Ένας κακός τελικός, δύο υπέροχες πορείες

Έχει ξεσπάσει σάλος στα social media για το πόσο κακός ήταν ο χθεσινός τελικός και πόσο πιο ωραία θα ήταν τα πράγματα αν τελικά είχαμε έναν τελικό Μπαρτσελόνα-Άγιαξ και μάλλον οι φίλαθλοι ανά τον κόσμο είτε έχουν πάθει αλτσχάιμερ είτε ξεχνούν πολύ βασικά στοιχεία μίας διοργάνωσης όπως το Τσάμπιονς Λιγκ, για παράδειγμα το ότι έχει συγκεκριμένους κανόνες και γύρους και δεν κερδίζει η ομάδα που παίζει το πιο φαντεζί ποδόσφαιρο ανά τη χρονιά.

Αλλά ακόμα και η κατηγορία περί έλλειψης φαντασίας δημιουργικού ποδοσφαίρου στον τελικό δεν μπορεί να σταθεί γιατί οι δύο φιναλίστ ήταν οι παραγωγοί των δύο μεγαλύτερων ανατροπών στον θεσμό φέτος, με απίθανο ποδόσφαιρο και εναντίον όλων των προγνωστικών. Δεν είναι πολύ μακριά όταν τα «μαγικά μωρά» του Άγιαξ πέταξαν σε χρόνο dt προβάδισμα τριων γκολ ούτε πέρασαν δύο χρόνια από την τεσσάρα της Λίβερπουλ επί της Μπαρτσελόνα.

Απλώς οφείλει ο φίλαθλος να καταλάβει πως ο τελικός είναι παιχνίδι ειδικών συνθηκών. Η Λίβερπουλ ευτύχησε να προηγηθεί νωρίς και δεν είχε λόγο να παίξει κυριαρχικό ποδόσφαιρο εφόσον νικούσε δίχως καν να το χρειαστεί. Ποιος ο λόγος να ανεβαίνουν συνεχώς τα δύο φουλ μπακ της (πράγμα που είναι βασικό στοιχείο του τρόπου παιχνιδιού της) από τη στιγμή που έψαχνε απλώς να διατηρήσει το μηδέν πίσω;

Από την άλλη, ποιος θα μπορούσε να εγγυηθεί στην πρωτάρα Τότεναμ πως εάν ξεκινούσε να παίζει πολύ επιθετικά από την πρώτη στιγμή που δέχθηκε το γκολ, ότι πίσω δεν θα ήταν ευάλωτη και δεν θα κινδύνευε να δεχθεί άλλο ένα που θα τελείωνε τον τελικό από το πρώτο μέρος;

Το παιχνίδι έγινε ειδικών συνθηκών από πολύ νωρίς κι αμέσως επηρεάστηκε η τακτική προσέγγιση και των δύο: διατηρώ τα κεκτημένα σκέφτεται ο ένας, συντηρητικά και προοδευτικά μέσα στο παιχνίδι πρέπει να επιτεθώ, σκέφτεται ο άλλος.

Κάποιοι θα πουν πως αξίζαμε καλύτερο τελικό ή πιο επιθετικό παιχνίδι. Κύριοι, αυτές οι δύο ομάδες ήταν ο λόγος που είδαμε ίσως το καλύτερο Τσάμπιονς Λιγκ όλων των εποχών. Κι επίσης, αν ρωτούσαμε τον Κλοπ και τον Ποκετίνο εάν θα προτιμούσαν να κερδίσουν έναν μονότονο τελικό ή να χάσουν έναν τελικό ροντέο, μαντέψτε τι θα απαντούσαν και οι δύο.

Γιατί είμαι ο πρώτος που κριτίκαρε τον τρόπο που παίζει ο Κλοπ τα μονά ματς των τελικών, όπου ενώ παρουσιάζει μεγάλη ένταση και πίεση και δημιουργικό παιχνίδι, πάντοτε πίσω κάτι θα χαλούσε, και καταλαβαίνω απόλυτα πως έναν τελικό θα τον κέρδιζε μονάχα με τρόπο σαν τον χθεσινό: Με πραγματισμό, με ψυχραιμία και όχι με αλόγιστες, βεβιασμένες επιθέσεις.

Και φυσικά πρέπει να πάμε και πιο πίσω για να θυμηθούμε πως η Τότεναμ είναι η μόνη ομάδα που προκρίθηκε σε τελικό ενώ είχε χάσει τα δύο πρώτα ματς ομίλων αλλά δεν αρέσει και πολύ στον κόσμο γιατί δεν είναι Ρεάλ ή Μπάρτσα, ενώ κι η Λίβερπουλ προκρίθηκε από τους ομίλους χάρη σε μία απίθανη επέμβαση του Άλισον στο ματς με τη Νάπολι.

Όσο βλέπουμε τόσο υπέροχες διοργανώσεις στο σύνολό τους, ας είναι οι τελικοί «σούπα», όπως λένε πολλοί.