Η μπάλα στην κερκίδα δεν είναι ουτοπία

«Τι είναι η ουτοπία;», αναρωτιόταν ο Γιώργος Μπαντής στην παρουσίαση του βιβλίου του Θάνου Σαρρή στη Θεσσαλονίκη. «Είναι αυτό που όταν το πλησιάζεις ένα βήμα, απομακρύνεται δύο. Κι όταν το πλησιάζεις δύο, απομακρύνεται τέσσερα. Μα το νόημά της είναι ότι σε κάνει να προχωράς», κι έτσι δόθηκε ο  πρόλογος για ένα βιβλίο το οποίο πραγματεύεται κάτι που δεν αποτελεί γενικότερα μια ουτοπία, αλλά στην Ελλάδα σαν τέτοια φαντάζει: τον τρόπο με τον οποίο μία ομάδα μπορεί να λειτουργήσει με λαϊκή βάση στην Ελλάδα.

Αυτό που σε κεντρίζει στο βιβλίο του Σαρρή είναι ότι μιλάει και για τη δική σου ομάδα, δίχως καν να την αναφέρει. Μιλάει για την οπαδική κουλτούρα της δικής σου γειτονιάς δίχως να χρειαστεί να ονομάσει την ομάδα με όνομα γνωστό: είναι οι «μοβ» και πολύ θα θέλαμε αυτή η παρέα που άλλαξε τον ρου της ιστορίας για τη φανταστική ομάδα του βιβλίου, να ήταν η παρέα που θα έκανε την απαρχή για τη δική μας ομάδα, που φυτοζωεί μεταξύ της φθοράς και της απραξίας.

Ο Σαρρής δημιούργησε μια μικρή Βίβλο για όσους θέλουν να ασχοληθούν με το ζήτημα της λαϊκής βάσης: είτε εγκυκλοπαιδικά, για να μάθουν τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω μας για το ζήτημα, είτε πρακτικά, προσπαθώντας όντως αυτή την ουτοπία να επιχειρήσουν να την κάνουν πράξη. Προσοχή, δεν λέω πως το βιβλίο είναι ο οδηγός για να αλλάξει μια ομάδα τη «ζωή» της από τη μία μέρα στην άλλη, όμως ο συγγραφέας έκανε, για κάθε επίδοξη παρέα που θέλει να ηγηθεί μιας τέτοιας προσπάθειας, τα πρώτα βήματα. Και είναι πολλά.

Μας μίλησε για το Supertifo, το περιοδικό των Ultras στην Ιταλία, όταν το οπαδικό κίνημα βρισκόταν σε ανοδική τάση. Μας ανέφερε τη FASFE, την Ομοσπονδία Μετόχων και Μελών Ισπανικού Ποδοσφαίρου και για τον τρόπο με τον οποίο ομάδες του ισπανικού ποδοσφαίρου, σε μικρότερες κατηγορίες, κατάφεραν χάρη στην ενότητα και εναρμονισμένες με δημοκρατικές διαδικασίες να πετύχουν ανόδους και να γίνουν πηγή ελπίδας και αισιοδοξίας.

Φυσικά, μας διηγήθηκε τι συμβαίνει στη Γερμανία με το 50+1 που ανήκει ακόμα στους οπαδούς, με ηχηρό παράδειγμα τη Σάλκε που έχει 156.000 καταγεγραμμένα μέλη, διατηρώντας καταστατικό αθλητικού σωματείου μη κερδοσκοπικού σκοπού, σε αντίθεση με τις Λειψίες που πετάγονται από το πουθενά.

Μας εξιστόρησε το υπέροχο ταξίδι των οπαδών της Γουίμπλεντον, που έζησαν αρχικά τον διωγμό από το γήπεδό τους επειδή η διοργανώτρια αρχή επέβαλλε σε όλες τις ομάδες να έχουν μονάχα θέσεις καθήμενων, μετέπειτα υποβιβασμό μα κυρίως έζησαν τη μεταφορά της έδρας της ομάδας τους 90 χιλιόμετρα μακριά, με ταυτόχρονη αλλαγή του ονόματός της!

Οι ίδιοι αυτοί οπαδοί πάλεψαν, η AFC Wimbledon έγινε γεγονός, χτίζει πλέον δικό της γήπεδο χάρη στους οπαδούς της, όντας η πρώτη ομάδα που ανήκε 100% στους οπαδούς τις.

Μας είπε την ιστορία της Κορκ Σίτι στην Ιρλανδία και μας έκανε γνωστό τον κόσμο των FORAS, της οπαδικής πρωτοβουλίας που κατάφερε μέχρι κι Ευρώπη να βγάλει την ομάδα ξανά.

Ήρθε ο ίδιος σε επαφή με τους Supporters Direct, που παρέχει τεχνογνωσία σε όλη την Ευρώπη για εγχειρήματα λαϊκής βάσης. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί ο τρόπος που ο συγγραφέας «δένει» τις πληροφορίες, που θα μπορούσαν να είναι μέρος έρευνας ή συνέντευξης ή ενός ξεχωριστού βιβλίου η κάθε ιστορία, σε αυτό το βιβλίο και μέσα στη δράση της παρέας των «μοβ» οπαδών, είναι αυτό που κάνει το βιβλίο ξεχωριστό.

Γιατί μπορεί κάποιος να θέλει απλώς να το διαβάσει, να μάθει πέντε πράγματα, να δει και δύο βίντεο στο YouTube και ως εκεί. Να πει, ρε παιδί μου, τι ωραίο μυθιστορηματάκι διάβασα. Άλλος, όμως, μπορεί να κλάψει και να χτυπηθεί που δεν έχει το σθένος ή τα κουράγια να γίνει κι αυτός ένας ήρωας. Κι ένας τρίτος μπορεί να ξεσκονίσει κάθε ψήγμα βιβλιογραφίας που έδωσε απλόχερα ο Σαρρής και να γίνει όχι μόνο σοφότερος σε σχέση με τα οπαδικά κινήματα και τις δράσεις τους, αλλά να γίνει ο ίδιος η δράση που όλοι οι υπόλοιποι περιμένουν.

Και θα κλείσω με μια ατάκα ενός βασικού ήρωα του βιβλίου: «Καλά μαλάκες, θα δείτε. Δεν έχετε καταλάβει ακόμα πώς τους τρώει την ψυχή ο καπιταλισμός». Αφιερωμένο σε όλους. Παράγοντες, οπαδούς, ποδοσφαιριστές, τους πάντες.