Γεια σου Ράτζα, μάγκα…

Για τον Ναϊνγκολάν δεν γνωρίζουμε και πολλά σε προσωπικό επίπεδο. Μονάχα να υποθέσουμε μπορούμε. Αυτό άλλωστε συμβαίνει με τους περισσότερους ποδοσφαιριστές: τους πλάθουμε στο κεφάλι μας όπως θέλουμε εμείς, ανεξαρτήτως του εάν η οπτική μας έχει οποιαδήποτε επαφή με την πραγματικότητα. Μπορεί μονάχα να βλέπουμε τους παίκτες 90 λεπτά σε αγώνες μα παίρνουμε όρκο πως ο ένας είναι καλό παιδί, ο άλλος τσογλαναράς κι ο τρίτος μπορεί να κάνει και εμπόριο οργάνων.

Έτσι λοιπόν εγώ μια ζωή είχα στο μυαλό μου τον Ράτζα Ναϊνγκολάν ως έναν πολύ μεγάλο μάγκα. Όχι γιατί κάπνιζε και έπινε, αλλά γιατί αυτά ήταν στην προσωπική του ζωή και κανέναν δεν θα έπρεπε να αφορούν εφόσον μέσα στο γήπεδο ήταν αυτός που ήταν πάντα: ένας σκύλος πολυτελείας, ένα μηχανάκι που δάγκωνε μα και δημιουργούσε ταυτόχρονα.

Δεν είμαι υπέρ του καπνίσματος και ξέρω πως οι ποδοσφαιριστές οφείλουν να είναι πρότυπα όμως το να στερείς σε έναν ποδοσφαιριστή το προνόμιο της κλήσης σε Μουντιάλ με άθλιες δικαιολογίες και προφάσεις για το κάπνισμα ενώ μέσα στο γήπεδο την τετραετία 2014-2018 ήταν ίσως ο καλύτερος Βέλγος μέσος, είναι κακό. Κι ο Ράτζα αντέδρασε σταματώντας από την Εθνική ομάδα.

Και τώρα, που θα μπορούσε να πάει οπουδήποτε στη Γη, θα μπορούσε να παίξει Κίνα ή Αραβία και να πάρει άπειρα χρήματα ή έστω, να πάει σε μια μεγαλύτερη ομάδα, εκείνος επιλέγει την Κάλιαρι που τη λάτρεψε και λατρεύτηκε. Πάει να παίξει μπαλίτσα για να χαρεί, να ευχαριστηθεί το ποδόσφαιρο, να το απολαύσει. Όπως πρέπει να κάνουν όλα τα πρότυπα. Να παίζουν μπάλα γιατί το γουστάρουν.

Άσε που, το έκανε για να βρίσκεται δίπλα στη γυναίκα του, σε μια περιοχή που γνωρίζουν καλά, όσο εκείνη περνάει τον Γολγοθά της με χημειοθεραπείες, καθώς ανακοίνωσε πως έχει καρκίνο.

Μακριά από μεγαλύτερα συμβόλαια ή ομάδες με μεγαλύτερο πρεστίζ, εκείνος επέλεξε το δέσιμο με τον κόσμο που αγαπά και τη στήριξη στη γυναίκα του. Γιατί τα πρότυπα δεν είναι εκεί για να μας δείχνουν το δρόμο μονάχα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, μα κι έξω από αυτές.