Γιατί τόσο μίσος;

Την εβδομάδα που μας πέρασε δεν άκουγες κάτι θετικό στις ειδήσεις. Πορεία μαθητών του ΕΠΑΛ Γιαννιτσών ενάντια στους πρόσφυγες. »Μακεδονομάχοι» που περίμεναν λεωφορεία προσφύγων για να τα απωθήσουν για να μην αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας. Τύποι που θα διοργανώσουν μπάρμπεκιου με χοιρινό κρέας και αλκοόλ έξω από καμπ προσφύγων. Μαχαίρωμα και χάραγμα στο πρόσωπο ενός 13χρονου παιδιού από το Ιράν από κάτι θρασύδειλα ανθρωπάρια. Κι αυτά σε γενικές γραμμές. »Μα εδώ ρε Καλτ θέλουμε να διαβάσουμε για μπάλα. Δε μπήκαμε για πολιτικά». Μην ανησυχείτε, εκεί θα καταλήξουμε.

Το μίσος ήταν ανέκαθεν εθνικό σπορ μας. Στη δεκαετία του 1990 μισούσαμε τους Αλβανούς και τους Ρωσοπόντιους. Όταν τα πράγματα ησύχασαν και οι άνθρωποι αυτοί δούλεψαν και κατάφεραν να ενταχθούν στην κοινωνία, αρχίσαμε να μισούμε τους Πακιστανούς, Αφγανούς και όποιον άλλον πάρει η μπάλα. Τώρα είναι η σειρά των Σύριων. Πάντα φυσικά μισούσαμε τους Ρομά, τους ναρκομανείς, τους ομοφυλόφιλους. Ανάλογα με την εποχή, υπήρχε πάντα μία ομάδα που έπρεπε να περιθωριοποιήσουμε και να την κοροϊδέψουμε και όταν τα πράγματα ξέφευγαν, να ρίξουμε και μερικές ψιλές σε όσους αλλοίωναν τον πολιτισμό μας.

Αυτό το μίσος έχει ένα κοινό μυστικό. Πάντα το μίσος είναι εναντίον μιας μικρής ομάδας που όλως τυχαίως δεν είναι πλούσια. Ο περίφημος φιλόξενος ελληνικός λαός δεν έχει πρόβλημα εναντίον του Σαουδάραβα που θα σκάσει με το γιοτ στην Μύκονο και θα πετάει 500ευρα. Εκεί είναι καλός κι ας είναι μουσουλμάνος. Ούτε έχει πρόβλημα με τον γκέι πολιτικό γιατί έχει λεφτά και μας κάνει να γελάμε, αλλά ουαί και αλίμονο αν βγει το παιδί μας »ντιγκιντάνγκας» γιατί τι θα πει η κοινωνία. Ούτε είχαμε πρόβλημα με αυτούς τους ίδιους τους πρόσφυγες που φεύγουν κυνηγημένοι. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στα Βρασνά οι ξενοδόχοι είχαν συμφωνήσει να δεχθούν τους πρόσφυγες (επειδή ήταν καλά τα λεφτά που θα τσιμπούσαν) αλλά έκαναν πίσω όταν το υπόλοιπο χωριό είπε πως δεν τους ήθελε (καλοκαίρι θα έρθει πάλι, πρέπει να τα έχουν καλά και με όλους).

Γιατί όμως τόσο μίσος; Αν αυτό προέρχεται από το γεγονός ότι θα μας αλλοιώσουν τον πολιτισμό, τότε αυτό σημαίνει πως είτε ο πολιτισμός μας είναι υποδεέστερος ή ακόμα και ανύπαρκτος. »Θα εφαρμόσουν τη ζωή τους και θα μας αναγκάσουν να κάνουμε το ίδιο». Αν φοβόμαστε πως το 1% (τόση θα είναι η ποσόστωση των πληθυσμών ανά νομό σύμφωνα με την κυβέρνηση) μπορεί να καταφέρει να επιβληθεί του 99%, τότε μπράβο. »Υπάρχουν εγκληματίες ανάμεσα στους πρόσφυγες». Έστω, ότι υπάρχουν. Σε κάθε χώρα δεν υπάρχουν εγκληματίες; Και απ’όσο θυμάμαι, υπάρχουν νόμοι που ισχύουν για όλους, ανεξαρτήτως φυλής, οπότε αν κάποιος παρανομήσει, θα του επιβληθούν οι κυρώσεις που του αναλογούν.

