«Όταν πεθάνω, να με θάψετε με τη σημαία του Παναθηναϊκού»

«Έφυγε»  το πρωί της Τρίτης, στα 88 του χρόνια, ο, εκ των μεγαλύτερων παραγόντων στην ιστορία του Παναθηναϊκού, αλλά και του ελληνικού αθλητισμού γενικότερα, ο «Τυφώνας» Θανάσης Γιαννακόπουλος. Ίσως η χαρακτηριστικότερη φυσιογνωμία στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ (σίγουρα τα χρόνια που παρακολουθεί αθλητικά δρώμενα ο γράφων), ο Θανάσης Γιαννακόπουλος σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή.

Ξεκινώντας από ένα φαρμακείο στη Σπάρτη, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, μαζί με τα αδέρφια του Κώστα και Παύλο, κατάφεραν να χτίσουν τη μεγαλύτερη φαρμακευτική εταιρία στην Ελλάδα, τη «ΒΙΑΝΕΞ», η οποία με τα χρόνια εξελίχθηκε σε έναν πραγματικό κολοσσό, τη σημαντικότερη επιχείρηση του κλάδου στη χώρα.

Παράλληλα, από το 1987 με την εμπλοκή τους αρχικά στον Ερασιτέχνη και στη συνέχεια στην ΚΑΕ Παναθηναϊκός, οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι έγιναν μάλλον οι σημαντικότεροι παράγοντες στην ιστορία των «Πρασίνων». Οι φιγούρες των αδερφών συνδέθηκαν με τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του συλλόγου, με τον Παναθηναϊκό να κατακτά επί των ημερών τους αναρίθμητους τίτλους στο εσωτερικό, καθώς και έξι ευρωπαϊκά τρόπαια.

Κι αν ο Παύλος Γιαννακόπουλος (ο οποίος έφυγε επίσης από τη ζωή πριν λίγους μήνες), είχε τη φήμη του γενναιόδωρου εργοδότη κι επιχειρηματία και της ευγενούς παρουσίας απέναντι σε όλους όσους εργάζονταν γι’ αυτόν ή ήταν αντίπαλοί του, ο Θανάσης, χωρίς να στερείται κι αυτός των χαρακτηριστικών αυτών, ήταν το κάτι διαφορετικό.

Ο αστικός θρύλος αναφέρει για τον Θανάση ότι ήταν ο μόνος παράγοντας στην ιστορία οποιασδήποτε αθλητικής ομάδας (ιδιαιτέρως του βεληνεκούς του μπασκετικού Παναθηναϊκού), ο οποίος δεν έχανε όχι αγώνα, αλλά προπόνηση της αγαπημένης του ομάδας τα χρόνια της δόξας. Το σίγουρο είναι ότι ήθελε να είναι εκεί, να ενισχύει και να υποστηρίζει την ομάδα του σε κάθε της βήμα.

Σε αντίθεση με τον Παύλο, ο Θανάσης δε φοβόταν ποτέ τη σύγκρουση με τους αντιπάλους. Έμειναν στην ιστορία οι ουκ ολίγες δηλώσεις του κατά καιρούς εναντίον του Ολυμπιακού, όντας ένας από τους λίγους ανθρώπους ποτέ που δήλωσαν ανοιχτά «αντιολυμπιακοί» δημοσίως. Κι όμως, ελάχιστοι ήταν αυτοί που κρατούσαν κακία στον Θανάση Γιαννακόπουλο, πράγμα που φάνηκε κι από το σεβασμό που τον αντιμετώπιζαν τόσο εν ζωή, όσο και μετά την είδηση του θανάτου του χθες, οι φίλαθλοι των Πειραιωτών, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο ποσοστό τους.

Για τις εκπληκτικές γραβάτες του Θανάση που άφησαν εποχή δε χρειάζεται να πούμε, έχουν ειπωθεί και γραφτεί τα πάντα. Για τις σπαρταριστές ιστορίες και ατάκες του και τα δεκάδες περιστατικά όπου βοήθησε κόσμο που μπορεί και να μη γνώριζε καθόλου, γράφτηκαν πάρα πολλές γραμμές τα τελευταία εικοσιτετράωρα, από άτομα πολύ σχετικότερα.

Ο λόγος για τον οποίο γράφεται αυτό το κείμενο, πέραν των ευχών για ανάπαυση της ψυχής του εκλιπόντος, είναι για να καταγραφεί η σκέψη πως, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Θανάσης ήταν ο πιο «πρασινοαίματος» παράγοντας όλων των εποχών και σίγουρα εκ των πιο αφοσιωμένων στην ομάδα τους επιχειρηματιών που πέρασαν ποτέ.

Δυστυχώς, ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι ο Θανάσης Γιαννακόπουλος δε θα άντεχε για πολύ. Πέρα από την προχωρημένη του ηλικία και τη βεβαρημένη του υγεία, ήταν ξεκάθαρο το πόσο πολύ του είχε στοιχίσει ο θάνατος των δύο αδελφών του τους τελευταίους 11 μήνες (Του Κώστα στις 29 Απριλίου του 2018 και του Παύλου στις 10 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς).

Οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι, στο μυαλό μου, ήταν πάντοτε άρρηκτα συνδεδεμένοι μεταξύ τους και μπορούσε να καταλάβει κανείς, ακόμη και χωρίς να τους έχει δει ποτέ εκ του σύνεγγυς, το πόσο κοντά ήταν και το πόσο στηρίζονταν ο ένας στον άλλο. Με το θάνατο και του Θανάση, κλείνει μια ολόκληρη εποχή τόσο για την ελληνική βιομηχανία, όσο και για τον ελληνικό αθλητισμό.