Και το 3019 θα βλέπουμε Supernatural

Δεν ξέρω πόσοι Supernatural οπαδοί υπάρχουμε εν έτει 2019 πλέον. Η σειρά παίζεται από το 2005 (!!!!) και προφανώς υπάρχουν μακριοβιότερες σειρές, αλλάμιλάμε για 14 σεζόν ήδη και απ’ότι φαίνεται η σειρά ανανεώνεται συνεχώς και μπορεί να πάει και μέχρι το 3005. Σε περίπτωση που οι ηθοποιοί έχουν μάθει πως θα είναι αθάνατοι από τους χαρακτήρες τους.

Για την ώρα, τουλάχιστον για μένα, η σειρά παραμένει διασκεδαστική και αυτό το πατροπαράδοτο πλέον 40λεπτο της εβδομάδας είναι πάντα καλοδεχούμενο. Δεν ξέρω πόσο εφικτό είναι για κάποιον να δει την σειρά από την αρχή και είναι δύσκολο να πείσεις κάποιον να κάνει κάτι τέτοιο. Γεγονός είναι ότι η σειρά έχει αλλάξει τόσο πολύ και αντικειμενικά η old-school περίοδός της(πριν το 2011) είναι η καλύτερη. Από εκεί και πέρα, αν δεν κάνω σοβαρό λάθος, η σειρά άλλαξε τον δημιουργό της (έκτη σεζόν και μετά) και οι διαφορές λίγο πολύ έγιναν αισθητές. Με εντελώς freestyle χαρακτήρα θα επισημάνω γιατί μου αρέσει η σειρά, γιατί την βλέπω ακόμη και φυσικά τα αρνητικά της.

Την σειρά λοιπόν την βλέπω αν θυμάμαι καλά από την έκτη σεζόν, περιμένοντας δηλαδή καινούργιο επεισόδιο. Άλλοτε θα το δω όταν βγει, κάποιες φορές όμως θα χρειαστεί και 6-7 μαζεμένα να δω λόγω χρόνου. Η πρώτη μου επαφή ήταν κάποτε στο ΣΤΑΡ όταν έπαιζε τις μεταμεσονύχτιες ώρες επεισόδια από τις πρώτες σεζόν. Τις καλές. Αρχικά το έβρισκα λίγο σαχλό με τους δύο πρωταγωνιστές να είναι ατάλαντους γενικά (παρακάτω περισσότερα). Τα επεισόδια ήταν αρκετά ανάλαφρα και δεν έχτιζαν την spooky ατμόσφαιρα των X-Files,να σε κάνει να νιώθεις άβολα και με αγωνία, να σε κάνει το “τέρας” να νιώθεις ανασφάλεια. Όταν άρχισα να το βλέπω κανονικά και όχι σποραδικά, ψήθηκα πολύ με την πλοκήκαι πόσο ψαρωτικά ήταν τα επεισόδια σχετικά με αυτή: οι αφοί Winchester ψάχνουν μαζί με τον πατέρα τους να εκδικηθούν τον δαίμονα που ευθύνεται για τον θάνατο της μητέρας τους. Μέχρι την πέμπτη σεζόν, δενυπήρχε επεισόδιο σχετικό με την πλοκή που να μην είναι γαμάτο. Φοβερές σκηνές, με τους κακούς της υπόθεσης να είναι μεγαλοπρεπείς, σκληροί καριόληδες που προκαλούσαν δέος. Έμπαινε δαίμονας στην σκηνή και υπήρχε αγωνία κανονική. Γιατί το ξεφτίλισαν ρε γαμώτο τόσο και έκαναν τους δαίμονες ΤΟΣΟ γιωτόμπαλα σταδιακά.

Σκηνάρες δεν ξαναγυρίστηκαν έκτοτε (τα λινκ για τους μυημένους).

Πχ η πρώτη εμφάνιση του Castiel…

Γρήγορα η σειρά ξέφυγε και προφανώς η υπόθεση κάθε σεζόν ήταν διαφορετική από την προηγούμενη, αφού κάθε φορά τα αδέρφια έπρεπε να αντιμετωπίσουν έναν νέο κακό που θα κατέστρεφε τον κόσμο αλλά και την μοίρα τους την ίδια. Που έχει αλλάξει τόσες πολλές φορές η δύσμοιρη. Αν η σειρά τέλειωνε στην πέμπτη σεζόν θα μιλούσαμε για κορυφή αναμφισβήτητα.

Δεν μας χαλάει που συνεχίζει και γίνονται απίθανα σκηνικά έχοντας τόσα κενά που έχουν αφήσει πίσω. Πεθαίνει κανένας, ανασταίνεται κανένας, που θα έλεγε και ο Αντρέας Ο Άνεργος, έρχονται απίθανα πλάσματα από κάθε διάσταση, κάθε σεζόν έχει αφήσει ένα στίγμα στους πρωταγωνιστές, κάθε φορά τα αδέρφια με του φίλους τους θα ρίξουν την φάπα. Μας κάνει δεν πειράζει, παρά την ευκολία της.

