Minanda, το μεγαλύτερο δεκάρι που δεν υπήρξε ποτέ

Ασίστ και γκολ κι απευθείας φάουλ και περιβραχιόνιο στα χέρια και το 10 στην πλάτη (σε κάποια PES είχε το 11 αλλά η αλλαγή έπρεπε να γίνει). Ο άνθρωπος από τον οποίο ξεκινούσε η ενδεκάδα και η μοναδική ποιοτική επιλογή σε ένα ρόστερ πλασμένο από μέτριους (στην καλύτερη), ταπεινούς άμπαλους συμπαίκτες. Η όαση στην έρημο της PES United, της πιο αγαπημένης μας φανταστικής (στην κυριολεξία) ομάδας του κόσμου.

Άνω του μετρίου τεχνική, σχετικά ψηλό κορμί και αργός, σήκωνε κεφάλι κι έβλεπε γήπεδο. Βέβαια, πού να την έδινε την μπάλα; Στον Iouga και στον Valeny ή στον Espimas, τον Ruskin και τον Ximelez; Μια τραγωδία περνούσε κι αν ήταν αληθινός παίκτης, σίγουρα θα είχε ζητήσει μεταγραφή για άλλες πολιτείες. Δεν ήταν οι κάθετές του για τον Castolo και τον Ordaz, όσο κι αν ήταν τρελό πουλέν ο πρώτος λόγω ταχύτητας (και μηδενός άλλου), ούτε για τον Huylens που ήταν παστελωτής αλλά γέρος και αργότερα κρέμασε τα παπούτσια του.

Εάν ως τώρα δεν καταλαβαίνετε για ποια υπερομάδα μιλάω, καλό είναι να βγείτε από το άρθρο, για όλους τους υπόλοιπους θέλω να πω πως ο Minanda ήταν ο Ρικέλμε των φτωχών, ο άνθρωπος που εάν η PES United ήταν ένας ασπρόμαυρος καμβάς, αυτός ήταν μία ποικιλία από τα πιο φωτεινά χρώματα.

Θα ήθελα τρελά να δω τον Minanda στη Ρεάλ ως αντι-Ζιντάν ή εάν θα χωρούσε στην Μπαρτσελόνα με Ροναλντίνιο-Ανρί-Ετό. Εάν έπαιζε μπάλα στα αλήθεια, θα ήταν το δεκάρι που θα έπαιρνε τη σκυτάλη από τον Ρουί Κόστα στην εθνική Πορτογαλίας, μιας και ήταν Πορτογάλος.

Δεν γνωρίζω ποιος άρρωστος νους σκέφτηκε κι επινόησε την PES United, ξέρω όμως πως ό,τι είχε στο μυαλό του το πέτυχε, κι ακόμα παραπάνω: μας έκανε να πορωθούμε με μια ομάδα πραγματικά ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ, τόσο από την άποψη υπόστασης όσο και από το γεγονός πως δεν υπήρχε στον αγωνιστικό χώρο και όσο PES κι αν ήξερες, το save με την PES United θα ήταν πάντοτε το πιο κοπιαστικό και δύσκολο.

Γεια σου Minanda μάγκα, που έμεινες για μια ζωή πιστός στην πιο τίμια αμπαλομάδα όλων των εποχών.