Του Στέφανου Κοντεκά

Μπασκετικοί ήρωες έχουν υπάρξει πολλοί και οι μεγαλύτεροι προέρχονται από την πιο ξακουστή φάμπρικα παραγωγής ηρώων, το NBA. Όσοι πρόλαβαν να παρακολουθήσουν τον «Θαυμαστό Κόσμο» στα 80s’ και στα 90s’, είδαν παίχτες όπως ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, ο Μάτζικ, ο Μπερντ και ο Μάικλ «His Royal Airness» Τζόρνταν να προσφέρουν απίστευτο θέαμα, δραματικά φινάλε και άλλα τέτοια εμφατικά πράγματα που μπορώ να γράψω, γιατί απλά μπορώ.

Φυσικά μέχρι και σήμερα συνεχίζουμε να βλέπουμε παιχταράδες να μας χαρίζουν τρομερά χάιλαϊτς, με την ελπίδα φυσικά πως σε 10 χρόνια θα μπορούμε να εντάξουμε σε αυτή την κατηγορία και τον δικό μας Γιάννη Αντετοκούμπο (όχι ότι το παιδί δεν παίζει ΗΔΗ εκπληκτικό μπάσκετ, προς θεού).

Βέβαια για όλα τα πράγματα στη ζωή υπάρχει και η άλλη πλευρά. Για κάθε παίχτη που μετράει τουλάχιστον 1 δαχτυλίδι πρωταθλητή, υπάρχουν άλλοι 100 που δεν έχουν πάρει και δεν πρόκειται να πάρουν ούτε ένα. Και αυτοί οι 100 που πάλεψαν για να φορέσουν ένα δαχτυλίδι και δεν τα κατάφεραν, θα κοιτάζουν προς ένα άτομο με περισσό φθόνο, άπειρη ζήλια κι ένα μεγάλο «Γιατί?».

Και ποιος είναι αυτό το άτομο, θα σκεφτείτε. Έχει χαρακτηριστεί ως «το Λευκό Κρέας» και «Μοσχάρι». Τον έχουν αποκαλέσει «ο πιο επιτυχημένος αποτυχημένος στην ιστορία του αθλήματος». Από την Long Beach της Καλιφόρνια και με ύψος 2,06 μ., ο ένας, ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος… BRIAN SCALABRINE!

WHO IS WHO?

Ο Μπράιαν Σκαλαμπρίνι (ναι, έτσι προφέρεται) γεννήθηκε το 1978 στην Καλιφόρνια και είναι ιταλικής καταγωγής,  αν και σατιρικά σάιτ ισχυρίζονται πως οι κόκκινες τρίχες στο κεφάλι του φέρνουν πιο πολύ σε Ιρλανδό, οπότε θα πρέπει να αναρωτιέται αν είναι γιος του ταχυδρόμου. Φυσικά ως Cult24 δεν υιοθετούμε τέτοιες απόψεις, αν και καλό είναι κάποιος να ρωτάει, ώστε να μαθαίνει…

Η μπασκετική του καριέρα ξεκίνησε στα 18 στο κολλέγιο Highline, όπου ο φίλτατος Μπράιαν ξεχώρισε, με πρωτιές σε αρκετές στατιστικές κατηγορίες, γεγονός το οποίο αποτέλεσε εφαλτήριο για την συνέχιση της καριέρας του σε πανεπιστημιακό επίπεδο, για λογαριασμό του Πανεπιστημίου της νότιας Καλιφόρνια (USC). Κι εκεί ο ήρωας μας συνέχισε να ξεχωρίζει στην ομάδα του USC, με διψήφιο μέσο όρο στο σκοράρισμα και την είσοδο σε κολλεγιακές και πανεπιστημιακές ομάδες All-Star.

Αυτή η φάση της καριέρας του ολοκληρώθηκε με απολογισμό έναν τίτλο σε επίπεδο πολιτείας με το Highline, έναν αποκλεισμό από την πανεπιστημιακή ομάδα του Duke (μεγάλη μηχανή παραγωγής ταλέντων) στους Elite 8 του πανεπιστημιακού πρωταθλήματος κι ένα… πτυχίο ιστορίας! Το παλικάρι μας έχει και χαρτί! Είναι επιστήμων με τη βούλα.

Μπορεί η μοίρα να ήταν σκληρή προς τον Μπράιαν και να μην του επέτρεψε να σηκώσει κούπα αλλά, όπως κάθε καλό underdog story, η ιστορία μας δεν τελειώνει εδώ! Όπως ήταν αναμενόμενο, το παλικάρι μας με τις καλές στατιστικές, τράβηξε τα βλέματα των σκάουτερς του NBA. Συγκεκριμένα των New Jersey Nets, οι οποίοι τον επέλεξαν στο ντραφτ του 2001.

