Για τον Ατρόμητο θα μιλήσει κανείς;

Αφού κατά καιρούς έχετε εκφράσει τη σιγουριά σας ότι εκτελούμε τα συμφέροντα όλων των μεγάλων ομάδων της Ελλάδας, ήρθε η ώρα να βάλουμε στο κάδρο κι άλλη μία ομάδα η οποία αξίζει της προσοχής μας για να μπορείτε ελεύθερα να φτιάχνετε συνομωσιολογικές θεωρίες, υποστηρίζοντας πως τελικά ο Ατρόμητος είναι τελικά αυτός που μας χρηματοδοτεί.

Πέραν της πλάκας και στα σοβαρά του θέματος, άποψη του γράφοντος είναι πως πρέπει να λάβουμε πολύ σοβαρά υπ’ όψιν τον Ατρόμητο ως μία ομάδα που με λίγα χρήματα και με πολύ ποδοσφαιρικό μυαλό, φτιάχνει τα τελευταία χρόνια ομάδες που συνεχώς είναι ανταγωνιστικές και κρατιέται σταθερά στο επίπεδο της πεντάδας, με ποδοσφαιριστές που είτε οι μεγαλύτεροι της κατηγορίας θα ήθελαν να έχουν στο ρόστερ τους και σίγουρα οι ομάδες που προσπαθούν να τον ανταγωνιστούν, θα ήθελα να τους έχουν στο δικό τους.

Το επίσης σημαντικό είναι πως πλέον μπορεί και να προσελκύσει εύκολα προπονητές της ελίτ: ο Κάναντι ήταν ένας πολύ καλός και οργανωμένος προπονητής και ο Αναστασίου είναι ένας άνθρωπος μεγαλωμένος με την ολλανδική κουλτούρα προπονητικής, δείχνοντας και στον Παναθηναϊκό τα διαπιστευτήριά του κατακτώντας τον τελευταίο τίτλο του συλλόγου, ενώ ακουγόταν επί δύο χρόνια και για την Εθνική Ελλάδας: τόσο έχει μεγαλώσει το μέγεθος του Ατρομήτου.

Πάμε και αναλυτικότερα στο ρόστερ; Τερματοφύλακα έχει τον Μέγιερι, ωριμότερο από ποτέ, ο οποίος έβγαλε μάτια στο πρώτο ματς μέσα στη Λέγκια για τα προκριματικά του Γιουρόπα Λιγκ. Κατράνης και Κιβρακίδης είναι δύο μονάδες που θα είχαν θέση σε rotation κάθε ομάδας που θεωρείται ανώτερη από τον Ατρόμητο (ιστορικά), ενώ Ρισβάνης και Γούτας συνιστούν ένα σπουδαίο δίδυμο Ελλήνων, μικρών σε ηλικία ποδοσφαιριστών που μπορούν για τα επόμενα πέντε με επτά χρόνια να αποτελούν θεμέλιο λίθο στα στόπερ.

Παίκτες όπως ο Μάντσον, ο Χαρίσης, ακόμα και ο 37χρονος Ούμπιδες αποτελούν κλειδιά για τη λειτουργία της ομάδας και ως τώρα ανταποκρίνονται πλήρως. Κι αν για τον Μάντσον και τον Ούμπιδες το ξέραμε, ο Χαρίσης ήδη φέτος δείχνει πιο ορεξάτος από ποτέ για να αποκτήσει πρωταγωνιστικό ρόλο σε σπουδαία ομάδα, ενώ και ο μικρός Νάτσος αποκτά δικό του ρόλο.  Και μπροστά, βρείτε μου άλλη ομάδα να έχει τόσες επιλογές όπως ο Ατρόμητος με Βέλλιο-Μανούσο-Ενσικουλού-Γιακουμάκη (και λιγότερο Μούγιακιτς), για δύο θέσεις.

Φυσικά, δεν είμαι δημοσιογράφος ούτε ρεπόρτερ (κι ούτε έχω σκοπό να γίνω) όμως θα ήθελα, σε έναν ιδεατό χώρο, να μιλάμε περισσότερο για ομάδες – φωτεινά παραδείγματα στον αγωνιστικό χώρο, όπως ο Ατρόμητος, που και το γήπεδό του γεμίζει, και έξυπνες μεταγραφικές κινήσεις κάνει και ελληνικό κορμό έχει: αυτό δηλαδή που οι «μεγαλύτερες» ομάδες στην Ελλάδα διαφημίζουν περίτρανα πως σκοπεύουν να πετύχουν και κάπου στην πορεία το χαλάνε.

Θα ήθελα να ακουστεί παραπάνω και η ισοπαλία που πήρε μέσα στη Λέγκια Βαρσοβίας, ομάδα που αγωνίζεται ανελλιπώς στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Στο μαεστρικό κοουτσάρισμα και διάβασμα του αντιπάλου, στην ψυχωμένη εμφάνιση, στην απίστευτη τακτική προσαρμογή των παικτών αν και έπαιξαν με μια εμπειρότερη και πιο έτοιμη, με επίσημα παιχνίδια στα πόδια της, ομάδα.

Καλή επιτυχία θα πω για σήμερα, κι αν ακούσετε ξανά κάποιον να λέει πως η Εθνική Ελλάδας δεν έχει παίκτες, ρίξτε μια ματιά στο ρόστερ του Ατρομήτου και μετά αρχίστε να τον κυνηγάτε.