Με χαλάει γιατί η αλήθεια είναι ότι η σειρά έχει πάψει εδώ και καιρό να μου δώσει κάτι ιντριγκαδόρικο που να κρατήσει. Οι νέοι χαρακτήρες της είναι αδιάφοροι, οι τελευταίοι που μου άρεσαν αλλά δεν κράτησαν πολύ είναι οι (σπόιλερ, κάνε κλικ εδώ) και οι υπόλοιποι (σπόιλερ, κλικ) που έδωσαν έναν old school χαρακτήρα στην πλοκή. Πλέον δυστυχώς λείπει πάρα πολύ και ο υπέροχος. O τελευταίος θαρρώ ότι ήταν ο πιο ταλαντούχος που έχει παίξει στην σειρά και ως χαρακτήρας πάντοτε ενδιαφέρων και απρόβλεπτος. Με χαλάει που έχουν κάνει (ξαναλέω) τους δαίμονες να είναι τόσο γιωτόμπαλα.

Πολλά έχουν αλλάξει. Το χιούμορ που διαχρονικά χαρακτηρίζει την σειρά υπάρχει ενίοτε, έχει να δώσει ακόμη και υπάρχουν επεισόδια που σώζονται αποκλειστικά λόγω αυτού.

Απογοητευτικό ήταν πάντως που στην προηγούμενη σεζόν έγινε το (αχρείαστο) αστειάκι για τον Τραμπ. Εντελώς εκτός ύφους της σειράς. Δεν πειράζει, πάλι αγαπάμε.

Από εκεί και πέρα το σάουντρακ είναι πάντοτε ωραίο, γνωστά λίγο πολύ κλασικά ροκ κομμάτια από όλο το 70’ς και 80’ς ρεπερτόριο, κομματάρες σχεδόν πάντα αλλά ενώ το ευχαριστιέμαι δεν μπορώ να πω ότι έχω ειλικρινά συνδέσει τα άσματα με τις σκηνές. Δεν συγκλονίζουν όπως στο Peaky Blinders πχ. Είναι τραγούδια που αγαπώ και μ’αρέσει να τα ακούω αλλά κάποιες φορές το επεισόδιο είναι χλιαρό και ενώ ταιριάζει στην σκηνή,δεν το ευχαριστιέμαι πολύ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η παρακάτω σκηνή. Γενικά προσπαθούν αρκετές φορές με ένα υπέροχο άσμα να δώσουν χρώμα αλλά δεν πετυχαίνει πάντα.

Από εκεί και πέρα, οι (κομπάρσοι) ηθοποιοί στην πλειοψηφία τους κάνουν διαγωνισμό για το ποιος/α είναι πιο ατάλαντος/η. Από την η πρώτη σεζόν. Απίστευτο, θέλει προσπάθεια να βρίσκεις πάντοτε κάποιον/α που στην καλύτερη θα είναι αδιάφορος/η. Δυστυχώς πλέον λείπουν πολύ συχνά  και οι όμορφες παρουσίες. Στις παλαιότερες σεζόν η κόρη του γελαδάρη στη μέση του πουθενά, που θα είχε πρόβλημα με κάποιο φάντασμα / οτιδήποτε και τα αγόρια πήγαιναν να βοηθήσουν εκεί, θα ήταν θεά. Τώρα πλέον έρχονται κάτι αδιάφορα πιτσιρίκια που δεν απασχολούν και συγκινούν κανέναν. Ενώ για τον γυναικείο πληθυσμό, εντάξει, έχετε το πρωταγωνιστικό δίδυμο και πόσους άλλους ηθοποιούς – μοντέλα έτοιμους από τα εξώφυλλα του Esquire. Ρε μήπως μεγαλώσαμε τόσο; Αντικειμενικά μιλώντας, συγκρίνετε τις παρουσίες στις πρώτες σεζόν με τις τωρινές και θα δείτε διαφορές.

Γιατί έγραψα σχεδόν μόνο για μειονεκτήματα; Γιατί τόση γκρίνια; Γιατί συνεχίζεις να το βλέπεις;

Γιατί λίγο πολύ το Supernatural είναι ένα κομμάτι της ζωής μου και μεγαλώνω με αυτό. Αυτά τα 40 λεπτά κάθε εβδομάδας με κάνουν να δραπετεύω και μολονότι αρκετές φορές συζητάω με φίλους “πωπω πως το έχουν γαμήσει τόσο πολύ”, στο τέλος πάντα συμφωνούμε στο “μακάρι να μην τελειώσει ποτέ”. Καλά να είμαστε, θα το βλέπουμε.