Ένα αστέρι γεννιέται! Κάπου αλλού…

Το ξεκίνημα του με τους Νετς θα μπορούσε να χαρκτηριστεί «ιδανικό». Έχασε το πρώτο 10ήμερο του training camp, λόγω τραυματισμού στο μετατάρσιο. Στο τελευταίο παιχνίδι της pre-season, απέναντι στους Ντιτρόιτ Πίστονς, τραυματίστηκε ξανά. Όμως ο ήρωας μας δεν πτοήθηκε! Έκανε το ντεμπούτο του στις 31-01-2002 απέναντι στο Μιλγουόκι. Εκείνη τη σαιζόν οι Νετς κατάφεραν να κατακτήσουν τον τίτλο στην Ανατολή, αλλά έχασαν το πρωτάθλημα από τους Λέικερς των Κόμπι και Σακ με sweep (4-0). Η προσφορά του Σκαλαμπρίνι εκείνη τη χρονιά «σημαντική», με Μ.Ο. 2,1 πόντους, 1,8 ριμπάουντ και 0,8 ασσίστ ανά αγώνα.

Η παρουσία του στο Νιου Τζέρζι ολοκληρώθηκε το 2005, μετά από 4 σαιζόν, όπου τα νούμερα του δεν εντυπωσίασαν, αν και έπαιζε σε μεγάλο αριθμό παιχνιδιών. Βέβαια είχε και 2 επιτεύγματα σε αυτό το διάστημα: career high με 29 πόντους σε ένα παιχνίδι ενάντια στο Γκολντεν Στέιτ, τον Ιανουάριο του 2005 και ρεκόρ χρόνου συμμετοχής με 45 λεπτά σε έναν αγώνα 3 μήνες αργότερα.

Το μεγαλύτερο όμως χάιλαϊτ αυτών των τεσσάρων χρόνων, είναι το παρατσούκλι που απέκτησε από τους φιλάθλους, που τον αποκάλεσαν «Veal Scaloppini» (σε μετάφραση: μοσχαρίσιο σκαλοπίνι), που αποτελεί λογοπαίγνιο με βάση το όνομα του και την απόδοση του στα παρκέ. Βέβαια ο Μπράιαν δεν είχε πει την τελευταία του λέξη ακόμα…

Πρωταθλητής άνευ αγώνος

Το καλοκαίρι του 2005 ο Σκαλαμπρίνι μεταπήδησε στους Μπόστον Σελτικς, με τους οποίους υπέγραψε 5ετές συμβόλαιο με συνολικές απολαβές 15 εκ. δολλάρια. Βλέπετε η ομάδα της Βοστώνης βρισκόταν σε φάση αναδιοργάνωσης και όπως ήταν φυσικό, χρειαζόταν έναν ογκόλιθο για να στηρίξει τη νέα της ομάδα. Και τον βρήκε στο πρόσωπο του κοκκινοτρίχη ήρωα μας.

Την πρώτη του σαιζόν, ο «Veal» έπαιξε σε συνολικά 71 αγώνες (μόνο έναν ως βασικός) με νούμερα αντίστοιχα της rookie season του με τους Νετς. Και στις 5 χρονιές του με τους Σέλτικς τα στατιστικά του παρέμειναν χαμηλά, χωρίς σημαντικές διακυμάνσεις, αλλά ο Μπράιαν κατάφερε κάτι που δείχνει πως όλοι έχουμε γραμμένο, που το λένε πεπρωμένο… και το πεπρωμένο του Καλιφορνέζου πύργου, ήταν να γίνει πρωταθλητής!

Το τέλος της κανονικής σαιζόν 2007-08 βρήκε τους Σέλτικς να μπαίνουν στα play offs, όπου και κατέκτησαν τον τίτλο της Ανατολής και να παίζουν στους τελικούς απέναντι στους αιώνιους αντιπάλους τους, τους Λέικερς. Ήταν η χρυσή ευκαιρία για τον Σκαλαμπρίνι να πάρει την εκδίκηση του για τη χαμένη σειρά των τελικών του 2002. Και την πήρε! Οι Σέλτικς κέρδισαν το πρωτάθλημα με 4-2 στη σειρά των αγώνων. Μία σειρά στην οποία ο ήρωας μας δεν έπαιξε ούτε λεπτό. Για την ακρίβεια… δεν έπαιξε ούτε ένα λεπτό σε ολόκληρη τη διαδικασία των play offs. Εν ολίγοις, κατάφερε να έχει κατά κάποιο τρόπο και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Δαχτυλιδάκι χωρίς κόπο!

