Σας έχει τύχει φαντάζομαι να είστε μόνοι σας, και κάποιος καλοθελητής φίλος σας (συνήθως μετά από προτροπή της κοπέλας του ώστε να βγαίνετε ζευγάρια) να προσπαθεί να σας ψήσει να συνάψετε σχέση με κάποια φίλη της κοπέλας του που είναι free agent. Και είναι ωραία, έτσι σας είπε, έτσι του είπαν, και έχει χιούμορ και είναι τσακαλάκι και είναι το ένα και είναι το άλλο και περιμένεις να δεις κάποιο υβριδικό μοντέλο και τελικά σκάει το Λιτσάκι που δεν λέω, καλό παιδί είναι για να πιούμε κάνα δυο παγωμένους Μύθους αλλά μέχρι εκεί.
Έρβιν Λέμενς – Ολυμπιακός (2005-2007)
Καλοκαίρι του 2005, ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει το πρωτάθλημα με τον Μπάγεβιτς στον πάγκο, κάτι που δεν εμπόδισε ωστόσο τον Σωκράτη Κόκκαλη να ακούσει τους επιστήμονες (που έφεραν βαρέως τον αποκλεισμό από το Τσου Λου μετά το 3-1 στο Άνφιλντ) και να τον στείλει για ποδοβόλεϊ στις όχθες του Νερέτβα δίνοντας το «κουμάντο» στον Τροντ Σόλιντ και το μπλοκάκι του. Σολιντική εισήγηση ήταν ο ξανθομάλλης που θύμιζε ξεχασμένο σέρφερ στην Πάρο που στα ρεπά του έκανε και τον τερματοφύλακα. Δεν είχε κακό βιογραφικό, εδώ τα λέμε όλα, βασικός σε Σανταντέρ και Εσπανιόλ ήταν τα προηγούμενα χρόνια. Είχε παίξει ελάχιστα βέβαια την τελευταία χρονιά του στην Ισπανία, πράγμα που δεν ανησύχησε τον Σόλιντ που τον έφερε για μπακ απ του Νικοπολίδη κάτι που δεν έψηνε και τόσο τον Βέλγο αίλουρο που άρχισε τις δηλώσεις τύπου «ήρθα να παίξω βασικός, είμαι πιο νέος απ’ τον Νικοπολίδη και θα αρπάξω την παραμικρή ευκαιρία». Και άρχισε να αρπάζει, όχι την ευκαιρία, αλλά γκολ με κάθε πιθανό τρόπο. Πρώτο φιλικό της χρονιάς με τη Λίβερπουλ, ξεκινάει βασικός και το κοντέρ σταματάει στα τέσσερα. Την επόμενη μέρα σκάει στο Ζέεφελντ με σαγιονάρα διχάλα και στυλ τουρίστα που μόλις έσκασε Φολέγανδρο για να βρει τον εαυτό του.
Τελικά όχι μόνο δεν έφαγε τη θέση του Νικοπολίδη αλλά κατέληξε τρίτος στην ιεραρχία πίσω απ’ τον Κλέοπα Γιάννου πράγμα που τελικά δεν τον ενόχλησε και τόσο καθώς είχε στρογγυλοκαθίσει πάνω στο συμβόλαιο του και παράλληλα μάθαινε τις ομορφιές της παραλιακής. Όχι και άσχημα σε προσωπικό επίπεδο δηλαδή. Μετά από δυόμιση χρονάκια πήρε τα γάντια του και έφυγε για Ολλανδία χωρίς να γράψει ούτε μία συμμετοχή σε επίσημο αγώνα του Ολυμπιακού. Η σκέψη μας είναι με τον διορατικό φίλο του Ολυμπιακού που σε φόρουμ της εποχής είχε γράψει
Νταβίντε Μπελότι – ΑΕΚ (2000-01)
Βρισκόμαστε στον Ιανουάριο του 2000, ιδανικός μήνας για νέα ξεκινήματα, ολόκληρος νέος αιώνας ανοιγόταν μπροστά μας, δεν το λες και λίγο. Τα κομπιούτερ είχαν αντέξει τον ιό του μιλένιουμ κυρίως γιατί δεν υπήρχε τέτοιος ιός, η ζωή έμοιαζε ωραία, τα πρώτα σενάρια ότι ζούμε στο Μάτριξ είχαν πέσει στο τραπέζι και η ΑΕΚ ετοιμαζόταν να φέρει τον πιο ακριβοπληρωμένο παίχτη της. Τον Νταβίντε τον Μπελότι με προϋπηρεσία στην Ιταλία, μέχρι και Κύπελλο είχε σηκώσει με την Βιτσέντζα, δεν το λες και λίγο ε. Μαζί του ήρθαν και άλλοι δύο αν και ο θρύλος λέει ότι ο ένας (ο τέρμα δεξιά στη φωτο) ήταν ο ταξιτζής που τους έφερε και περίμενε να πληρωθεί την κούρσα.
