Ο Τιτάνας Όλιβερ

Πριν λίγο καιρό εν ώρα εργασίας λαμβάνω μήνυμα από παλαιό φίλο και συνοδοιπόρο:

“Πότε θα κάνουμε μια ωδή στο τέρας που ακούει στο όνομα Oliver Kahn? Με αφορμή την αντίδραση του Κέπα κιόλας? Γέμισε ο κόσμος γατάκια…”. Η απάντηση ήταν “Ο Καν θα τον είχε αρπάξει και θα τον είχε κάνει μάυρο στο ξύλο”.

Ήταν που ήταν στα υπόψη, η αφορμή ήρθε ότι όπως ορίζει το πετυχημένο και αξιοθαύμαστο διοικητικό μοντέλο της Μπάγερν, ο Όλιβερ προορίζεται για πρόεδρός της. Ακόμη ένας θρύλος του συλλόγου, θα αναλάβει τα ηνία της.

Τα αρχικά βήματά του έγιναν στην Καλσρούη το 1987, όπου είχε και το καρακάλτ κούρεμα που βλέπετε παρακάτω. Μεγαλύτερο παράσημό του πέρα από την μεταγραφή του στην Μπάγερν (1994), ήταν οι ημιτελικοί του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ (1993-1994).

Δεν θα περάσει πολύς καιρός (1996) όταν θα σηκώσει το πρώτο Ευρωπαϊκό τρόπαιο με τους Βαυαρούς (ΟΥΕΦΑ). Θα ακολουθήσει και το μετάλλιο πρωταθλητή με την Γερμανία στο Euro εκείνης της χρονιάς.

“Οταν δέχομαι γκολ είναι προσβολή για μένα”.

Αυτο-γαλουχημένος με την παραπάνω ατάκα, ο Καν δίπλα σε παικταράδες και ηγέτες σαν τον Ματέους, τον Έφενμπεργκ χτίζει το δικό του γερμανικό ατσάλι. Χτίζει παράλληλα και μια καριέρα όπου τα αγωνιστικά χτυπήματα είναι κάθε άλλο παρά αμελητέα.

Ο τελικός του 1999. Χωρίς να έχει ιδιαίτερη δουλειά σε όλο τον τελικό, δέχθηκε 2 γκολ στις καθυστερήσεις του αγώνα.

“Μερικοί πήγαν για ύπνο, άλλοι στο πάρτι. Εγώ ήμουν με τους γονείς μου κοιτάζοντας απλά το τραπέζι. Ήταν ένα μεγάλο σοκ. Θα κατακτούσαμε τον τίτλο μετά από 23 χρόνια. Ήταν η πιο σκληρή ήττα που θυμάμαι. Χρειαζόμασταν τουλάχιστον μια χρονιά να επανέλθουμε.

Το έκανε το 2001. Ποιος ξεχνάει την πιο όμορφη στιγμή ίσως στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ; Ο Κανιθάρες είχε κάνει τα αδύνατα δυνατά εκείνη την μέρα, παρ’όλα αυτά έχασε τον 2ο συνεχόμενο τελικό του. Ο Καν, ηττημένος στον ανεπανάληπτο τελικό του 1999, αγνοεί τους πανηγυρισμούς και σπεύδει κοντά του να τον πανηγυρίσει. Σε εκείνον τον αγώνα ψηφίστηκε και ως ο καλύτερος παίκτης.

Την επόμενη χρονιά είχε ακόμη μια πικρόχολη εμπειρία που τον στιγμάτισε: το Μουντιάλ του 2002. Ήταν ο πρωταγωνιστής μιας Γερμανίας που είχε περιορισμένες δυνατότητες, το ατσάλι του Καν ωστόσο ήταν αυτό που την οδήγησε στον τελικό με την Βραζιλία.

Δεχόμενος μόλις ένα γκολ μέχρι τον τελικό, ο Καν πήγαινε ολοταχώς να το πάρει μόνος του.  Στον τελικό έπαιξε με έναν μικροτραυματισμό στο δεξί του χέρι. Μέχρι εκείνο το ολέθριο λάθος που έδωσε προβάδισμα και τελικά τον τίτλο. Αυτό που έμεινε στο τέλος ήταν ο τίτλος του καλύτερου παίκτη του τουρνουά.

