνουν λάθη που κανονικά δε θα έπρεπε εφόσον αγωνίζονται στην Super League, την κορυφαία διοργάνωση στην χώρα (πλάκα κάνουμε, όλοι ξέρουμε ότι σαν την Football League δεν έχει) κοκ. Και για να προλάβω όλους αυτούς που θα πουν “άμα έχεις αποδείξεις, πάνε δώστες στη δικαιοσύνη, αλλιώς μη μιλάς”, θα απαντήσω απλά πως κι εγώ μαζί σας είμαι. Κι εφόσον η Ελληνική Δικαιοσύνη αποφάσισε ότι δεν υπήρχαν τέτοια φαινόμενα (τουλάχιστον όχι σε τέτοια έκταση, αφού 11 κατηγορούμενοι κρίθηκαν ένοχοι), άρα δεν έχει νόημα να συζητάμε.
Άραγε τελικά υπήρξε “Κοριόπολις”; Πρακτικά όχι. Έχει σημασία να συζητάμε επομένως για στημένους αγώνες; Μάλλον όχι. Εφόσον όλα λειτουργούν ρολόι στο ελληνικό ποδόσφαιρο, μπορούμε να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε το υψηλού επιπέδου θέαμα, τις άψογες διαιτησίες, τους ποδοσφαιριστές να τα δίνουν όλα σε κάθε ματς και πάει λέγοντας. Αλλά μην απορείτε που κάθε χρόνο, όλο και περισσότερος κόσμος γυρνάει τις πλάτες του στο ελληνικό ποδόσφαιρο και προτιμά να κάτσει σπίτι του και να βλέπει ξένα ματς από το να πηγαίνει στο γήπεδο.
