«Σφύρα καλά ρε πουλημένε» και στα τοπικά;

Είναι γεγονός πως, στη γωνία αυτή του Ίντερνετ που λέγεται Cult24 δεν έχουμε συνηθίσει να μοιραζόμαστε πολλά από τα προσωπικά μας βιώματα, γιατί στην τελική δε σας ενδιαφέρουν κιόλας, ένιωσα όμως την ανάγκη να γράψω αυτό το σημείωμα για ένα περιστατικό το οποίο προσωπικά μου έφερε στεναχώρια, λύπη και περισσότερο από όλα τρόμο, το οποίο έλαβε χώρα το Σαββατοκύριακο.

Χθες λοιπόν Κυριακή, για την πρώτη αγωνιστική της Γ’ Ερασιτεχνικής κατηγορίας της ΕΠΣΜ, η ακαδημία Λιονταράκια, υποδέχτηκε την Αναγέννηση Επταπυργίου. Η γηπεδούχος ομάδα, ακριβώς λόγω του ότι πρόκειται για ποδοσφαιρική ακαδημία, αποτελείτο κυρίως από έφηβους, οι οποίοι κάνουν την προσπάθειά τους απέναντι σε αντιπάλους μεγαλύτερης ηλικίας, όπως συνηθίζεται αρκετές φορές σε αυτές τις κατηγορίες.

Κι αν κανείς περίμενε να δει από μία ομάδα Ακαδημιών ποδόσφαιρο δημιουργικό, ελεύθερο και σύγχρονο μάλλον θα περίμενε πολύ, αφού η πραγματικότητα στα χαμηλότερα κλιμάκια του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι πολύ διαφορετική. Από το πρώτο λεπτό, με καθοδήγηση του προπονητή τους από τον πάγκο, οι νεαροί ποδοσφαιριστές τα έβαζαν με τον – επίσης νεαρό- διαιτητή σε κάθε απόφασή του, είτε ήταν σωστή είτε λάθος.

Η ένταση που είχε το παιχνίδι οδήγησε βαθμιαία και σε κλιμάκωση της έντασης εκτός του αγωνιστικού χώρου, με τα βέλη σταδιακά να στρέφονται και εναντίον των παικτών του Επταπυργίου και πάλι με την καθοδήγηση του πάγκου. Λίγο – λίγο, στην εξίσωση του μπινελικιού, κυρίως προς τον διαιτητή, μπήκαν και οι γονείς και κηδεμόνες των νεαρών παικτών, με κάποιους από αυτούς να ξεκινούν τις μπούκες στον αγωνιστικό χώρο και άλλες δημοφιλείς αθλοπαιδιές που είναι συνήθεια στα τοπικά.

Κι αν όλα αυτά είναι πράγματα τα οποία όλοι μας έχουμε ξανασυναντήσει, μπορώ να πω πως στο δεύτερο ημίχρονο ακούστηκε και κάτι πραγματικά πρωτάκουστο, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά. Με αφορμή μία αμφισβητούμενη φάση όπου οι γηπεδούχοι ζήτησαν προβολή, ο προπονητής της ακαδημίας προέτρεψε τον έφηβο παίκτη του να μπει πιο δυνατά στην επόμενη φάση απέναντι στον αντίπαλο, λέγοντας του πως «Εσύ το πολύ να μείνεις έξω ένα μήνα, αυτός δε θα μπορεί να δουλέψει».

Και μόνο η φράση αυτή, καταδεικνύει του λόγου το αληθές. Δηλαδή το πόσο λάθος έχουμε το ποδόσφαιρο στο μυαλό μας σε τούτη τη γραφική χώρα που ζούμε. Η Διαιτητολαγνεία, οι θεωρίες συνομωσίας και η νοοτροπία του τύπου «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»  έχουν εμποτίσει τόσο πολύ την ποδοσφαιρική προσέγγιση των περισσότερων, που η κατάσταση δείχνει μη αναστρέψιμη.

Είμαι βέβαιος ότι τούτη εδώ η ιστορία δεν είναι ούτε κάτι πρωτότυπο, ούτε κάτι πρωτάκουστο για πολλούς εκεί έξω, είτε είναι οι ίδιοι ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές, είτε είναι εργαζόμενοι στο χώρο των ακαδημιών, είτε είναι γονείς νεαρών ποδοσφαιριστών.

Για την ακρίβεια, το πρόβλημα είναι πως μάλλον θα χάνονταν το μέτρημα αν επιχειρούσαμε να συγκεντρώσουμε τέτοιες ιστορίες στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όταν αυτές οι νοοτροπίες και αυτές οι συμπεριφορές φτάνουν να γίνονται διδαχή σε ακαδημίες ποδοσφαίρου, δηλητηριάζοντας το μυαλό των νεαρών ποδοσφαιριστών, το παιχνίδι είναι χαμένο πριν καν γίνει η σέντρα.