Στο σημερινό Ήρθαν για τις Μπύρες τραβάμε αναδρομή στην παράνοια της μεταγραφής του Μύθου, Μιχάλη Εσσιέν. Γιατί μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας παιχταράς που στο όνομά του έπινε νερό ο special one και του εμπιστευόταν με κλειστά μάτια τα κλειδιά του πούλμαν. Ένας παιχταράς που στη θέση του ήταν ο καλύτερος του κόσμου και πάντα ονειρεύονταν ποια άλλη; Την καλύτερη χώρα του κόσμου.
-Δεν πιστεύω να ξέχασες πάλι τ’αλάρμια και να μου ξελιγώσεις τη μπαταρία
Αυτός ο παιχταράς λοιπόν από καιρό βρισκόταν στο στόχαστρο του Παναθηναϊκού, που με μαστορικές κινήσεις περίμενε μέχρι να γεράσει τόσο όσο χρειαζόταν, ώστε να του κάνει μια πρόταση που δεν θα μπορούσε να αρνηθεί.
Και μια μέρα μπήκε στο αεροπλάνο και ήρθε. Στην αρχή σαν άλλος Ζερο (0) από τους Vegas, μέχρι που τον είδαμε να δίνει οδηγίες και καταλάβαμε ότι πρόκειται περί μεγάλου ηγέτου.
Ο καιρός περνούσε και ο Μίκαελ σιγά σιγά ξεπερνούσε έναν τραυματισμό. Οι μέρες του τσουλούσαν με σκληρό πρόγραμμα προπόνησης που περιλάμβανε οτιδήποτε χρειαζόταν για να επανέλθει δυνατός στους αγωνιστικούς χώρους.
-Και τις βόλτες μου έκανα, και τους ύπνους μου έριξα και μουσακά έφαγα. Δεν στερήθηκα τίποτα. ΕΙΧΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ.
Του άρεσε να γνωρίζει κόσμο και απολάμβανε όσο τίποτε τους μεγάλους νυχτερινούς περιπάτους στην παραλιακή ακροθαλασσιά.
-Περνάμε τέλεια
-Ό,τι πεις γλυκέ μου
-Ψηλέ πιάσε μια παγωμένη
Κάποια στιγμή ήρθε η αποφράδα μέρα και το χορτάρι συναντήθηκε με τον Εσιέν. Όλοι ήταν χαρούμενοι. Μα πιο πολύ εκείνος. Επιτέλους θα έπαιζε και πάλι.
-Παίζει και προσφορά 2+2 ;
Στο πρώτο ημίχρονο ήταν άρχοντας στο κέντρο, μετά άρχισε να κουράζεται.
Στην Ελλάδα βρήκε μόνο φίλους, φίλους αδερφικούς που ήταν έτοιμοι να τρέξουν και για τον Μίκαελ, στην Ελλάδα άρχισε και πάλι να ονειρεύεται ότι θα παίξει την μπάλα που ξέρει.
– Είχα τ’ όνειρό μου, το ποδήλατό μου.
Και όπως όλα τα ωραία πράγματα, έτσι και αυτό μια μέρα τελείωσε. Θλίψις μόνο και αναμνήσεις μιας μεγάλης καριέρας.
– Δεν χανόμαστε αδερφέ, έχω πρόταση να κατέβω για δημοτικός σύμβουλος.
– Στα ίδια μέρη θα συναντηθούμε