Γιατί όμως δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα άλλων κρατών, όπως πχ. της Γαλλίας ή της Γερμανίας; Κράτη που ευημερούν και έχουν δεχτεί χιλιάδες πρόσφυγες τα τελευταία χρόνια, προσφέροντας γνώση και τον δικό τους πολιτισμό σε όσους διαμένουν στις χώρες τους. Δείτε απλά τις εθνικές τους ομάδες ποδοσφαίρου. Οι περισσότεροι έχουν καταγωγή από άλλες χώρες, όλοι παίζουν όμως για το εθνόσημο της Γαλλίας και της Γερμανίας. Πηγαίνουν ψηλά σε όλες τις διοργανώσεις και κερδισμένοι βγαίνουν και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές αλλά κυρίως οι χώρες. Γιατί λοιπόν, αντί να κηρύττουμε το μίσος και την εχθρότητα, να μην προσπαθήσουμε να μεταλαμπαδεύσουμε τον πολιτισμό για τον οποίο είμαστε τόσο περήφανοι (ασχέτως αν δεν έχουμε κάνει τίποτα εμείς αλλά οι αρχαίοι ημών πρόγονοι); Γιατί να μην μπορούμε σε αυτά τα παιδιά που έφυγαν ξεριζωμένα από τις χώρες τους, να τους διδάξουμε τα ελληνικά το πρωί στο σχολείο και το απόγευμα να παίξουν σε ακαδημίες ποδοσφαίρου, μπάσκετ κλπ., έτσι ώστε σε λίγα χρόνια έστω και ένας να φορέσει το εθνόσημο;

Θα κλείσω αυτό το κείμενο με την ανακοίνωση των μαθητών του Μουσικού Σχολείου Σερρών, γιατί αυτή θα έπρεπε να είναι η στάση μιας πολιτισμένης κοινωνίας απέναντι στον αδύναμο και κατατρεγμένο:

«Ανακοίνωση 15μελούς Συμβουλίου Μουσικού Σχολείου Σερρών

Είναι γνωστό ότι το σχολείο μας, το Μουσικό Σχολείο Σερρών από την επόμενη εβδομάδα θα εντάξει στο μαθητικό του περιβάλλον προσφυγόπουλα ηλικίας 12-16 ετών από το κέντρο φιλοξενίας.

Εξ’ αρχής αυτό το γεγονός δημιούργησε κάποιους προβληματισμούς, όπως ήταν αναμενόμενο, όμως αυτοί γρήγορα παραμερίστηκαν όταν κατανοήσαμε τις δύσκολες στιγμές που βίωσαν αυτοί οι συνάνθρωποι μας.

Έτσι, εμείς, οι μαθητές και οι μαθήτριες του Μουσικού Σχολείου Σερρών, καλωσορίζουμε τα παιδιά των προσφύγων από το κέντρο φιλοξενίας που θα φοιτήσουν φέτος στο σχολείο μας. Μάλιστα ύστερα από συζήτηση που είχαμε με τους καθηγητές και τις καθηγήτριες μας, αποφασίσαμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε τα παιδιά αυτά, οι νέοι συμμαθητές και συμμαθήτριές μας, να αισθανθούν το σχολείο μας σαν δικό τους σχολείο, να νιώσουν ότι είναι ευπρόσδεκτοι και ότι εμείς είμαστε χαρούμενοι που θα τους έχουμε δίπλα μας.

Θέλουμε να δώσουμε το μήνυμα ότι η ανθρωπιά, η φιλοξενία και η μουσική μπορούν να ενώσουν βαθιά ανθρώπους διαφορετικών λαών, χρωμάτων, θρησκειών και πολιτισμών.

Καλώς ήρθατε παιδιά στο σχολείο μας, στο Μουσικό Σχολείο Σερρών»