Η ημέρα που ο Ζιζού έδειξε πως είναι θνητός

Τον Ζιντάν, δυστυχώς, τον έζησα όσο ήμουν μικρός. Όταν έβαζε το φοβερό γκολ εναντίον της Λεβερκούζεν, ήμουν οκτώ χρονών αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω το δέος που ένιωσα όταν τέντωνε το πόδι του, ούτε το θαυμασμό τη στιγμή που ο κεραυνός αναπαυόταν στην εστία του Μπουτ.

Όσο είσαι μικρός, νιώθεις πως οι ποδοσφαιριστές είναι Θεοί. «Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής» λες και φυσικά το έχεις στο μυαλό σου σαν να λες πως θες να βρίσκεσαι στην κορυφή αυτού του κόσμου. Πάνω από όλους κι από όλα. Να σε λατρεύουν, να είσαι άτρωτος, να μην έχεις καμία αδυναμία παρά μόνο άπειρες και ανεξάντλητες δυνάμεις: είσαι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει αυτή η Γη.

Και τον Ζιζού τον είχαμε σίγουρα κάπως έτσι στο μυαλό μας εμείς οι μικροί, αλλά και οι πιο μεγάλοι. Άτρωτος. Παιχταράς. Δίχως το παραμικρό ψεγάδι. Μοναδικός. Αρτίστας. Θεός επί της Γης.

Μέχρι που έκανε το απίστευτο. Μέχρι που κουτούλησε τον Ματεράτσι. Ίσως ήταν η πιο σημαντική στιγμή της καριέρας του μα σίγουρα μια τεράστια στιγμή για τον Ποδοσφαιριστή γενικότερα και για την ιδέα των ποδοσφαιριστών που έχουμε εμείς οι οπαδοί στο κεφάλι μας για αυτούς.

Ο Ποδοσφαιριστής, με Π κεφαλαίο είναι άνθρωπος. Έχει αντοχές, όρια και αδυναμίες. Νευριάζει, κλαίει, κουράζεται, κάνει λάθη. Αυτά μας έμαθε ο Ζιζού. Δεν είναι ανέγγιχτος. Δεν είναι Θεός. Είναι ένας από εμάς, είναι σαν κι εμάς.

Ο καλύτερος όλων, ο Ζιζού που έφτασε την ομάδα ως τον τελικό της μεγαλύτερης διοργάνωσης στην ανθρωπότητα. Στο σημαντικότερο παιχνίδι που το έβλεπαν εκατοντάδες εκατομμύρια. Ο αρχηγός. Το μεγάλο 10. Μας έκανε τη χάρη εκείνη την ημέρα, να φτιάξει την εικόνα του Ποδοσφαιριστή. Να την αλλάξει. Να την πετάξει από το άπιαστο της θεοποίησης και να τη φέρει στο θνητό της ανθρωπότητας.

Αυτή ήταν η σημαντικότερη στιγμή του Ζιζού. Αυτή ήταν και η σημαντικότερη προσφορά του στο άθλημα. Να μας κάνει να καταλάβουμε πως δεν είναι απέναντί μας, αλλά δίπλα μας. Και πως ο κάθε ποδοσφαιριστής είναι καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσήν μας.