Μετά τον αγώνα δεν υπήρξε καμία δικαιολογία για τον τραυματισμό του και το λάθος του. Είχε βάλει την Γερμανία ξανά στο προσκήνιο.

Συνέχισε αργότερα με 4 ακόμη πρωταθλήματα, μέχρι που αποσύρθηκε το 2008, δεχόμενος το standing ovation από 50000 θεατές.

Η ηγετική του προσωπικότητα αδιαμφισβήτητη. Αυτό που αμφισβητούνταν συχνά ήταν οι πρακτικές του στο γήπεδο. Σφαλιάρες και μανούρες σε παίκτες, διαιτητές και αντιπάλους χωρίς πολλά πολλά.

Το βίντεο είναι χαρακτηριστικό.

O Kαν δεν είχε έρθει ποτέ στον κόσμο αυτό να κάνει την ζωή συμπαικτών και αντιπάλων εύκολη. Δεν ανέχονταν το λάθος, δεν ανέχονταν την ηττοπάθεια. Θαρρείς ότι ήταν πάντα νευριασμένος και δεν τον ικανοποιούσε τίποτε, ούτε μια λυτρωτική νίκη.

Δεν υπάρχει πιο κατάλληλη δήλωση πέρα από αυτής του τέως συμπαίκτη του Μεμέτ Σολ:

“Φοβάμαι δύο πράγματα σε αυτή την ζωή. Τον πόλεμο και τον Όλιβερ Καν”. 

Αυτός ήταν ο Καν. Αυθεντικός, έτοιμος να κυληστεί στον βούρκο αν χρειαζόνταν για να πάρει κεφάλια αντιπάλων και συμπαικτών όταν το θελήσει μεν, ιπποτικός και θιασώτης του fair play στην κατάλληλη στιγμή δε.

Όπως στην γκολάρα που έφαγε από τον Τζέι Τζέι Οκότσα το 1993.

Ο μάστορας παραδέχεται ακόμη και σήμερα το μεγαλείο του, όπως είχε τουϊτάρει 3 χρόνια πριν, ανήμερα της επετείου του γκολ, ότι ακόμη τον ζαλίζει.

Exakt 23 Jahre ist das sensationelle Tor von Jay-Jay Okocha heute her – und mir ist immer noch schwindelig…

— Oliver Kahn (@OliverKahn) August 31, 2016

Το ατσάλι της προσωπικότητάς του, η ηγετική του περσόνα σε συνδυασμό με τις ικανότητές του κάτω από τα δοκάρια, του δώσανε τα παρατσούκλια “Ο Τιτάνας” και “Vol-Kahn-no”.

Ο Καν δεν συγκαταλέγεται μόνο στους κορυφαίους τερματοφύλακες του αθλήματος, αλλά ανάμεσα και στις σπουδαιότερες προσωπικότητες που έχει δει ποτέ το ποδόσφαιρο. Μιλάμε για παραπάνω από 550 εμφανίσεις, αμέτρητα προσωπικά και ομαδικά παράσημα που ωχριούν μπροστά στην εμβληματική περσόνα του. Δεν το λέμε εμείς αυτό αλλά ο ίδιος:

“Είναι μονοδιάστατο να ισχυριζόμαστε ότι σε μια καριέρα το μόνο που μετρούν είναι οι τίτλοι. Δεν έχει κανένα νόημα να έχεις κερδίσει 1000 τίτλους και να είσαι ένα ηλίθιο άτομο”.

Θα έχει τρομερό ενδιαφέρον τώρα να τον δούμε σαν πρόεδρο της Μπάγερν. Η εξωγηπεδική περσόνα του δεν έχει καμία σχέση με την εκρηκτική αντίστοιχη των γηπέδων. Είναι επιχειρηματίας, οικογενειάρχης (όπως όλοι οι πρόεδροι της Μπάγερν έχει κάτι και αυτός συζυγικές ατασθαλίες), σπανίως θα πει κάτι και ακόμη πιο σπάνια θα προκαλέσει. Πως θα είναι όταν θα αναλάβει τα ηνία του αγαπημένου του συλλόγου;

Αναμένουμε διακαώς να το μάθουμε. Οι θρύλοι φεύγουν αλλά τουλάχιστον τους έχουμε ξανά σε προσκήνιο να τους απολαμβάνουμε.