Λογικό ήταν να προκαλέσει αντιδράσεις αυτό το παράδοξο. Στη συνέντευξη τύπου μετά την τελευταία νίκη των Σέλτικς, ολόκληρη η αίθουσα ξέσπασε σε γέλια, όταν ο ατσούμπαλος ήρωας μας ανέβηκε στο πόντιουμ για να μιλήσει. Βέβαια ως αγνός ήρωας της Βοστώνης, έβαλε στη θέση τους, τους δημοσιογράφους που πριν ξεκινήσει η σειρά των τελικών έλεγαν πως οι Λέικερς θα έχουν μια εύκολη επικράτηση. Την απάντηση του «Veal» μπορείτε να δείτε εδώ:

ο 2009 οι Σέλτικς έφτασαν ξανά στα play offs, όπου αποκλείστηκαν στους ημιτελικούς της Ανατολής από το Ορλάντο. Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με την προηγούμενη σαιζόν… ο Σκαλαμπρίνι έπαιξε στους 12 από τους 14 αγώνες που έδωσαν οι Σέλτικς.

Το 2010 οι Σέλτικς έπαιξαν ξανά στους τελικούς με τους Λέικερς, αυτή τη φορά χάνοντας με 4-2. Αυτή ήταν μια κατά τα άλλα διόλου αξιοσημείωτη χρονιά για τον Σκαλαμπρίνι. Το συμβόλαιο του με την ομάδα της Βοστώνης έληξε και ο ίδιος πήρε μια γενναία απόφαση. Προκειμένου να γίνει ήρωας, θα έπρεπε να καθίσει κι αυτός εκεί που είχε καθίσει ο μεγαλύτερος ήρωας στην ιστορία του NBA…

Στον πάγκο που ίδρωσε ο Τζόρνταν

Τον Σεπτέμβριο του 2010 οι Σικάγο Μπουλς προσέφεραν στον Σκαλαμπρίνι μη-εγγυημένο συμβόλαιο κι αυτός δεσμέυθηκε να κλείσει την καριέρα του με τον όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο. Οι οπαδοί, σεβόμενοι την προσπάθεια του αποφάσισαν να τον βοηθήσουν, βγάζοντας του ένα ακόμα παρατσούκλι. Εν μία νυκτί, ο «Veal» πέθανε κι από τις στάχτες του γεννήθηκε ένας νέος «ήρωας», ο White Mamba, ο μοναδικός που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τον Black Mamba (Κόμπι Μπράιαντ).

Φυσικά ο White Mamba ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του κοινού, γυαλίζοντας τον πάγκο των Μπουλς για 2 χρόνια. Ενδιάμεσα, στο lockout του 2011, ο Μπράιαν, μην έχοντας πάγκο για να γυαλίσει, κοίταξε τον εαυτό στον καθρέφτη, διαπίστωσε πως ήταν υπερβολικά άσπρος και πήρε άλλη μια γενναία απόφαση. Μέχρι να ακούσει ξανά το κάλεσμα του πάγκου του United Center Arena, θα έκανε κάτι καλό για τον εαυτό του, μαυρίζοντας στις παραλίες του Τρεβίζο για 3 μηνάκια, ενώ παράλληλα θα έπαιζε 10 παιχνίδια στην τοπική Μπένετον (πρώην ομάδα του Νίκου Ζήση) με Μ.Ο 9,3 πόντους ανά αγώνα.

Εν τέλει, μια λαμπρή καριέρα με 1 τίτλο σε 11 χρόνια έλαβε τέλος με τη λήξη της σαιζόν 2011-12, όπου ο Μπράιαν, θεωρώντας πως του αξίζουν λίγες διακοπές μετά από τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς, αρνήθηκε να γίνει βοηθός προπονητή στους Μπουλς.

Guess who’s back! NOT!

Ήταν 34^ων ετών όταν σταμάτησε την καριέρα του. Δεν τον είχαν πάρει δα και τα χρόνια… Αρνήθηκε να προπονήσει τους Μπουλς, για να γίνει τηλεσχολιαστής. Αλλά το μικρόβιο του μπάσκετ δεν τον είχε αφήσει ακόμα. Σε συνέντευξη του δήλωσε πως σκεφτόταν στις αρχές του ’13 να επιστρέψει στην ενεργό δράση, κατά πάσα πιθανότητα σε κάποια ευρωπαϊκή ομάδα. Κάτι το οποίο όμως δεν έκανε ποτέ. Κρίμα, γιατί θα είχε ενδιαφέρον να τον δούμε να παίζει στον Ολυμπιακό, όπου με την εμπειρία του θα βοηθούσε τον Βασίλη Καββαδά να απογειώσει την καριέρα του.

