Σήμερα ο Αντριάνο έχει γενέθλια. Ένας παίκτης που αποτελεί συνώνυμο της αυτοκαταστροφής, όμως αγαπήθηκε όσο λίγοι και σίγουρα όσοι τον θυμόμαστε να παίζει, ξέρουμε πως ήταν ένας από αυτούς που δεν γινόταν να μην λατρέψεις για το στιλ του: μέγας μπαλαδόρος, μυαλωμένος, πάρα πολύ δυνατός, έπαιζε σέντερ φορ αλλά και σε όλες τις θέσεις πίσω από αυτόν και κυρίως είχε κάτι για το οποίο όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα το μνημονεύουμε ως αξεπέραστο: το δυνατότερο σουτ όλων των εποχών.
Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσε ακόμα να παίζει μπάλα. Δεν τον πήραν τα χρόνια. Άντε, θα μπορούσε να είχε αποσυρθεί πέρσι ή πρόπερσι, σε ένα γεμάτο γήπεδο όπου όλοι, φίλοι και «εχθροί» τον καταχειροκροτούν για την προσφορά του στο ποδόσφαιρο. Η οποία, κακά τα ψέματα, ήταν μεγάλη κι αυτό γιατί ήταν ένας τύπος ποδοσφαιριστή που δύσκολα μπορείς να τον ξαναβρείς: ο Αντριάνο ήταν ένας και μοναδικός.
Βλέπετε, πολλοί έχουν τα χαρακτηριστικά ενός «νέου Μαραντόνα», «νέου Μέσι» κι ούτω καθεξής, η λίστα άλλωστε είναι ατέλειωτη. Όμως, ποιος ποδοσφαιριστής μπορούσε να έχει έστω και σε πρώιμο στάδιο τα χαρακτηριστικά του Αντριάνο; Ήταν 1,90 όμως δεν ήταν βαρύς. Ήταν δυνατός μα και ευέλικτος. Ήταν σέντερ φορ που έπαιζε με πλάτη αλλά και στο ένας εναντίον ενός, σε κατέστρεφε. Είχε κάθετη πάσα και σούτ – διάολο.
Τόσο φονικό που μιλάμε για καβγάδες ατελείωτους για το ποιος θα έπαιρνε την Ίντερ ή την εθνική Βραζιλίας στα PES την εποχή της ακμής του Βραζιλιάνου παιχταρά. Παίκτη με shot power 99, με ντρίπλα απίστευτη, κεφαλιά εξαιρετική κι όλα τα σχετικά. Συνήθως κατέληγε το φιλαράκι μου να τον παίρνει και να τον αχρηστεύει σε θέση δεξιού εξτρέμ όπου απλά συνέκλινε και σούταρε, ενώ εγώ τον γλεντούσα με τους Αϊμάρηδες και τους Ντ’ Αλεσάντρους της εποχής.
Ο Αντριάνο είναι μύθος διότι μας απέδειξε πως οι ποδοσφαιριστές είναι κοινοί θνητοί, ικανοί για το καλύτερο μα επιρρεπείς στο χειρότερο. Άνηκε άνετα στους δέκα καλύτερους ποδοσφαιριστές στον κόσμο στην ακμή του κι έπειτα, εν μία νυκτί εξαφανίστηκε, έμπλεξε με ναρκωτικά και συμμορίες, ενώ πριν από αυτά η κατάθλιψη τον είχε «νικήσει».
Ο Χαβιέ Ζανέτι είχε πει πως «ο Αντριάνο ήταν η μεγαλύτερη ήττα της καριέρας μου. Δεν κατάφερα να τον τραβήξω έξω από την κατάθλιψη κι αυτό με πονά».
Μπορεί να ξεχαστούν τα κατορθώματά του εντός γηπέδου και το πόσο απίθανος ήταν στα παιχνίδια της εποχής όμως πραγματικά ελπίζω ποτέ να μην ξεχαστεί ο άνθρωπος Αντριάνο. Αυτός που πάλεψε και βγήκε από τις φαβέλες της Βραζιλίας, που έδειξε πως εάν προσπαθήσεις πραγματικά για τα όνειρά σου, θα καταφέρεις πολλά.
Ακόμα και η παρακμή του, είναι ένα παράδειγμα για το ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να μιλάει για τις φρίκες που κρύβει μέσα του, να εκφράζει όσα αισθάνεται έτσι ώστε να λάβει βοήθεια. Μακάρι η ιστορία του Αντριάνο να είναι η απαρχή για να σωθούν πολλοί αθλητές που υποφέρουν από κατάθλιψη και το κρύβουν επειδή στα σπορ υποτίθεται πως μονάχα οι «δυνατοί» επιβιώνουν.
Κι εύχομαι να βγει από το βούρκο που έχει πέσει και τα επόμενα χρόνια να ακούμε το όνομά του και να αντιδρούμε όπως πραγματικά πρέπει: μονάχα με χαμόγελο.
Ισως σας αρεσει
