Στις 20 Μαρτίου 1990 φεύγει από τη ζωή ο Λεβ Γιασίν, κατά πολλούς ο κορυφαίος τερματοφύλακας όλων των εποχών. Στην πλούσια τροπαιοθήκη του συγκαταλένονται 5 τίτλοι πρωταθλήματος ΕΣΣΔ και 3 κύπελλα με την Ντιναμό Μόσχας και η Χρυσή Μπάλα το 1963, όντας ο μοναδικός τερματοφύλακας που το έχει καταφέρει ποτέ. Πάμε να πιάσουμε όμως την ιστορία από την αρχή.
Γεννημένος στις 22 Οκτωβρίου 1929 στη Μόσχα από εργάτες γονείς, θα βρεθεί σε πολύ μικρή ηλικία να δουλεύει σε εργοστάσιο κατά την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου για να στηρίξει, μαζί με χιλιάδες άλλα παιδιά, την προσπάθεια της Σοβιετικής Ένωσης στον αγώνα της κατά των ναζί. Αργότερα, βρέθηκε να δουλεύει σε στρατιωτικό εργοστάσιο, όπου τον παρατήρησαν να παίζει με την ομάδα του εργοστασίου και τον κάλεσαν να παίξει στην ομάδα νέων της Ντιναμό Μόσχας.
Η αρχή στην Ντιναμό Μόσχας δεν ήταν ιδανική. Ενώ είχε αγωνιστεί σε ένα φιλικό το 1950, μέχρι το 1953 δεν είχε καταφέρει να αγωνιστεί σε επίσημο αγώνα. Μάλιστα, περιμένοντας το ντεμπούτο του, αγωνιζόταν παράλληλα και ως τερματοφύλακας της ομάδας χόκεϊ επί πάγου της Ντιναμό, με την οποία κατάφερε να κερδίσει το κύπελλο ΕΣΣΔ, ενώ έφτασε να είναι και ο τρίτος τερματοφύλακας της ΕΣΣΔ εκείνη την περίοδο.
Για καλή τύχη όμως του ποδοσφαίρου, ο Γιασίν άρχισε να παίρνει φανέλα βασικού με τα χρώματα της Ντιναμό κι έτσι ξεκίνησε ο θρύλος του. Θα συμπληρώσει περισσότερες από 300 συμμετοχές με την ρώσικη ομάδα ενώ και με τα χρώματα της ΕΣΣΔ θα καταγράψει 74 συμμετοχές, κατακτώντας το Ευρωπαϊκό Κύπελλο (Κύπελλο Εθνών τότε) του 1960, στο οποίο θα φτάσει και στον τελικό του 1964 αλλά θα ηττηθεί από την Ισπανία. Επίσης, με τον Γιασίν κάτω από τα δοκάρια, η ΕΣΣΔ θα φτάσει μέχρι τους 4 του Μουντιάλ του 1966, η καλύτερη θέση που κατέγραψε ποτέ. Η ”μαύρη αράχνη”, όπως ήταν το παρατσούκλι του γιατί ήταν συνέχεια ντυμένος στα μαύρα, εκτός από τη Χρυσή Μπάλα, έχει μπει και στην κορυφαία ενδεκάδα του 20ου αιώνα στις περισσότερες ψηφοφορίες που έχουν πραγματοποιηθεί.
Γιατί όμως όσοι τον είδαν (και όχι μόνο) λένε πως έφερε επανάσταση στο ποδόσφαιρο; 150 αποκρούσεις πέναλτι (οι περισσότερες στην ιστορία του ποδοσφαίρου) και πάνω από 270 clean sheets θα ήταν 2 ικανοποιητικοί λόγοι. Αλλά δεν είναι. Και αυτό συμβαίνει απλούστατα γιατί ο λόγος για τον οποίο θαυμάζουμε τους σημερινούς τερματοφύλακες και το πως αγωνίζονται μέσα στον αγωνιστικό χώρο, οφείλεται εν πολλοίς στις καινοτομίες που εισήγαγε ο Γιασίν. Με πρώτη και σημαντικότερη (κατ’εμέ) το γεγονός πως δεν έμενε στερεωμένος κάτω από την εστία, όπως συνήθιζαν τότε οι τερματοφύλακες) αλλά έβγαινε αρκετά μακριά από το τέρμα του είτε για να ανακόψει την επίθεση αντιπάλου είτε για να προωθήσει το παιχνίδι της ομάδας του. Σε αυτό συνέβαλε καθοριστικά και το γεγονός ότι με το που έπιανε κάποιο σουτ, έβγαζε κατευθείαν την ομάδα του στην αντεπίθεση πετώντας τη μπάλα με τα χέρια στους προωθημένους συμπαίχτες του, κάτι πρωτάκουστο για την εποχή του. Επιπλέον, αξίζει να αναφερθεί και το ότι ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποίησε τις γροθιές του για να διώξει την μπάλα όταν αυτή πήγαινε στην περιοχή του, όταν οι τερματοφύλακες της εποχής έκαναν τα πάντα για να την πιάσουν, πέφτωντας πολλές φορές σε λάθη. Τέλος, ήταν από τους πρώτους που καθοδηγούσε τους αμυντικούς του στο πως να στηθούν μέσα στο γήπεδο και πως να αμύνονται. Φώναζε μάλιστα τόσο πολύ που η γυναίκα του παραπονιόταν πως την ενοχλούσε που φώναζε τόσο πολύ κατά τη διάρκεια του αγώνα!
Ένας τεράστιος τερματοφύλακας που μπορεί να μην τον προλάβαμε ζωντανά, όμως ο θρύλος του θα ταξιδεύει για πάντα στον χρόνο.