Και σκάει η παιχτούρα και προπονείται και κάνει υπομονή, κάθεται πάγκο περιμένοντας την ευκαιρία του μέχρι την πρωταπριλιά του 2000 όπου η ΑΕΚ κατεβαίνει Κρήτη να παίξει με τον ΟΦΗ. Όταν στο 89’ του είπαν «σήκω να μπεις» λίγο η Πρωταπριλιά, λίγο που τον είχε ψιλοπάρει ο ύπνος κάτω απ’ τον γλυκό ανοιξιάτικο ήλιο, ε με το δίκιο του δεν το πίστεψε. Η ΑΕΚ ήταν μπροστά με 1-2 και οι τυχεροί που βρέθηκαν εκείνη τη μέρα στο Γεντί Κουλέ τρίβανε τα μάτια τους όταν είδαν τον Κοπιτσή να βγαίνει και τον Ιταλό σωσία του να μπαίνει στο γήπεδο. Τα σενάρια ότι ζούμε στο Μάτριξ πήρανε φωτιά εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα ωστόσο δυστυχώς για την ΑΕΚ η ομοιότητα του με τον Χάρη ήταν μόνο για τα μάτια του κόσμου. Δεν θυμάμαι πόσο καλά τον αντικατέστησε (προφανώς όχι και τόσο) αλλά σίγουρα δεν άξιζε τα 30 μύρια (σημερινά 88 χιλιάρικα) που κόστισε στην ΑΕΚ για ένα λεπτό συμμετοχής. Πριν γυρίσει στην πατρίδα του είχε πρόταση να ντουμπλάρει και τον Λάμπη Λιβιεράτο στις επικίνδυνες σκηνές κάποιου βίντεο κλιπ (ίσως το μπαμ και κάτω, μπορεί και όχι) αλλά δεν δέχτηκε και έφυγε για να συνεχίσει να διδάσκει τη θέση του αριστερού οπισθοφύλακα αλλά και να κατέχει μέχρι και σήμερα το ρεκόρ του πιο ακριβοπληρωμένου λεπτού στην ιστορία της ΑΕΚ. Γύρισε στην Ιταλία όπου μέχρι το 2008 έγραψε 157 συμμετοχές σε ομάδες χαμηλότερων κατηγοριών. Τώρα κάνει τον προπονητή και όταν τον ρωτάνε τα εγγόνια του αν ήταν καλός παίκτης απαντάει με ερώτηση «Αν δεν ήμουν καλός θα μου έδιναν 88.000 ευρώ για να παίξω ένα λεπτό;»
Γιοχέι Καζιγιάμα – Παναθηναϊκός (2012-13)
Ο Τζόζεφ Ενακαρίρε ήρθε για να αναλάβει υπεύθυνος άμυνας στον Παναθηναϊκό, είχε παίξει τελικό Γιουρόπα, ημιτελικό Κόπα Άφρικα, λίγα λεφτά ήθελε, όλα φαινόντουσαν ιδανικά, ψηλό παιδί, ευθυτενής, κονιόρδος αλλά κάπου ώπα, ποιος Ενακαρίρε όταν την ίδια φανέλα έχει φορέσει ο Καζιγιάμα. Δεν τον θυμάσαι ε;
Μόλις είχε περάσει αναίμακτα το 2012, η χρονιά που η προφητεία των Ίνκας έλεγε ότι θα καταστραφεί ο κόσμος και ο Παναθηναϊκός έψαχνε αμάξι ένα καλό χαφάκι με λίγα λεφτά, να τρέχει πολύ, να μην βγάζει ζημιές τραυματισμούς, και να μπορεί να προσφέρει άμεσα στον σύλλογο καταλήγοντας τελικά στην αγορά της Ιαπωνίας όπου και έκανε δικό του ένα Νissan SX300 τον Καζιγιάμα. Φάτσα που θύμιζε τον κακό απ’ το Oldboy, ένας κίλερ στον χώρο του κέντρου προερχόμενος από γεμάτες χρονιές στη χώρα που ένα κιλό πορτοκάλια κοστίζει λίγο λιγότερο από γκαρσονιέρα στο Γουδή. Το παλικαράκι ήρθε γεμάτο όνειρα, να ανέβει επίπεδο, να βελτιωθεί, να παίξει με τους καλύτερους και γιατί όχι να πάει και για το κάτι παραπάνω καθώς την προηγούμενη χρονιά είχε φτάσει μια ανάσα απ’ την Μπουντεσλίγκα. Στον Παναθηναϊκό κάνανε όνειρα για ένα γήπεδο γεμάτο Ιάπωνες που θα αγόραζαν διαρκείας για να βλέπουν τον κοντοχωριανό τους και θα πίνανε σάκε Μύθο χωρίς αλκοόλ, το τμήμα μάρκετινγκ υπολόγιζε ότι οι πωλήσεις φανελών στην Ιαπωνία θα φέρνανε πακτωλό εσόδων και όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι που ένα μέλος της Γιακούζα θα έκοβε και θα έραβε στο κέντρο. Τελικά όπως αποδείχθηκε –δυστυχώς μετά την απομάκρυνση απ’ το ταμείο- ο Γιοχέι ήταν ο ανθυποκακός της ταινίας, ο τύπος που πεθαίνει στο 7ο λεπτό όταν ένα σπαθί περνάει ανέμελα από μέσα του. Κρίμα τα όνειρα, κρίμα τόσες απούλητες φανέλες στα γιαπωνέζικα, κρίμα οι συστάσεις που μιλούσαν για έναν απ’ τους καλύτερους παίκτες της γιαπωνέζικης λίγκας , κρίμα, κρίμα οι 20 ώρες μέσα στο αεροπλάνο για τον συμπαθή κατά τ’ άλλα καρατέκα με ψυχή μικρού παιδιού. Και μπορεί μετά από μόλις 7 παιχνίδια να κατέβηκε στα ΚΤΕΛ για να πάρει το εξπρές για Τόκιο αλλά τουλάχιστον το Old Boy είναι ταινιάρα. Στην καζιγιά μας αλάνια μου.
[playbuzz-item item=”40ec9b96-0e0a-4918-87fb-5c0f0b560ee4″ shares=”false” info=”false” wp-pb-id=”926034″]
