Γιατί Γιώργο Δώνη;

Πέρασε η ήττα του Παναθηναϊκού από την ΑΕΛ. Μια ακόμα κακή αγωνιστική συγκομιδή για την ομάδα και φυσικά ο προβληματισμός είναι έντονος για την εικόνα. Λογικό είναι μιας και φέτος η χρονιά ξεκινούσε με προσδοκίες για μια πορεία ανάλογη της περσινής ή και καλύτερη. Η ομάδα βρίσκεται χαμηλά και έχει γκελάρει αρκετά ενώ δεν έχουμε μπει καν στον Νοέμβριο.
Δεν θα σταθώ εκεί, δεν είναι ούτε η δουλειά μου, ούτε και θέλω να το κάνω. Αυτό που θέλω να αναλύσω σε μερικές γραμμές είναι η απαράδεκτη κίνηση του Γιώργου Δώνη μετά το 1-2.
Ο Δώνης είναι ένας άνθρωπος που αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό σε μεγάλες χρονιές που έκανε όλη την ποδοσφαιρική Ελλάδα να βγάζει το καπέλο της. Έφτασε μέχρι τους 4 του Τσάμπιονς Λιγκ βγάζοντας και την τεράστια ασίστ στο αξέχαστο 0-1 μέσα στον Άγιαξ τότε. Ξέρει τι σημαίνει Παναθηναϊκός όσο λίγοι και σίγουρα καλύτερα από τους παίκτες που προπονεί. Ήταν αυτός που είπε στους παίκτες να μην τολμήσουν να πανηγυρίσουν το 1-1 κόντρα στον Ολυμπιακό.
Γιατί κόουτς να συμπεριφερθείς έτσι μετά την μείωση του σκορ εντός έδρας κόντρα στην ΑΕΛ; Γιατί να ασχοληθείς και να δώσεις αξία και να χάσεις ακόμα περισσότερο το δίκιο σου επειδή κάποιος βρίζει εσένα και τον γιο σου; Είσαι στο ποδόσφαιρο 30 και βάλε χρόνια.
Είναι δυνατόν να μην μπορείς να συγκρατήσεις τα νεύρα σου και να γυρίσεις να βρίσεις κάποιον ανεγκέφαλο όταν χάνεις κιόλας έναν αγώνα που έπρεπε να κερδίζεις;; Όταν ο προπονητής μιας ομάδας δεν δίνει το σωστό παράδειγμα τι ακριβώς περιμένεις από τους παίκτες σου;
Καταλαβαίνω ότι ο Χρήστος είναι γιος σου και τον λατρεύεις, αλλά είναι δημόσιο πρόσωπο όπως εσύ και αφού καταφέρνει το παιδί και τα βγάζει πέρα χωρίς να δίνει δικαιώματα σε ένα κοινό που ήδη τον κράζει γιατί βγαίνεις εσύ και χαλάς την εικόνα σου;
Όταν είσαι κομμάτι της ιστορίας ενός τόσο μεγάλου συλλόγου πρέπει να σκέφτεσαι διπλά και τριπλά τις κινήσεις σου.
Πιστεύω ότι δεν σου αξίζει η τόση κριτική που ακούς λόγω των αποτελεσμάτων, αλλά αυτό ήταν τεράστιο φάουλ για μένα. Κάποιοι θα συμφωνήσουν και κάποιοι όχι.. Εδώ είμαστε να τα λέμε…