«Ο Νίκος λείπει»: ένα μποέμ βιβλίο από έναν μποέμ άνθρωπο

Πήρα στα χέρια μου με μεγάλη ανυπομονησία το βιβλίο του Νίκου Παπαδογιάννη «Ο Νίκος λείπει» αυτό το καλοκαίρι και σιγά-σιγά έκανα μια βουτιά στις ιστορίες του. Τελικά, μονάχα άδικο δεν είχα για την ανυπομονησία και καθόλου δεν μετάνιωσα που ήταν το βιβλίο που επέλεξα να με συντροφέψει για ένα μήνα στην Αγγλία.

Μπορεί να είναι ένα βιβλίο που μπορείς να διαβάσεις κανονικά σε δύο ημέρες αλλά έχει το εξής φανταστικό: δεν θέλεις να τελειώσει. Μπορεί να φανεί περίεργο το ότι διαβάζεις για τις ιστορίες ενός ξένου ανθρώπου, με εμπειρίες που ενδεχομένως ακόμα και να ζηλεύεις διαβάζοντάς τις.

Είναι τέτοιος ο τρόπος γραφής που σε βάζει εντός του βιβλίου, σαν έναν παρατηρητή κάθε ιστορίας, για να μην πω και ως «παρέα» του γράφοντος, εκεί δίπλα ίσως σε κάποιο τραπέζι πίνοντας τα ποτάκια του!

Κι έτσι απλά, το καλοκαίρι βρήκε την παρέα που του άξιζε. Ένα βιβλίο που πάντοτε χαίρεσαι να ανοίγεις και να διαβάζεις άλλη μια ιστορία, κι άλλη μία, κι ίσως άλλη μία μέχρι να προσγειωθεί το αεροπλάνο.

Και θα πιάσεις τον εαυτό σου να συγκινηθεί και να γελάσει με την καρδιά του και να απορήσει και να θαυμάσει. Αλλά κυρίως να πει «τι ωραία ζωή έκανε ο μπαγάσας!», κι όμως την αφηγείται δίχως την παραμικρή έπαρση παρά μόνο με ένα συγγραφικό ταλέντο όπου μας βοηθά να καταλάβουμε το δικό του συγκινησιακό επίπεδο, αλλά και με ευθεία κριτική εκεί που χρειαζόταν, σε βαθμό που θα ήθελα να διαβάσω ένα βιβλίο το οποίο δεν θα έχει καθόλου εμπειρίες, ποτά και ξενύχτια αλλά μονάχα παράπονα, δριμείες βολές και κριτική! Αν και ξέρω πως δεν θα το γράψει ποτέ…

Καταλήγοντας, μπορώ να πω με σιγουριά πως πρόκειται για ένα βιβλίο που μας το «χαρίζει» ένας ωραίος, μερακλής άνθρωπος με ωραία αίσθηση για το τι σημαίνει μποέμ ζωή, ακόμα και κατά τη διάρκεια των δημοσιογραφικών του αποστολών, απευθυνόμενο σε ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν τη χαρά να βλέπουν θρύλους όλων των αθλημάτων να περνάνε από μπροστά τους κάθε μέρα αλλά στέλνοντάς τους το μήνυμα πως εάν πηγαίνεις οπουδήποτε με τη νοοτροπία πως κι αυτή η ημέρα είναι μια ωραία μέρα και κάτι θα αποκομίσουμε από αυτήν, ίσως έτσι θα έχουν όντως τα πράγματα.

Αναμένω κι ανυπομονώ το δεύτερο βιβλίο, για να μην θέλω να τελειώσει ούτε εκείνο.