Δεν γίνεται Μεγάλη Eβδομάδα χωρίς το “Life of Brian”

40 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την πιο αιρετική και ξεκαρδιστική κωμωδία όλων των εποχών. Όπως Πάσχα δεν γίνεται χωρίς σούβλες, μαγειρίτσα και κόκκινα αβγά, έτσι δεν το φανταζόμαστε χωρίς καμία προβολή του “Life of Brian”.

Χωρίς πολλά πολλά. Οι Monty Python, αρχιμάστορες του χιούμορ, εξερευνητές του υπαρκτού σουρεαλισμού, πανάξιοι αντιπρόσωποι του βρετανικού φλέγματος, χαρίζουν το δεύτερο αριστούργημά τους (σε μορφή ταινίας) μετά το “Holy Grail” (1974).

Αφηγούνται την ιστορία του άτυχου Ιουδαίου Brian, ο οποίος γεννήθηκε δίπλα στον Χριστό την ίδια μέρα και ευλογήθηκε (;) από τους μάγους. Ως νεαρός, ενθουσιώδης άντρας πλέον θα αποκτήσει το δικό του φανατικό κοινό γιατί τον περνούν για τον Μεσία. Ο Brian μάχεται για την ανεξαρτησία της χώρας του από τους Ρωμαίους και παράλληλα ερωτεύεται παράφορα μια συντρόφισσά του, την Judith. Δεν θα βρει ποτέ την γαλήνη του, δεν θα βρει ποτέ λογική και αν και η ζωή του είναι τελείως διαφορετική από αυτή του Ιησού, μοιραία θα έχει το ίδιο τέλος το τέλος με αυτόν.

Μετά την τεράστια επιτυχία του Holy Grail, μεταξύ σοβαρού και αστείου οι Monty Python ήθελαν να κάνουν μια ταινία να σχετίζεται με τον Χριστό. Όχι να κοροϊδεύει τον Χριστό. Ο Χριστός ήταν ένας αξιοθαύμαστος χαρακτήρας γι’αυτούς και τις δύο φορές που εμφανίζεται στην ταινία αντιμετωπίζεται με τον μεγαλύτερο σεβασμό έτσι και αλλιώς.

Η αρχική ιδεά ήταν ο Brian να είναι ο 13ος απόστολος και να χάνει όλες τις κρίσιμες στιγμές με τον Χριστό, όπως τον Μυστικό Δείπνο! Το σενάριο ξεκίνησε να γράφεται το 1976 και το 1978 τα γυρίσματα θα ξεκινούσαν: η ιδέα ήταν ο αντικατοπτρισμός του Χριστού σε έναν άνθρωπο που πάντα θα βρίσκονταν στο λάθος μέρος, στην λάθος στιγμή…Και προφανώς δεν θα ήθελε να έχει την παραμικρή σχέση με τον σωτήρα / ηγέτη. Α ρε Brian…

Το να φέρεις σε πέρας ένα τέτοιο πρότζεκτ δεν ήταν το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο προφανώς. Τα γυρίσματα θα σταματούσαν όταν ο πρόεδρος της εταιρείας παραγωγής διάβασε το σενάριο. Θα χρειάζονταν η επέμβαση του George Harrison για να σωθεί η κατάσταση, βάζοντας περίπου 3 εκατομμύρια στο μπάτζετ της ταινίας. Ο George Harrison ανήκε στην μπάντα, μέλος της οποίας είχε ισχυριστεί ότι ήταν μεγαλύτεροι και από τον Χριστό. Η ευγνωμοσύνη του ήταν ένα cameo. Γιατί μπήκε σε όλο αυτόν τον κόπο; Γιατί απλά ήθελε να το δει! Ένας άλλος μουσικός που πρόκειται να συμμετάσχει αλλά έφυγε από την ζωή πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα ήταν ο θρυλικός Keith Moon, ντράμερ των The Who.

Οι αντιδράσεις εύλογες. Διαμαρτυρίες, απειλές, απαγορεύσεις σε πολλές χώρες. Εκεί καταλάβανε οι Michael Palin, John Cleese, Graham Chapman, Eric Idle, Terry Gilliam και Terry Jones ότι είχαν κάτι τεράστιο: “Τους ενώσαμε όλους μετά από 2000 χρόνια!” δήλωσαν οι John Cleese και Michael Palin. Τους προτεστάντες, τους εβραίους, τους χριστιανούς, τους μουσουλμάνους.

Μα δεν είναι η ταινία μια κριτική μόνο στην μισαλλοδοξία της θρησκείας, στον φανατισμό, στην μανία του ανθρώπου να ψάχνει σωτήρες. Έχει πολιτικές, κοινωνικές, πολιτιστικές προεκτάσεις! Σκηνάρες – ατακάρες όπως οι παρακάτω είναι λαμπρά παραδείγματα.

Τα κινήματα για ανεξαρτησίας που λίγο πολύ είναι όλα ίδια και δεν μπορούν να συνεργαστούν ποτέ για έναν κοινό ανώτερο σκοπό.

Brian: Excuse me. Are you the Judean People’s Front?

Reg: Fuck off! ‘Judean People’s Front’. We’re the People’s Front of Judea! ‘Judean People’s Front’.γφ

Οι ηγέτες αυτών των κινημάτων είναι και καλά καβατζωμένοι.

Reg: All right, but apart from the sanitation, medicine, education, wine, public order, irrigation, roads, the fresh water system and public health, what have the Romans ever done for us?

Attendee: Brought peace?

H μανία του ανθρώπου να ψάχνει θρησκευτικούς – πολιτικούς – κοινωνικούς μεσσίες.

Brian: Please, please, please listen! I’ve got one or two things to say.

The Crowd: Tell us! Tell us both of them!

Brian: Look, you’ve got it all wrong! You don’t NEED to follow ME, You don’t NEED to follow ANYBODY! You’ve got to think for your selves! You’re ALL individuals!

The Crowd: Yes! We’re all individuals!

Brian: You’re all different!

The Crowd: Yes, we ARE all different!

Η ανικανότητα του Πόντιου Πιλάτου και ο τρόπος που προφέρει το “ρ” είναι η πολιτική ανικανότητα προσωποποιημένη.

Η πιο σουρεαλιστική και άκυρη σκηνή όλων των εποχών με τους εξωγήινους δείχνει την νέα τάξη των πραγμάτων στο Hollywood.

Σύμφωνα με τον Palin, η δυσκολότερη σκηνή ήταν η παρακάτω. Ο λόγος απλός: ήταν αδύνατο να κρατηθούν να μην κατουρηθούν από τα γέλια όλοι τους.

Δακρύζεις από τα γέλια (αν και ομολογουμένως ο σουρεαλισμός δεν είναι για όλους, ειδικά όταν πρόκειται για Αγγλικό χιούμορ), λυπάσαι τον Brian, ταυτίζεσαι μαζί του και τα πάθη του. Σκέφτεσαι τα δικά σου προβλήματα αλλά στο τέλος δεν γίνεται να μην κλείσεις την ταινία με ένα τεράστιο χαμόγελο βλέποντας την παρακάτω θρυλική σκηνή! Και φυσικά σφυρίζοντας το διασημότερο tune, που χρησιμοποιούν παραδοσιακά κάποιοι άλλοι Αγγλάρες όταν κλείνουν τις συναυλιάρες τους...Μα πως γίνεται το να βλέπεις μελλοθάνατους πάνω στον σταυρό να τραγουδούν “Always look on the bright side of life” να μην είναι το πιο πικρό και ταυτόχρονα αισιόδοξο συναίσθημα;