Το Μικρό Ψάρι

Εντάξει λίγο πολύ όλοι ξέρουν την ταινία “Το Μικρό Ψάρι” του Γιάννη Οικονομίδη λόγω της παρακάτω εξωφρενικής σκηνής.

Πέρα από αυτή την αντικειμενικά απολαυστική σκηνή, το Μικρό Ψάρι του Γιάννη Οικονομίδη είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Ναι μεν προσφέρει διεστραμένες ατάκες που γίνονται viral έτη μετά και προσφέρονται σε άπειρα mush up βίντεο σαν το Σπιρτόκουτο, με την διαφορά αυτή την φορά ότι η ταινία βρίθει εσωστρέφειας και οι τόνοι είναι πολύ πιο χαμηλοί.

Ας δούμε την υπόθεση με copy paste από το link της ταινίας στο youtube.

Στα 19 του, ο Στράτος διέπραξε ένα έγκλημα πάθους. Πέρασε τη μισή του ζωή στη φυλακή, κάτω από την προστασία ενός αρχινονού του υποκόσμου, του Λεωνίδα. Μια μέρα, κατά τη διάρκεια μιας συμπλοκής ανάμεσα σε αντίπαλες συμμορίες, ο Λεωνίδας του έσωσε τη ζωή. Ο Στράτος αυτό δεν το ξέχασε ποτέ. Ελεύθερος πια, ο Στρατός δουλεύει τη νύχτα σε ένα αρτοποιείο, ενώ τη μέρα εκτελεί συμβόλαια θανάτου. Όλα του τα χρήματα τα δίνει στον Γιώργο, τον αδελφό του Λεωνίδα, που οργανώνει ένα παράτολμο σχέδιο απόδρασης για να βγάλουν τον Λεωνίδα από την φυλακή. Το μόνο πράγμα που απασχολεί τον Στράτο είναι να εξοφλήσει το χρέος του στον Λεωνίδα. Η μέρα της απόδρασης, η πιο σημαντική μέρα της ζωής του, πλησιάζει…

Σχετικά με την υπόθεση η αλήθεια είναι ότι πρέπει να αφήσεις την ταινία αρκετή ώρα να σου εξηγήσει τι γίνεται καθώς πολλές πτυχές δεν είναι καθόλου ξεκάθαρες και ακόμη και όταν τα πρόσωπα που κρύβονται πίσω από αυτές εμφανίζονται, δεν αποκαλύπτονται πολλά. Eίναι θα λέγαμε ένα απο τα μειονεκτήματα της ταινίας –  η πλοκή της φανερώνει πολύ αργά το όλο υπόβαθρο του ήρωα και της τωρινής περιπέτειάς του.

Αυτό που γίνεται απόλυτα κατανοητό είναι η βαθιά σαπίλα των πρωταγωνιστών, η διάβρωση της ανθρώπινης ψυχής, το κεντρικό θέμα των ταινιών του Οικονομίδη. Άνθρωποι κενοί, απαθέστατοι, κυνικοί, κινούμενα ζόμπι που είτε είναι χαμένοι σαν τον πρωταγωνιστή είτε κινούμενα ζόμπι σαν τους γειτονές του.

Για άλλη μια φορά ο Οικονομίδης εστιάζει μεν στους διαλόγους να αποθεώσει την αλλά επιλέγει και την εκκωφαντική σιωπή του πρωταγωνιστή να δείξει την απώλεια της ψυχή και τον θρίαμβο των χαμηλότερων ενστίκτωντου ανθρώπου.

Ανθρώπινα όντα που δυσκολεύονται πραγματικά να μιλήσουν, να διαμορφώσουν μια πρόταση χωρίς το “μαλάκα”, άλλα μπινελίκια και το “να πούμε”. Εκφράσεις επαναλαμβάνονται επίτηδες 4-5 φορές τουλάχιστον και οι ακροατές παραμένουν ατάραχοι στο να δέχονται προσβολές ή να ακούνε διεστραμένα λόγια που ανήκουν μόνο στον υπόκοσμο.

Όλοι ανήκουν στον υπόκοσμο. Ο πρωταγωνιστής (φανταστικός ο Βαγγέλης Μουρίκης) πρώτος απ’όλους. Στοϊκά, ως μικρό ψάρι, ανέχεται σε ενοχλητικό βαθμό όλο τον βόθρο που τον περικυκλώνει και μόνο όταν θα αναιρεθεί ο σκοπός της ζωής του θα μεταμορφωθεί σαν ένα μεγάλο ψάρι.

Από εκεί και πέρα μην περιμένετε να δείτε κωμωδία. Οι σοκαριστικές σκηνές δηλώνουν πανηγυρικά το παρών, με μερικές από αυτές να είναι γροθιά στο στομάχι (η σκηνή στον φούρνο είναι μια από τις πιο σκληρές σκηνές που έχουν υπάρξει στον ελληνικό κινηματογράφο και προκαλεί τρόμο με την αληθοφάνειά της).

Οπότε ναι μεν η παραπάνω σκηνή με το πετσόκομα είναι αστεία, cult, αρρωστημένα διασκεδαστική αλλά η ταινία δεν ειναι και η ευκολότερη θέαση. Η δίωρη διάρκειά της κατ’αρχάς μπορεί να είναι αποτρεπτική για μερικούς θεατές – μην περιμένετε να δείτε Marvel.

Δώστε της χρόνο και μια ευκαιρία: η ταινία είναι αργή, λίγο μπερδεμένη μέχρι την μέση, θα δοκιμάσει πολλές φορές τις αντοχές σας αλλά στο τέλος θα σας ανταμείψει. Δεν είναι τυχαίο που αποθεώθηκε στα φεστιβάλ του εξωτερικού.