Μπορεί να μην επανεκκίνησε ποτέ την καριέρα του, αλλά ο Σκαλαμπρίνι ξαναπάτησε παρκέ! Το 2013 αποδέχθηκε την πρόταση των Γκόλντεν Στέιτ να ενταχθεί στο τεχνικό τιμ τους. Ο προπονητής Μαρκ Τζάκσον βέβαια δεν του φέρθηκε με ντομπροσύνη και μετά από διαφωνία που είχαν οι δυο άνδρες, τον υποβίβασε στη θυγατρική ομάδα τους στην D-League. Μάλλον γι’ αυτό ο Τζάκσον απολύθηκε εκείνη τη σαιζόν. Γιατί δεν άκουσε τον Μπράιαν…

Βλέπωντας πως η προπονητική δεν του πήγαινε, ο Σκαλαμπρίνι επέστρεψε στον τηλεσχολιασμό το 2014, αυτή τη φορά για λογαριασμό των αγαπημένων του Μπόστον Σέλτικς. Έγραψε μια έκθεση στην οποία ανακοίνωνε την επιστροφή του στη Βοστώνη, η οποία αποτελούσε παρωδία ενός άρθρου για την επιστροφή του ΛεΜπρόν Τζέιμς στο Κλίβελαντ.

Γιατί ο Σκαλαμπρίνι είναι ένας Cult ήρωας;

Η απάντηση στο ερώτημα είναι απλή. Ο Σκαλαμπρίνι θα μπορούσε να είναι ένας οποιοσδήποτε ψηλός άνδρας περπατάει στο δρόμο. Από αυτούς τους άνδρες που έχουν βαρεθεί να ακούν τη στερεοτυπική ερώτηση «Είσαι ντερέκι! Παίζεις μπάσκετ;» και απαντούν απότομα «Ναι! Παίζω! Πρόβλημα;».

Είναι «ο τύπος που βρέθηκε κατά τύχη στο NBA», θα μπορούσε να πει κάποιος. Χωρίς να κάνει τίποτα το εξαιρετικό, βρέθηκε να περνάει δαχτυλίδι πρωταθλητή στον παράμεσο του δεξιού του χεριού, εξού και η ζήλια όλων αυτών που δεν κατάφεραν ποτέ να κερδίσουν τον πολυπόθητο τίτλο. Και όχι! Αυτό δεν τον καθιστά απατεώνα! Ο άνθρωπος έκανε απλά όσα μπορούσε και η τύχη του χαμογέλασε, έστω για μια σαιζόν.

Πέραν της δικής μου άποψης όμως, η ίδια η κερκίδα τον ανέδειξε σε έναν Cult ήρωα. Και όταν η κερκίδα λέει για σένα ότι «ο Τζαμπάρ πρέπει να εύχεται να είχε γεννηθεί 20 χρόνια αργότερα για να παίξει αντίπαλος με τον G.O.A.T. (Greatest Of All Time/ Καλύτερος Όλων Των Εποχών, ένα ακόμα παρατσούκλι του)», τότε έχεις μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του κοινού.

Και ο ίδιος ο Σκαλαμπρίνι βέβαια έχει αυτογνωσία. Ξέρει ότι δεν υπήρξε κάποιος τρομερός μπασκετμπολίστας, αλλά αυτό δεν τον χαλάει. Εν αντιθέσει, αυτοσαρκάζεται. Σε συνέντευξη μετά την κατάκτηση του τίτλου το 2008, τον ρώτησαν (λογικά περιμένοντας πως θα τον φέρουν σε δύσκολη θέση) για τον ρόλο του στα play offs.

Εκείνος φέρεται πως με φυσικότητα τους απάντησε: «Λέτε πως δεν έπαιξα δευτερόλεπτο, αλλά σε 5 χρόνια θα το έχετε ξεχάσει. Σε 10 χρόνια όμως, θα λέω ακόμα πως είμαι πρωταθλητής. Σε 20 χρόνια, θα πω στα παιδιά μου πως έπαιξα και βασικός μάλιστα! Και σε 30 χρόνια θα τους πω ότι βγήκα και MVP. Οπότε καταλαβαίνετε πως αυτό που μου λέτε δεν με νοιάζει καθόλου.»

Επίσης έχει δηλώσει μετά από αγώνα όπου έπαιξε λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο ό,τι: «Ήξερα πως με την απουσία του Αλ Τζέφερσον έπρεπε να το πάρω πάνω μου. Μου αρέσει που η ομάδα με κάλεσε να παλέψω κι εγώ έκανα κάποια σουτ. Ξέρω ότι όσο σουτάρω, τόσο περισσότερα λεπτά θα παίζω.»

Έτσι λοιπόν, ο Μπράιαν «White Mamba» Σκαλαμπρίνι, δείχνει πως είναι ένας αγνός, ειλικρινής και τίμιος cult ήρωας, με αρκετές σατιρικές σελίδες στο ίντερνετ για την πάρτη του, που δικαίως εντάσσεται στο Πάνθεον των ατόμων που κατάφεραν κάτι μεγάλο, χωρίς να είναι κορυφαίοι…

ΥΓ. Υπάρχει και βίντεο με τις 10 καλύτερες φάσεις της καριέρας του: