Μια ωδή στον Αργύρη «Μποχού» Πεδουλάκη

Έχει γενέθλια σήμερα ο Αργύρης Πεδουλάκης κι εγώ θέλω να τον τιμήσω και να τον γιορτάσω με ένα άρθρο προς τιμήν του. Δεν είναι άρθρο για να παινέψω τι έχει πάρει και τι όχι ούτε να κάνω αναδρομή στην καριέρα του λες κι είμαι η Wikipedia.

Απλώς, είναι κρίμα να μην υπάρχουν περισσότερα γραφόμενα για αυτόν τον άνθρωπο. Χαίρει της μπασκετικής εκτίμησης ολόκληρης (σχεδόν) της Ελλάδας, είναι ηθικός, τον σέβεται η πλειοψηφία των γηπέδων κι είναι πραγματικός γνώστης του μπάσκετ.

Τίμιος, δουλευταράς και πολλές φορές αυστηρός, ο Άρτζι είναι σαν το πρότυπο του ιδανικού πατέρα. Δεν σηκώνει πολλά στο σπαθί του, ξέρεις πως αν είχε κόρη θα έπρεπε να είσαι πολύ τίμιος για να σε κάνει γαμπρό του (δεν ξέρω αν έχει κόρη) και δεν είχε ποτέ πρόβλημα να φωνάζει ακόμα και στις μεγάλες ντίβες (βλέπε Μάικ Τζέιμς).

Αφού έφυγε από τον Παναθηναϊκό, όπου έδειξε ψήγματα των προπονητικών του γνώσεων, συνεχίζει να δείχνει πόσο ικανός προπονητής είναι και κυρίως, δεν έδειξε ότι νιώθει πως είναι «μεγάλο όνομα» αλλά στην ουσία «καταδέχτηκε» να προπονήσει το Περιστέρι (μια καθ’ όλα ιστορική ομάδα) με εξαιρετικά αποτελέσματα, με αποκορύφωμα τη νίκη του επί του Παναθηναϊκού του Πιτίνο.

Επιπροσθέτως, μας έχει χαρίσει γέλιο με τα αγγλικά του αλλά όχι γέλιο κοροϊδίας ή κακίας. Είναι ένας κόουτς αξιοσέβαστος και παθιασμένος, του οποίου μπορεί τα αγγλικά να μην ήταν στον τέλειο βαθμό αλλά ποιοι είμαστε εμείς οι μυρωδιάδες που θα μπορούσαμε να κοροϊδέψουμε τον Αργύρη; Μονάχα σεβασμό τρέφουμε, κι ένα χαμόγελο κάθε φορά που κάποιος μετά το «Πεδουλάκης» θα φωνάξει «Μποχού!»