Από την κριτική στην θεοποίηση ένα ημίχρονο δρόμος.

Ο αγώνας της Εθνικής μας μέσα στην Βοσνία είναι ότι μπορεί να παρουσιάσει κανείς σε κάποιον εκτός Ελλάδος για να δείξει την ιδιοσυγκρασία πολλών φιλάθλων εδώ στην χώρα μας. Στο ημίχρονο η Εθνική Μυκόνου και οι παίκτες που είναι αδιάφοροι και δεν κάνουν, με την λήξη του αγώνα έγιναν τα παλικάρια μας και οι αγαπημένοι μας κτλ κτλ.

Εντάξει το ζούμε συνεχώς και αυτό δύσκολα θα αλλάξει. Η αλήθεια όμως είναι κάπου στην μέση.

Η Εθνική ούτε έγινε ομάδα έτοιμη για όλα, ούτε όμως είναι ένα σύνολο από αδιάφορους παίκτες. Το αντίθετο μάλιστα. Το θέμα είναι ότι μια εθνική ομάδα μεσαίου επιπέδου που δεν παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο θα έχει και τις αναποδιές, τις γκέλες με ότι αυτό συνεπάγεται.

Μην ξεχνιόμαστε δεν καταφέραμε να περάσουμε από όμιλο με Φινλανδία, Εσθονία και Ουγγαρία. Το αναφέρω γιατί με το άκουσμα του ομίλου του Nations League , ο κόσμος το θεωρούσε δεδομένο ότι θα περάσουμε στο επόμενο γκρουπ δυναμικότητας.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα κατάφερε και έφυγε με τον βαθμό της ισοπαλίας από την Βοσνία (έχοντας μάλιστα και μια πικρία βάσει της έκβασης του αγώνα), είναι πολύ θετικό στο δύσκολο έργο που έχει για πρόκριση στο Euro. Βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς και να βλέπουμε την μεγάλη εικόνα, αν δεν είχαμε πάρει το πέναλτι (ήταν ή όχι δεν θα το σχολιάσω) και την κόκκινη λίγο μετά του Πιάνιτς, τότε τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά.

Ποδόσφαιρο είναι αυτά συμβαίνουν εννοείται, αλλά το πρώτο ημίωρο είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει και τον Άγγελο Αναστασιάδη, αλλά και τους διεθνείς μας. Το σκορ (2-0) μπορούσε να είναι μεγαλύτερο και να λέμε τώρα για συντριβή κτλ κτλ. Εκεί φυσικά ο κόσμος θα ζητούσε μέχρι και να κρεμάσουν τα δελτία των παικτών και πολλά άλλα.

Ταλέντο στην Εθνική ομάδα υπάρχει (όποιος διαφωνεί μάλλον θα πρέπει να κοιτάξει καλά το υλικό), αλλά πρέπει και αυτό το υλικό να δέσει. Να διαμορφωθεί ένα κλίμα οικογενειακό και να μπορέσουν οι παίκτες μας να φτιάξουν ένα καλό υλικό το οποίο θα μπορεί να μας χαρίσει όμορφες στιγμές.

Δεν ήταν χαζός ο Ρεχάγκελ….