Aφήστε τους «καρκίνους» στην άκρη

Η είδηση του θανάτου της μικρής κορούλας του Λουίς Ενρίκε πάγωσε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι αδύνατον να μη σκεφτείς πόσο μικροί, απειροελάχιστοι είμαστε όταν μαθαίνουμε τέτοια θλιβερά συμβάντα που θα έπρεπε να ταράζουν και να συνθλίβουν ολόκληρη την κοσμοθεωρία μας.

Το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός. Αθλήματα, παιχνίδια, ψυχαγωγία. Χαρά, λύπη, πόνος, θλίψη, ευτυχία. Όλα τα συναισθήματα τα έχει. Μας λένε υπερβολικούς μα εμείς δηλώνουμε άρρωστοι. «Δεν είναι θέμα ζωής και θανάτου – είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό» είπε ο Μπιλ Σάνκλι.

Ποιος μπορεί να μας πει τι; Ο Λουίς Ενρίκε είχε την κορούλα του να παλεύει με την ασθένεια και κάθε μέρα και ο ίδιος πάλευε να βρει τα κουράγια να συνεχίσει στο ποδόσφαιρο. Ίσως και να ήταν διέξοδος, ίσως μία υπενθύμιση πως ελπίδα υπάρχει παντού, ακόμα και στις πιο σκοτεινές μας στιγμές. Ίσως η κορούλα του βλέποντάς τον έπαιρνε δύναμη, χαμογελούσε πιο δυνατά.

Δεν ξέρω εάν γίνεται και στις άλλες χώρες αυτό με τα ευχετήρια καρκίνων σε κάθε ποστ που βρίσκει αντίθετους τους «μεν» εναντίον των «δεν». Εγώ θα μιλήσω για όσα βλέπω καθημερινά στα ελληνικά σόσιαλ μίντια.

Δεν βαρεθήκατε; Δεν κουραστήκατε; Δεν αναρωτηθήκατε μια φορά ποιο γαμημένο ένστικτο είναι αυτό που σας βάζει να εύχεστε καρκίνους για ανθρώπους που απλά σας ομορφαίνουν τη ζωή κάθε Σαββατοκύριακο, είτε είναι με την ομάδα σας είτε με τους απέναντι; Κερδίζετε κάτι ευχόμενοι ασθένειες για ανθρώπους που θα μπορούσαν να ήταν τα αδέρφια σας και τα παιδιά σας;

Δεν χρειάζεται να ακούμε τέτοια φριχτά νέα για να καταλαβαίνουμε πως η ζωή μας είναι πολύτιμη και πως είμαστε απείρως τυχεροί που ζούμε σε μια εποχή που μπορούμε να βλέπουμε το ποδοσφαιράκι μας που το λατρεύουμε, παντού. Σε κανάλια, στα κινητά, στους υπολογιστές, με χαϊλάιτς, με αναλύσεις, με άρθρα επί άρθρων.

Θα έπρεπε να είμαστε ευτυχείς που μας ομορφαίνουν τις μέρες κάτι τυπάδες που κάνουν τη δουλειά που πάντοτε εμείς ονειρευόμασταν, ανεξαρτήτως του εάν είναι στη δική μας μεριά ή στη μεριά του εχθρού: εχθρός είναι για 90 λεπτά. Αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε.

Το ποδόσφαιρο είναι πολύτιμο μα η ζωή ένα κλικ πιο πολύτιμη. Όχι ότι θα με ακούσετε και θα κόψετε τις κατάρες, ποιος είμαι εγώ για να με ακούσετε.